Jednym z większych i piękniejszych pudeł ubiegłorocznego Essen była gra Agra, o której mogliście przeczytać już w Essen Express, gdy opisywałam swoją pierwszą, trzyosobową rozgrywkę z przygodami ;) Dziś, w przeciwieństwie do tamtego tekstu, postaram się bardziej skupić na wrażeniach. Bo te pierwsze były mocno pozytywne. Za wyjątkiem instrukcji. Która powalała. Auć…

Czarodziejski Labirynt to gra o budowaniu ścieżek do skarbu. Jest to nietypowa propozycja planszówkowa pod tym względem, że docelowo jest zabawą dla jednej osoby, a wariant dwuosobowy jest jakby „dodatkowy”. Można więc rzec, że mamy do czynienia z łamigłówką, z zaznaczeniem,  że łatwo przetwarzalną na pojedynek dwóch osób. Z tego też względu, warto się nad nią zastanowić, gdy mamy w domu nienasyconą pociechę. Można ją wtedy zająć układaniem labiryntu w zaczarowanym lesie, a jeśli pociecha zapragnie naszego towarzystwa, to bez zbędnych ceregieli, można zacząć partię dla dwojga. Szybka partię, dodajmy :)

Gry powstające na potrzeby programu edukacyjnego zawsze wzbudzają moją nieufność. Czy proporcje będą właściwe? Czy gra będzie przynosiła radochę? Czy nie będzie zbyt trywialna? Czy zastosowano łopatologię, czy może jednak ciekawszą formę wkładania wiedzy  do głowy? Yedzo już na wstępie zaskakuje tytułem. Gra apetyczno-strategiczna, pisana przez „Y”, z dziwną końcówką – brzmi młodzieżowo, brzmi nowomodnie, brzmi… ciekawie? Tylko pudełko jakby z lekka nie przystaje. Jest skromne, przytłumione i wygląda na pobrudzone.

Głodostwory to karciana gra imprezowa, w której gracze wspólnymi siłami (kooperacja) starają się nakarmić głodne potwory (klimat) gustujące w potrawach jakże popularnych (głównie fast food) za pomocą kart dań i akcji (mechanika). A wszystko w ograniczonym czasie (klepsydra) i pod pierzynką sporej dawki losowości (dawkowanie dla dzieci poniżej 12 lat).

Gra Gwiezdny wyścig doczekała się już technicznego opisu w Cotygodniku, o tutaj. Pisałam wtedy o jej warstwie mechanicznej i o tym, że baza tejże przypomina słynną grę Reinera Knizii Pędzące Żółwie. Zresztą, na tej samej zasadzie powstało już kilka gier. Żadna jednak jak dotąd nie była osadzona w kosmosie (a przynajmniej ja takiej nie spotkałam), nie oferowała kilku wariantów rozgrywki i chyba nie była aż tak przyjemna dla oka.

Trudno nie porównywać „małej Kawerny” do dwóch gier: „dużej Kawerny” (Kawerna: Rolnicy z Jaskiń) oraz „małej Agricoli” (Agricola: Chłopi i ich Zwierzyniec). Gra powstała bowiem z połączenia tematu tej pierwszej i kompaktowości drugiej. Moje doświadczenie obejmuje wiele Rosenbergów, więc miałam i przyjemność wielokrotnego grania w powyższe tytuły (a także w dużego i małego Le Havre’a). Wnioski? Upychanie wielkich pudeł w małe dwuosobowe wychodzi Uwe świetnie. Potrafi on zassać kwintesencję swojej potężnej produkcji (gry Niemca to jedne z najcięższych pudeł na półce, pomimo tego, że niekoniecznie największe), odlać z niej perełkę i wcisnąć w małą muszelkę o wymiarach 20 cm x ...

Szkoła Magów to gra, która od wielkiego pecha przeszła do wielkiego sukcesu. OK, przyznam się. Pecha zafundowałam jej ja. Niosąc grę z samochodu do szkoły, poślizgnęłam się na lodzie, upuściłam pudełko i … uklękłam na nim z impetem. Na świetlicę Szkoła Magów trafiła więc w mocno zdeformowanym stanie zewnętrznym, ale na szczęście dzieciom to nie przeszkadza. Śmiem nawet stwierdzić, że wyprzedziłam tylko nieuniknione, gdyż większość pudełek na świetlicy wygląda podobnie, a nikt się na nie nie przewracał… Wracając jednak do meritum, po złych dobrego początkach nastąpił już tylko triumfalny marsz w górę!

Keyper to kolejna część z serii gier KEY, z której dotychczas najlepiej w rankingach radzi sobie bezapelacyjnie Keyflower, o której to grze (którą posiadam ze wszystkimi dodatkami) pisałam tutaj. Na Keyperze spoczęły wielkie nadzieje autorów i graczy, a mianowicie przebicie pozycji wielkiego poprzednika. Pomóc ma w tym rozmach gry, jej bogata złożoność strategiczna i kolejne twisty w mechanice.

Na tę grę czekałam chyba najbardziej spośród tegorocznych premier. Co prawda, nie była to ekscytacja na miarę Great Western Trail, ale jednak żywiłam wobec niej największe nadzieje. Wendake to gra z twistem. Gra o Indianach, o zajmowaniu terytorium, o zbieraniu roślinek, polowaniu, odprawianiu rytuałów plemiennych i zarządzaniu ludźmi. Ale przede wszystkim, Wendake to gra o … zbieraniu punktów.

Nie jest chyba tajemnicą, że uwielbiam Tash-Kalara. A skoro uwielbiam jakąś karciankę, to chcę mieć wszystkie karty. W przypadku tej cudownej gry fabularno-logicznej mistrza Chvatila oznacza to kolekcjonowanie kolejnych talii do walki na legendarnej arenie. W tym roku dostaliśmy do rąk szkołę Etherweave, czyli grupę eterycznych istot, które splatają linie czasu według własnego uznania. Standardowo 18 nowych kart, w tym 6 istot zwykłych i 12 heroicznych. Jak wiemy, każda szkoła, która pojawia się w ramach dodatku, posiada jednak jakąś zdolność specjalną.