Wierzę, że każda gra ma swój rdzeń, regułę prezentującą koncepcję całej gry, filozofię, którą można przedstawić w jednym, dwóch zdaniach.  Wokół niej buduje się dziesiątki pomniejszych reguł, które wzbogacają zabawę. Cytadela? „W swojej turze budujesz dzielnicę wykorzystując dodatkowo zdolność specjalną swojej postaci.” Samurai? „W swojej turze wykładasz żeton wojsk na planszę walcząc o przewagi wokół miast„. Osadnicy z Catanu? „W swojej turze wykonujesz rzut kośćmi, by sprawdzić, czy zdobyłeś surowce, a następnie handlujesz nimi i wykorzystujesz je do budowy dróg, osad i miast.” W Strongholdzie takie zdanie brzmiałoby zapewne: „W swojej turze przeznaczasz swoje wojska, by wykonywać akcje, takie jak ...

Siedzę nad morzem. Pod pachą mam Stronghold. Z firmy przychodzą SMS i maile mówiące o tym, jak postępy prac nad przygotowaniami do druku. A ja? A ja sobie wakacjuję… łapiąc chętnych do gry i nadal testując. Obłęd. Tymczasem dzisiejszy tekst opowiada o piekielnie ważnej sprawie – replaybility, czyli o tym, jak sprawić, by kolejne rozgrywki różniły się od poprzednich i by gracze chcieli rozgrywać kolejne partie.

Wtorek, Stronghold, jasna sprawa. Dzisiejszy odcinek tym różni się od poprzednich, że jest napisany współcześnie, czyli nie jest zapisem stanu gry z dawnych miesięcy (jak inne) lecz został napisany całkiem niedawno i pokazuje cały proces kształtowania się jednej z reguł – Punktów zwycięstwa, na przestrzeni wielu miesięcy. No to do boju!

Wtorek, upał, wakacje, kończy się lipec, w którym rozegraliśmy – jak wczoraj sprawdziłem – równo 78 godzin w Strongholda. Muszę przyznać, że może i Stronghold ma duże replaybility, ale mimo wszystko zaczynam mieć drgawki, gdy widzę rozlożoną planszę… Nie mniej jeszcze troche wytrwałości, jeszcze trochę partii i projekt będzie wytestowany na max. Jesteśmy na finiszu. Tymczasem w naszym cyklu dziś będzie o obrońcy…

Dzieją się rzeczy niewiarygodne. Stronghold od prawie tygodnia jest na  1. miejscu BGG w rankingu The Hottest, plansza do Strongholda jest trzecią, czwartą najpopularniejszą fotką BGG, nawet ja z moją wychudzoną facjatą wdarłem się na główną stronę BGG i przynoszę wstyd, że takie paskudy mieszkają nad Wisłą. Może być tak, że jak społeczność BGG ujrzy takiego chudego autora chętniej kupi jego grę – żeby sobie chłop kotleta kupił, czy coś. Jak widać w ramach zachęcania do kupna gry Portal ma wiele pomysłów. Tymczasem na gamesfanatic.pl zabieramy się za kolejny element mechaniki Strongholda…

Mamy wtorek, więc będzie o Strongholdzie. Dzieje się wiele. Dziś Stronghold wdrapał się na 13. miejsce na The Hottest na BGG. Plakat promujący grę jest na głównej BGG, na Boardgamenews.com publikujemy artykuły z Games Fanatic, na Polter.pl Neurocide napisał budujący raport z rozgrywki. A tu, na Games Fanatic coraz głębiej wkraczamy w mechanikę gry. Dziś opowiem o jednym z głównych mechanizmów napędzających grę…

Mamy wtorek, mamy więc wpis o Strongholdzie. O ile ostatnio opowiadałem o tym, jak to udało się prosto i skutecznie zastąpić listwę Printza zwykłymi Punktami Klepsydr, to dziś ponownie powrócimy do wątków porażek i zajmiemy się kolejnym niewypałem. Tym razem związanym z Filarami ziemi. Taka fajna gra. I tak bardzo mnie zdradziła… ;)

Jak w każdy wtorek pojawiam się z wpisem na gamesfanatic dotyczącycm Strongholda. Ostatnio opowiadałem o tym, jak pan Prinz zdradził mnie podstępnie i stworzył świetną mechanikę, której nijak nie da się podkraść, dziś opowiem jak za sprawą prostej uwagi Salou okazało się, że Stronghold bez problemu obejdzie się bez listwy czasu!

Peter Prinz wpisał się na stałe do historii gier planszowych tworząc Jenseits von Theben i dając nam wszystkim obłędne narzędzie mechaniki jakim jest listwa czasu biegnąca wokół planszy. W planszówce o archeologach gracze wykonują swoje akcje, a te, zależnie od ich rodzaju, zajmują więcej lub mniej czasu. Kolejność działań graczy ustala właśnie listwa. Jeden gracz jedzie do Moskwy, tracąc na to cztery tygodnie, inny w tym czasie zostaje w Londynie, wysłuchuje dwóch wykładów i jeszcze zdąży wyruszyć do Paryża. Jeden gracz jedzie do Egiptu, spędza tam pięć tygodni i przesuwa się na listwie czasu o masę pól, inny w tym ...

Ten początkowy etap jest niezwykły. Nie wiem, jak gry tworzą inni twórcy, nie wiem, jak przebiega ten proces w przypadku Knizii, Kramera, czy Faiduttiego. Wiem, jak to jest u mnie. Jest to dość osobliwe zjawisko. Wyobrażam sobie ludzi grających w moją grę. Na samym początku zupełnie nie martwię się mechaniką. Nie szkicuję fajnego pomysłu na licytację, ani nie notuję ciekawego rozwiązania na dociąg kart. Jeżdżę samochodem i słuchając fajnej muzyki wyobrażam sobie ludzi grających w grę. Myślę nad tym jakie chcę osiągnąć emocje, myślę nad tym co chciałbym by robili w trakcie gry. Wyobrażam sobie całą partię, całą rozgrywkę. Potem ...