Podobno w diecie ponad 80 % ludzi ważną pozycję stanowią owady, z których ponad 2000 gatunków uznaje się za jadalne. Można zjeść gąsienice, termity, larwy motyli, poczwarki jedwabnika, larwy chrząszczy, pasikoniki, czerwie pszczół lub mrówki. Owady często zawierają więcej białka, tłuszczów i węglowodanów niż wołowina, oraz dostarczają więcej energii niż rośliny strączkowe, są też wartościowym źródłem mikroelementów i witamin. Przykładowo 100 g suszonych gąsienic to 53 g białka, 15 g tłuszczu i 17 g węglowodanów, zaś wartość energetyczna wynosi 430 kcal. Czas więc zacząć „Polowanie na robale”.

Niedawno zastanawiałam się czy gra planszowa bądź karciana, dla dzieci czy też dorosłych, sięgająca do produktów licencyjnych, może być warta choć chwili uwagi? Już tyle razy doznałam rozczarowania w tym względzie, że z kręgu moich zainteresowań recenzenckich od razu wykreśliłam grę „Polly Pocket”, wydaną w 2011 r. przez wydawnictwo Egmont. Nawet  autor mechaniki, Reiner Knizia, nie przyciągnął mnie. Do zmiany zdania przyczynił się drobny wpis na Facebook’u. Ktoś napisał pozytywnie o tej grze. Zaryzykowałam i teraz nie żałuję.

Stonogi (Oniscus) to rodzaj lądowych skorupiaków, występujących na wszystkich kontynentach. Żyją w wilgotnych miejscach, często chowają się pod kamieniami, wśród gnijących liści, pod korą pni lub w wilgotnej glebie, prowadzą nocny tryb życia. Wyróżnia się 6 gatunków stonóg, z czego do niedawna w Polsce  znany był tylko jeden: Oniscus asellus – stonoga murowa. Najnowsze badania potwierdziły od dawna krążące pogłoski o istnieniu, na naszym terenie, specyficznego gatunku – Oniscus egmontus.

Reiner Knizia ma na koncie setki gier, w tym ponad sto dla dzieci. Przy tak dużej produktywności, w gry wsadza wiele prostych, ale dobrze przemyślanych mechanizmów, łatwych do zapamiętania i dających sporo satysfakcji. Oczywiście zadowolona jest tylko pewna część graczy, przypuszczam, że w większości nie zdająca sobie sprawy kim jest autor. Zaawansowani gracze często zarzucają mu słabe dopasowanie tematu do mechaniki, ogrom matematycznej precyzji, która przytłacza klimat albo nijakość gier. Wielu mawia, że era Reinera już dawno minęła. Ja odnoszę wrażenie, że na naszym rynku dopiero się zaczyna – w obszarze gier dla dzieci.

„W edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka. Stanowią one budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i umiejętności. Jeżeli doświadczenia te są specjalnie dobrane, przyczyniają się także do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności. Wszystko zaczyna się, więc od doświadczeń”.* Na polskim rynku dostępnych jest tak wiele gier dla dzieci, że z trudem wyławia się pozycje naprawdę bardzo wartościowe. Dla mnie takim odkryciem, w kategorii gier dla przedszkolaków, jest „Bio-Trio” wydawnictwa Piatnik.

W 1973 r., w korporacji należącej do General Motors w Kanadzie zaprojektowano największy samochód ciężarowy na świecie Terex Titan. Jego wymiary są bardzo skromne: długość 20,09 m, szerokość 7,75 m, wysokość około 7 m, masa własna 260 ton, ładowność 320 ton. Tego typu ciężarówki wykorzystywane są w kopalniach węgla i miedzi, do przewożenia ogromnych ilości skał i piachu. Obecnie Terex Titan nie jest już używany i stanowi atrakcję turystyczną Sparwood w Kalifornii. W 2011 r. belgijska firma Smart wyprodukowała jedne z najmniejszych ciężarówek na świecie. Ich zastosowanie jest bardzo ciekawe.

Około roku 1300 p.n.e. w starożytnym Egipcie pojawia się pierwowzór powszechnie znanej gry „kółko i krzyżyk”. Podobna gra, znana pod nazwą Terni Lapilli, pojawiła się w pierwszym wieku przed naszą erą w starożytnym Rzymie. W roku 1864 wydrukowano pierwszą informację na temat gry o nazwie „noughts and crosses”, a bardziej znana nazwa „tic-tac-toe” datowana jest na 1884 r. Współcześnie, ta prosta dziecięca gra, z niewielkim elementem strategii, została wykorzystana w wielu mniej lub bardziej rozbudowanych grach logicznych, choćby w Connect Four, Quatro czy Gobblet. Dziś przedstawię Wam uproszczoną wersję tej ostatniej gry, przeznaczoną dla dzieci – Gobblet Kid – i ...

Pies ma wrodzoną skłonność do gonienia zwierzyny i odnoszenia zdobytego łupu w bezpieczne miejsce. W końcu jest potomkiem zwierząt drapieżnych. W każdym psie domowym tkwi ten naturalny popęd i każdy właściciel psa chciałby wyzwolić go i utrwalić. Jakże by było miło, gdyby nasi czworonożni przyjaciele aportowali nie tylko w zabawie, ale też i konkretne przedmioty. O tym jak aportować skarpetki i czy jest to łatwe zadanie dowiedziałam się z gry „Aport!”.

Kuce (pony) są małymi końmi posiadającymi wiele cech pierwotnych konia dzikiego. Charakteryzują się mocnym kośćcem, budową układu trawiennego przystosowaną do pobierania pokarmów objętościowych i ubogich w składniki odżywcze, dużą siłą uciągu, wytrzymałością, małymi wymaganiami środowiskowymi, zdrowiem i długowiecznością. Rozwój ich miał miejsce w regionach mało zasobnych. Do niedawna kuce kojarzyły mi się ze zwierzętami: bohatersko noszącymi na swoich grzbietach ciekawe świata dzieci; łapczywie zajadającymi marchewki i jabłka; oraz złośliwymi gryzoniami czyhającymi na czyjś sweter. Motywy z nimi związane spotyka się bardzo często w bajkach oraz zabawkach. Sięgnął do nich nawet sam Reiner Knizia.

„Na początku istniało tylko światło i bezkresne morze. (…) Swaróg namówił Welesa, aby ten zanurkował aż na samo dno otchłani i przyniósł mu garść piasku. W czasie zbierania piasku Weles miał wypowiedzieć formułę z magicznych słów, która by zawierała ziarno współpracy. (…) Po wynurzeniu się Weles wyciągnął dłoń ku Swarogowi. Swaróg wziął z jego dłoni kilka ziaren piasku i rozrzucił po powierzchni wody. Piasek po zetknięciu z wodą zamieniał się w suchy ląd i rósł. Kolebka świata stworzona przez bogów była niewielka”. Tak o stworzeniu świata opowiada mit słowiański. O tym jak wydrzeć morzu ziemię po germańsku, opowiedział również Michael ...