Muszę przyznać, że jestem wyjątkowo zaskakującą osobą. Potrafiłam w perfidny sposób zaskoczyć nawet samą siebie. Gdy przed – z grubsza – rokiem, z grubsza też ciut chudsza zasiadałam na spotkaniu klubowym do Boomtown nie spodziewałam się, że stanie się on moją grą roku 2008(!). Co mnie w nim zaskoczyło? Przede wszystkim, że fajna rzecz ta licytacja. Przed tym rewolucyjnym doświadczeniem  mechanika oparta na licytacji wydawała mi się w teorii nudna. Żeby było śmieszniej, byłam przekonana, że to mechanizm wybierania ról jest czymś, co mi przypadnie do gustu i biustu. Chłonęłam bowiem w owym czasie pochwały odnośnie Cytadeli i w takim ...

Muszę przyznać, że jestem wyjątkowo nudną osobą i potrafię się na coś uprzeć. A element psychologiczny to coś co tygryski lubią bardzo bardzo. Był obecny w Cash’n’Guns, jest obecny i w Hoity Toity. To, co łączy obie gry to duża rola intuicji oraz zależność układów kart. I zanim gromko zakrzykniecie „Tauber skończył się na Catanie!” pozwólcie, że opowiem Wam nieco o tej z pozoru śmiesznej grze, która nota bene zdobyła Spiel des Jahres kilka lat wcześniej niż ukochana przez wielu saga o Osadnikach.

Muszę się przyznać, że jestem wyjątkowo nudną osobą i nie przepadam za grami imprezowymi. Przepadam za to za grami z aspektem psychologicznym. Ca$h&Gun$ niewątpliwie grą imprezową jest. Na szczęście w jeszcze większym stopniu jest grą o psychologicznym podejściu przeciwnika. To, co w innych grach pomaga – przewidywanie ruchów innych graczy, odgadywanie ich zamysłów – tutaj ma kluczowe znaczenie. Jest rdzeniem ubranym w wesołą, acz nieco kontrowersyjną formę.