Dzienniki projektantów

Długo zastanawiałem się, jak zacząć niniejszy tekst, żeby nie było pompatycznie i z nadęciem. Bo w końcu – o co chodzi? Ot, jakaś gra planszowa ukazała się 10 lat temu i wtedy święciła swoje tryumfy.

Bardzo lubię szybkie dwuosobowe pojedynki, w których do wygranej potrzebna jest zarówno umiejętność logicznego myślenia, jak i szczęście. Moim wkładem do tego gatunku jest wydana przez IPN seria gier lotniczych o rosnącej asymetrii. 303 jest trochę asymetryczna i uchodzi za dobrą. 111 jest bardzo asymetryczna i mówią, że jest lepsza. Kończę testy 7, która jest totalnie asymetryczna. Czy powiecie o niej najlepsza?

Drodzy Obywatele i Obywatelki. Otrzymawszy zgodą przełożonego mogę Wam udostępnić materiały operacyjne na temat powstawania gry Kryptos, której premiera odbędzie się w najbliższą sobotę na festiwalu Copernicon w Toruniu.

Wczoraj prezentowaliśmy kilka grafik z gry planszowej „Majdan„, która wkrótce ukaże się na rynku nakładem nowego, szczecińskiego wydawnictwa Symeo Games. „Majdan” , to unowocześniona wersja „Pomarańczowej Rewolucji” (2005), autorstwa Krzysztofa Dytczaka (niedawno pisałem o innej jego grze – Race to Berlin). I właśnie Krzysztof odpowiedział na kilka pytań dotyczących „Majdanu”. O genezie gry, zmianach w mechanice i ewentualnych kontrowersjach, które budzić może temat, przeczytacie poniżej.

Graficzna droga, jaką Hat-Trick przebył od prototypu ku wersji ostatecznej, to fuzja dwóch kompletnie odmiennych wizji: mojej (autora gry) oraz Bartka Fedyczaka (VETO, Wikingowie, Mount Everest). Ja, wielki fan futbolu i taktyki, miałem jasną wizję, jak Hat-Trick ma wyglądać: tabliczki trenerskie, takie ciemnozielone, w barwach szkolnych tablic z minionej epoki, a na tych tabliczkach nabazgrolone kredą schematy taktyczne – strzałki, formacje, uwagi. Gracz ma się poczuć jak prawdziwy trener.

Namówiliśmy autora gry piłkarskiej Hat-Trick (recenzja niebawem na łamach GF), Patryka Kowalskiego, do wspomnień z okresu tworzenia gry, czyli tak popularnych i lubianych przez Was designer’s diaries. Dzisiaj prezentujemy pierwszy wpis poświęcony genezie Hat-Tricka. Wkrótce kolejny tekst – tym razem dotyczący szaty graficznej. No, a później wspomniana recenzja :)                             *               *              * Podczas niedawnego wywiadu radiowego na temat Hat-Tricka, reporter zadał mi proste z pozoru pytanie: “Jak długo powstawała gra?”. Zatkało mnie. Na jednym ramieniu siedział bowiem diabeł i podpowiadał: “No co ty? Wiadomo. Dwa miesiące”, na przeciwnym natomiast drugi diablik mówił: “Ba! Się wie! Dwadzieścia lat”. Koniec końców, ...

Autorzy wymyślają gry. A kto wymyśla ich okładki? Też autorzy? Graficy? A może ci, którzy będą potem tę grę musieli sprzedać? No właśnie – gracze uwielbiają dzielić się swoimi uwagami na temat okładek. Czy się podoba, czy nie, rzecz jest kwestią gustu, zatem każdy ma prawo się wypowiedzieć i co więcej – ma rację ze swojego indywidualnego punktu widzenia. A przecież mawiają, że „gdzie dwóch Polaków, tam trzy zdania”. I bądź tu mądry.

Po długiej przerwie, udało mi się wygospodarować trochę czasu na przygotowanie drugiej części pamiętnika projektanta gry The Convicted. Przepraszam za zwłokę i mam nadzieję, że lektura artykułu zrekompensuje oczekiwanie. W pierwszej części pamiętnika opowiedziałem o pomyśle na grę i początkowych założeniach, a także o powstaniu naszego zespołu. Dziś postaram się przybliżyć decyzje leżące u podstaw mechaniki gry, w kolejnej części opowiem o naszej kickstarterowej kampanii.

The Convicted to nowa polska gra kooperacyjna, zaprojektowana przez grupę pasjonatów, którzy do tej pory nie mieli okazji zadebiutować w planszówkowym świecie. W kilku artykułach postaramy się przybliżyć czytelnikom proces powstawania gry z punktu widzenia początkującego autora.

Nasza przygoda (moja i żony) z grami planszowymi zaczęła się dosyć dawno temu. Oboje z Magdą mamy duże rodziny i w obu naszych rodzinach w wolne dni zawsze spędzało się większość czasu wspólnie, czy to grając w karty, czy w planszówki. Przy takich okazjach często pojawiał się jeden problem (może dość nietypowy…) – za duża liczba graczy. Pamiętam, że kiedy chcieliśmy wszyscy zagrać w remika, to potrzebowaliśmy przynajmniej czterech talii kart. Problem rozwiązał się, kiedy zaczęliśmy odkrywać świat nowoczesnych gier planszowych.