Gry tworzone z myślą o dzieciach nie zawsze podobają się dorosłym. Powody bywają różne. A to grafika zbyt infantylna, a to reguły banalne… Najnowsza gra Filipa Miłuńskiego wydana przez Gry Leonardo również takim ocenom będzie podlegać. Czy można się bawić z dziećmi nie zniżając się do ich poziomu? Czy ta gra czegoś może uczyć? A może tylko bawi?

W krótkim odstępie czasu pojawiły się dwie gry o podobnie brzmiących nazwach: Norenberc – Cechy miasta oraz Strasbourg – Czasy cechów. Zaintrygowało mnie to na tyle, że obie znalazły się w kręgu moich zainteresowań. Norenberc recenzowałem w pełni wiosny, teraz pora na jesienne spojrzenie na Strasbourg.

Gra nie musi mieć kilku stron zasad by angażowała szare komórki i dawała satysfakcję z wygranej. Świetnym przykładem jest najnowsza produkcja Wydawnictwa Granna – Trio (na licencji HUCH! & friends, tytuł oryginalny Triovision).

Blisko dwa lata minęły od wydania Małych Powstańców, a już możemy się cieszyć dodatkiem wydanym pod tytułem: Liberator. Ów Liberator, to amerykański ciężki samolot bombowy i patrolowy dalekiego zasięgu, który był wykorzystywany do niesienia pomocy powstańcom. Zapewne nie bez znaczenia jest fakt, że taka nazwa jest nośna dla zagranicznych planszówkowiczów.

Mam trójkę Skarbów, takich dziwnych, że lubią się uczyć :) Stąd gry, które mają walory edukacyjne są zawsze dla mnie dodatkowo interesujące. Fauna, 303, Kolejka, Awans, Chłopska Szkoła Biznesu, Mali Powstańcy, Dixit to przykłady gier, które po weryfikacji trafiły do naszej ludoteki i przy graniu jeszcze uczą! Proch i stal to gra osadzona w realiach obrony klasztoru tynieckiego w czasach Konfederacji Barskiej. Czy w tej grze tło historyczne to tylko pretekst? Czy wymogi realizacji zlecenia na grę tematyczną nie zabiły grywalności? Czego można się nauczyć? Czy rozgrywka daje satysfakcję? Zaciekawiony zabrałem się do rozstrzygania powyższych pytań.

Co się stanie, gdy do sprawdzonej mechaniki dołożymy dodatek zmieniający ją zupełnie? Czy warto robić dodatek, jeśli ma zadatki na samodzielną grę? Czy dodatek może popsuć wrażenia utrwalone w czasie rozgrywania podstawki? Powiedzenie o dwóch grzybach w barszczu niesie przestrogę, by nie łączyć ze sobą dwóch ciekawych elementów. Nie łączyć, bo zamiast czegoś lepszego częściej efektem jest zamieszanie… A jak to jest z dodatkiem do Sabotażysty?

Czy znaną i lubianą (w kręgu miłośników abstrakcyjnych gier planszowych) grę można ulepszyć? Czy wydanie znanej gry w niemal nie zmienionej postaci (zamiast kul czarnych i białych są żółte i czerwone, a plansza nabrała niebieskiej barwy) wystarczy, by zachęcić do spróbowania nowej wersji? Czy uwagi i zastrzeżenia wysuwane przez graczy bywają uznawane przez autorów gier? O co chodzi z tymi dziwnymi wypustkami na krańcach planszy? Oto lista pytań, które i mnie nurtowały od chwili gdym przeczytał o Abalone Offboard.

Z dodatkami różnie bywa. Jedne są zwykłym, nie bójmy się tego słowa, dojonkiem. Inne wyczekiwanymi przez graczy poprawkami do podstawowego trybu gry. Wreszcie i takie, które – jak mądrze zastosowana przyprawa podkreśla smak i aromat potrawy – z wersji podstawowej potrafią wyciągnąć kolejne wyzwania dla graczy nie zmieniając przy tym samej gry.

Są gry, które sprawiają mi przyjemność samą rozgrywką, bez względu na wynik końcowy. Należą do nich m.in. Fauna, Ubongo, Dixit, ale także The Resistance: Agenci Molocha. I jak w przywołanej w tytule piosence Skaldów, frajdę mam z samej rozgrywki, z pomysłu zawartego w mechanice zabawy (bo zwykle do zabaw bliżej takim grom) niż z ewentualnego sukcesu.

Najnowsza gra Adama folko Kałuży reklamowana jest na pudełku znakiem 3D. A hasło przewodnie kampanii jakże skromne: „Po prostu genialne. genialnie proste”. Cóż takiego oferuje ta gra, że zostały do jej promowania wykorzystane tak nośne ostatnio slogany? Czy to niemal setka solidnych drewnianych klocków ma być argumentem za? Czy emocje związane z przygotowaniem rozgrywki – chwilami nasuwające skojarzenie z Jengą? A może wzory do ułożenia – wydaje się, że coś takiego było już w Ubongo? Dla zaintrygowanych tymi pytaniami powstała ta recenzja.