Na miły Bóg, życie nie tylko po to jest, by brać Życie nie po to, by bezczynnie stać I aby żyć, z siebie samego trzeba dać. Słowa najsłynniejszej piosenki Staszka Soyki, piosenki – przyznajmy to uczciwie – raczej banalnej, słodkiej do obrzydzenia, i ogranej w radiu tak, że człowiek na jej dźwięk umiera, pasują mi do Pionka jak ulał.

Otóż razi mnie niekompetencja. Tak rażą mnie księża wypowiadający się o orgazmach lub aborcji, jak i rażą recenzenci piszący o grach dla dzieci. Zaroiło się w ostatnich tygodniach na największych polskich stronach o grach od takich właśnie recenzentów.

Czternasty odcinek Planszostacji podjął bardzo ciekawy temat – porównanie polskiego i czeskiego rynku gier. Korzystając z okazji, że jestem w Games Fanatic, a zarazem wiem nieco jak wyglądają te sprawy od kuchni, pozwoliłem sobie na napisanie appendixu do audycji. Mam nadzieję, że będzie to dla was ciekawe.

Długi weekend to odrobina spokoju, znalazłem zatem chwilkę, by wejść na forum gry-planszowe.pl i kliknąć w miejsca, gdzie zazwyczaj nie mam czasu klikać. Kliknąłem więc na post Michała Stajszczaka, bo to człowiek, który zawsze pisze merytorycznie i na temat.

Gdzieś w okolicach 50 minuty meczu Manchester United – Chelsea realizator meczu pokazał nam Wayna Rooneya powoli przemierzającego boisko. Napastnik Manchesteru z grymasem bólu trzymał się za pachwinę. Komentatorzy meczu wspomnieli o kłopotach zawodnika z kontuzją i zaczęli debatować nad możliwościami nieuchronnej zmiany, którą musi przeprowadzić trener Manchesteru. Minęła jedna minuta, druga, mecz toczył się swoim rytmem, realizator jeszcze ze dwa razy pokazał powoli drepczącego po boisku Rooneya. Zmiana była nieunikniona.

Jestem już absolutnie pewien, ze nie lubię gier z drewnianymi sześcianikami. Kryzys przyszedł przy Agricoli, która zamęczyła mnie swymi komponentami na śmierć, dobiła później Cuba, wczoraj, gdy grałem sobie w Caylus Magna Carta upewniłem się, ze gdy w grze występują drewniane sześcianiki, to jest to zabawa nie dla mnie. Wiem z kolei, że Salou, z którym wczoraj grałem w CMC nie przepada za niektórymi zwariowanymi wynalazkami, które kładę mu na stół przed nosem. Jest on fanem Wysokiego Napięcia, fanem Caylusa, fanem Puerto Rico. Gramy razem tydzień w tydzień, siedząc przy stole i świetnie się bawiąc, raz ja przełknę drewniane sześcianiki, ...

Nikt w Gliwicach nie chce ze mną grać w Santy Anno. Nikt oprócz Goora, jeśli mam być dokładny. Obaj z Mirkiem wyprzedzamy pozostałych graczy o dwa lata świetlne, i kiedy my kończymy swoją turę, oni dopiero rozpoczynają rozpatrywanie drugiej karty. Nikt przy zdrowych zmysłach nie usiądzie z Jolką do Detektywa Kroko. Graliśmy z nią raz. Znalazła pod rząd pięciu podejrzanych, każdego w czasie poniżej trzech sekund. Nie gramy już z nią. Nie gramy też z Tiju i Multim, i z nimi nie gramy z kolei w Tohuwaboku, bo to co wyprawiają przy stole przeczy wszelkim regułom rozsądku. Są oni jak jaszczurka, z oczami wytrzeszczonymi przed czachę, oczami dostrzegającymi wszystko ...

Stało się! Długo zapowiadany podcast z Gliwic wreszcie ujrzy światło dzienne. O tym, ze robimy podcast powiedziałem w tym samym momencie, gdy Warszawa ruszała z Planszostacją i proszę, Planszostacja ma już 12 odcinków, a o nas ani widu ani słychu… W końcu jesteśmy. Wstępny plan jest taki, by Stacja Kredens ukazywała się w sieci na przemian z Planszostacją. Czy się uda, czas pokaże… Zachęcam do wysłuchania. I zachęcam do komentowania. Stacja Kredens 1 [43MB]

Wczoraj Witchcraft pokazał się publicznie. Wpierw widziała go Merry, potem Mst, Bors i Tiju, w końcu nowy tytuł Michała Oracza trafił do MDK w Gliwicach i poznało go szersze grono. Podobnie jak w przypadku Neuroshimy HEX, tak i teraz czuję ekscytację i czuję dumę. Wiem, że to małe pudełeczko po Nokii, które noszę w tornistrze kryje wyjątkową rzecz. Wartą uwagi. Ciekawą. Rzecz, którą mogę pokazać bez obaw i usłyszeć, już po zakończonej partii, kilka ciepłych słów. Od Mst, po trzech partiach, że „to dobra, ciekawa gra.” Mst to ten facet co na codzień łoi w Alchemiki, Eufraty i inne Abalony. ...

Targi w Essen są tak słynne, tak wielkie, tak imponujące, że człowiek czasem ma wrażenie, że oprócz nich w Europie nie dzieje się nic ciekawego. Oczywiście wrażenie to jest błędne. Mylne. Nieprawdziwe. Bo w Europie wydarza się wcale nie mało!