Gry na podstawie książek czy filmów to całkiem pokaźna kategoria tytułów. W tym roku obchodzona jest 70. rocznica powstania Małego Księcia, książki niezwykłej, stanowiącej część kanonu literatury pięknej. Antoine Bauza, Bruno Cathala, uznani autorzy wielu gier planszowych, niewątpliwie postanowili w oryginalny sposób uczcić rocznicę napisania tej niezwykłej książki.

Są gry, które urzekają od pierwszej chwili i to zauroczenie pogłębia się wraz z poznawaniem coraz to nowych szczegółów. Belfort jest przykładem takiej gry: charakterystyczne grafiki, doskonała instrukcja, prosta i głęboka mechanika, mnóstwo decyzji, wiele interakcji, nowe pomysły, a do tego niemała doza humoru. Czym dokładnie zasłużyła sobie ta gra na te wszystkie superlatywy opiszę w niniejszej recenzji.

W 1980 roku wydana została gra planszowa Titan. Trzykilowe pudło pełne żetonów i kości, plansza, obszerna instrukcja i możliwość rozegrania przygody z armią aniołów, centaurów, gargulców i innych mitycznych stworów. I czas gry szacowany na 4 godziny i więcej! Jest wiele przesłanek świadczących o tym, że Jon Van Caneghem – twórca serii gier komputerowych Might & Magic (RPVG) oraz Heroes of Might & Magic (turowe gry strategiczne) – mógł się wzorować na Titanie tworząc swoje wiekopomne dzieła! Tu mała dygresja osobista. Gdy niemal ćwierć wieku temu kupowałem pierwsze heksówki Dragona i TiS, największą bolączką naszych rozgrywek było żmudne rozkładanie gry ...

Rzadko kiedy klimat gry stanowi dla mnie istotny element czerpania z niej przyjemności. Oczywiście doceniam klimat – Automobile, K2 czy Dixit są tego przykładami. Jednak zazwyczaj solidna mechanika jest ważniejsza dla pełnej satysfakcji w czasie rozgrywki. Santiago de Cuba to gra, która mnie zaskoczyła wysokimi wymaganiami co do wczuwania się w ów klimat. Jak to się stało, że mnie – miłośnika abstrakcyjnych mechanik – gra wciągnęła swoim klimatem? O tym w niniejszej recenzji.

Time’s Up! czyli bardziej swojsko – Czas minął! to gra imprezowa, której międzynarodowa rodzina z dodatkami i innymi wersjami liczy już blisko 20 pozycji. Zupełnie niedawno, dzięki wydawnictwu Rebel.pl, ukazała się polska wersja tzw. edycji niebieskiej. Tytułowy okrzyk wznoszą obserwatorzy stresującego wyzwania polegającego na wyjaśnieniu partnerom o jaką postać chodzi. Czy taka zabawa nam odpowiada? Kto chce sprawdzić slogan z pudełka może zagrać albo przeczytać niniejszą recenzję.

Łukasz Woźniak zaprezentował na ostatnich targach w Essen swoją najnowszą grę – Mercurius. Niektóre gry zachwycają pomysłem, inne wykonaniem. Wiele oferuje ciekawą interakcję, a inne wspólne pokonywanie trudności piętrzonych przez rozgrywkę. Mercurius – jak dla mnie – stanowi zagadkę, pomimo kilku tygodni znajomości. Niniejsza recenzja jest próbą analizy tego – niezwykłego w moim przypadku – stosunku.

Znana wszystkim zabawa w ciuciubabkę swą popularność opiera na prostych zasadach i tym dreszczyku emocji, gdy uda się uciec tuż przed nosem łapiącej osoby. Autor (niesprecyzowany) gry Jaki jest? być może chciał przenieść ogólne wrażenia ciuciubabki na planszowe podwórko. Czy można dobrze się bawić udzielając prawdziwych, ale jednak dziwacznych odpowiedzi na pytanie Jaki jest? Czy taka zabawa rozkręci imprezę? Wreszcie, jak się ma ta propozycja do innych imprezówek wydanych niedawno przez sopocki Trefl?

Wiele osób ogląda teleturnieje. Te ambitniejsze, jak legendarna już Wielka Gra czy Jeden z dziesięciu, ale i te w nowszych formatach, o nieco lżejszym nastawieniu do wiedzy uczestników. Zapewne jednym z powodów oglądania teleturniejów jest ciekawość, chęć sprawdzenia także swojej wiedzy. I – co być może uzasadnia ich ogromną popularność – jakże często widzowie i obserwatorzy zżymają się na zbyt łatwe pytania oraz dziwią się, że takich prostych rzeczy można nie wiedzieć. O!, jak łatwo zapomina się, o stresie jakiemu są poddaniu uczestnicy teleturnieju! Czy można te warunki odtworzyć w grze planszowej? Autor gry 5 sekund podjął taką próbę, czy ...

Adam Folko Kałuża po raz kolejny pokazał swoją wszechstronność publikując Drako, grę o walce krasnoludów ze smokiem. Gra jest zupełnie różna od jego dotychczasowego dorobku, a to dobrze wróży fanom jego gier. Widać wyraźnie, że nie są to gry jednego pomysłu, jak czasem zdarza się niektórym autorom…

Tak się złożyło, że znacząca grupa moich recenzji dotyczy dodatków i rozszerzeń (w tej chwili 1/3!). Pisząc recenzję muszę sobie stawiać pytania, dostrzegać zależności, wyszukiwać właściwości, których jako zwyczajny gracz – być może – nigdy nie musiałbym robić. W związku z tymi recenzowanymi dodatkami powstała pewna refleksja dotycząca znaczenia rozszerzenia dla gry określonego typu.