Koniec roku jest dobrym momentem na refleksje. Patrzymy wtedy na ostatnie dwanaście miesięcy, dokonujemy podsumowań, staramy się wyciągnąć wnioski z pozytywnych i negatywnych wydarzeń jakie miały miejsce. Wszystko po to, aby móc powróżyć z fusów jaki to będzie ten 2007. Również i ja pozwolę sobie zbadać kończący się rok w temacie planszówek, w Polsce i na świecie.

Gra przenosi nas do Włoch przełomu XV i XVI wieku. W tym okresie florenckim handlem rządziły dwa wpływowe rody – Medyceusze i Strozzi. Jako, że nigdy nie darzyli się specjalną estymą, zajadle konkurowali ze sobą w zdobyciu monopolu na towary z zamorskich krajów. Najnowsza pozycja Reinera Knizii oddaje w ręce graczy rozstrzygnięcie tego kto okaże się lepszym kupcem. Jeden z uczestników bierze w swoje ręce sterowanie domem Medyceuszy, drugi natomiast przejmuje kontrolę nad rodziną Strozzi.

Jedna z najlepiej ocenianych gier, które zaliczyły swój debiut na Essen w 2006 roku, została przez część zespołu Games Fanatic już sprawdzona (mnie i bazika). Jestem obecnie po dwóch rozgrywkach (czteroosobowej i dwuosobowej) i mogę napisać o swoich wrażeniach. A przede wszystkim odpowiedzieć czy warto się nią zainteresować.

Imperial Już dawno nie mogłem się tak doczekać spotkania na Smolnej. Celem było zweryfikowanie Imperiala, czy to gra fajna, czy faktycznie popsuta. Mieliśmy świadomość, że zrobiliśmy mnóstwo błędów ostatnio. Ostra krytyka ja_na i bazika, co by nie mówić fachowców od planszówek, pozostawiała wątpliwości. Wszystko jednak wskazywało, że to ich przyjemność z rozgrywki została głównie popsuta przez złą interpretację reguł (kto przedstawiał zasady gry pozostawmy bez komentarza :D).

Augsburg 1520 został wpuszczony przez niemieckie wydawnictwo Alea w 2006 roku. Okładka przypomina Louisa XIV, pudełko oraz instrukcja na pierwszy rzut oka utrzymane są w bardzo podobnym stylu. Szkoda, że zawartość już nie. Poszczególne plansze, karty, żetony nie prezentują się nadzwyczajnie. Największe negatywne wrażenie sprawiają wszędobylskie niemieckie napisy. Co prawda jak się pozna grę, nie zwraca się na nie większej uwagi, ale jednak psują efekt wizualny. Tragedii oczywiście też nie ma. Ogólnie graficznie może być, ale daleko od rzucenia na kolana.

Czwartki nam się psują coraz bardziej. Ochota jest, frekwencja jest, tylko lokalu brak. Odkąd zrezygnowaliśmy z Alibi (nie bez powodu), zmieniamy miejsca jak rękawiczki. Już się wydawało, że wreszcie znaleźliśmy spokojne miejsce – Stoney Point Java, to kierownictwo lokalu stwierdziło, że nie opłaca się im tylko dla nas dłużej pracować. A możliwość zabawy do 19 dla nas też nie była do zaakceptowania.

Zwany też To Court the King to tytuł wydany w 2006 roku nakładem Amigo. Z powodu, że zaliczany jest do gatunku gier kościanych, gdzie sednem mechaniki są rzuty kostką, nie cieszył się wielkim zaufaniem warszawskich bywalców. A co za tym idzie do tej pory nikt się w niego nie zaopatrzył i nie przyniósł na spotkanie. Aż do czasu.

W 1587 roku Abbas I zwany Wielkim obejmuje tytuł szacha Persji. W czasie swoich rządów prowadzi liczne wyprawy wojenne. Bije Uzbeków, Turków, Tatarów, gromi krwawo powstanie w Gruzji. Jednak nie tylko wojną Persja stoi. W 1592 roku Abbas I przenosi swój dwór do Isfahanu. Od tej pory nadchodzi dla młodej stolicy złoty wiek. W krótkim czasie miasto osiąga około miliona mieszkańców, a jak grzyby po deszczu powstają dziesiątki, jeżeli nie setki parków, pałaców, bibliotek, sklepów, meczetów, szkół i łaźni. Dumni Persowie zaczynają nazywać swoje miasto Nesf-e-Jahan, czyli połowa świata. Bo jak odwiedzisz Isfahan to tak jakbyś zobaczył połowę świata.