14 marca w sobotę odbędą się kwalifikacje do III Mistrzostw Świata w Shogi (zwanych potocznie japońskimi szachami). Współorganizatorem turnieju jest Koło Gier Japońskich przy Wydziale Orientalistyki UW. Nawiasem mówiąc to już drugie takie koło w Warszawie. Pierwsze powstało w Polsko-Japońskiej Szkole Technik Komputerowych. Szczegóły imprezy w rozwinięciu wiadomości.

Na ścianie remontowanej kamienicy na rogu Alej Jerozolimskich i Pankiewicza zawisła chyba największa reklama gier planszowych (ja przynajmniej większej nie widziałem). Zdjęcie niezbyt dobrej jakości, bo pierwszy raz w życiu fotografowałem telefonem. Informacja dla osób nie znających Warszawy – reklama wisi na wprost Pałacu Kultury. Zdjęcie w rozwinięciu.

W dyskusji, związanej z poprzednim odcinkiem „Tworzenia gier”, dominusmaris napisał, że do tego, by w Polsce wydać grę, potrzebne jest własne lub przynajmniej zaprzyjaźnione wydawnictwo. A jak jest na świecie? Knizia, Kramer czy Seyfarth własnych wydawnictw nie mają, a ich gry są przecież wydawane i to przez różne firmy. Dzisiaj chciałbym jednak opisać (również na podstawie Game Inventor’s Handbook) przypadek autora, któremu brak własnego wydawnictwa na wiele lat zablokował możliwość wydania nietuzinkowej gry.

W poprzednim odcinku opisałem największy komercyjny sukces w historii planszówek. Liczba sprzedanych egzemplarzy Trivial Pursuit jest rzeczywiście imponująca, ale trzeba pamiętać, że nie jest to „gra dla graczy”, tylko produkt dla masowego odbiorcy. Świadczy zresztą o tym pozycja tej gry w rankingu Boardgamegeek. Zanim więc potencjalni autorzy gier zaplanują, na co przeznaczą miliony, zainkasowane za swoje pomysły, proponuję by przeczytali zapis rozmowy, którą przeprowadził autor książki z Frankiem DiLorenzo, prezesem firmy R&R Games. Jest to niewielkie amerykańskie wydawnictwo, produkujące głównie „party games”, choć ostatnio zapowiedziało wydanie eurogry Masters of Venice, o czym zresztą pisał przed tygodniem Pancho.

Przygotowany przez Folko poradnik dla autorów gier cieszył się sporą popularnością, o czym świadczy chociażby liczba komentarzy do każdego odcinka. Pomyślałem, że może warto napisać kontynuację. Ale nie na podstawie własnych doświadczeń (choć pewnie jakieś mam, skoro liczba sprzedanych egzemplarzy gier, których byłem autorem lub współautorem, jest sześciocyfrowa), tylko na podstawie książki Briana Tinsmana „The Game Inventor’s Guidebook”, której tytuł można przetłumaczyć jako „Poradnik dla twórców gier”.