Wydawnictwo Wattsalpoag Games wrzuciło nam do Essenowego koszyczka recenzenckiego imprezową, pubową grę kościaną Buccaneer Bones. To oparta na prostych zasadach gra, która prawdopodobnie sprawdzi się przy piwie wśród niegraczy. Graczy już teraz uprzedzę, że nie mają tu za bardzo czego szukać. Bo też i niewiele tu jest.

Essen 2013 przyniosło wiele ciekawych gier. Pojawiło się sporo fajnych logicznych tytułów, kilka ciekawych dwuosobówek, oczywiście mnóstwo eurogier i tak przez niektórych uwielbianych amerykańskich molochów. Dla mnie jednak najciekawsze okazały się być tytuły lżejsze, prawie że rodzinne. Oczywiście, rodzinność jest kwestią względną – banda krwiożerczych optymalizatorów ze wszystkiego zrobi dobrą rzeźnię. Recenzowany tytuł też ma taką podwójną naturę – można się nim bawić, a można próbować go okiełznać. Z jakim skutkiem? Zapraszam do lektury mojej recenzji Steam Park, gry stworzonej przez trójkę Włochów – Lorenzo Silvę, Lorenzo Tucci Sorrentino i Aurélien Buonfino. Całą trójkę możecie kojarzyć z 1969 i Dungeon Fightera.

Bardzo Cię proszę, nie czytaj tej recenzji. Gorąco zachęcam – kliknij w któryś z ciekawych linków na Games Fanatic i spędź miło kilka chwil nad jakimś fajnym tekstem. Błagam, odpuść sobie. Po co to czytasz? Nie widzisz opisu pod ilustracją pudełka z lewej strony? Przecież wiadomo, co się wydarzy, jak klikniesz w „Zobacz więcej…”. Nie mów tylko, że nie ostrzegałem! Recenzja Babelo, gry totalnie towarzyskiej! wydawnictwa Trefl, tu się niestety zaczyna.

Jeśli szukacie gry, w które barwne, kolorowe figurki biegają po ślicznych, trójwymiarowych planszach, walcząc z potężnymi magami i potworami, a zebrane z trudem doświadczenie można przekuć na rozwój naszych bohaterów… to oczywiście trafiliście tu przez przypadek. Przed Wami recenzja kolejnej już w tym roku gry Stefana Felda. Po Rialto i Bora Bora przyszedł czas na Amerigo – grę o odkrywaniu nowych lądów, zdobywaniu surowców i optymalizowaniu do granic możliwości tego, co przyniesie wzburzone morze… to znaczy wieża z kosteczkami.

Przedstawiam drugą porcję pobieżnych ocen gier z Essen, w które mieliśmy okazję zagrać ledwie raz, czasem dwa. W żadnym wypadku nie są to recenzje, jedynie pierwsze wrażenia. Mam nadzieję, że powiedzą Wam mimo to co nieco na temat prezentowanych na tegorocznych targach gier.

Poniżej znajdziecie szybkie oceny, oparte o pierwszy wrażeniu z tytułów, które naszej redakcyjnej ekipie (z gościnnym występem Palmera z serwisu ZnadPlanszy.pl i Adikoma). Nie są to rzetelne recenzje, w każdy z tych tytułów graliśmy raz, góra dwa. Mam nadzieję, że taki zróżnicowany, choć pobieżny rzut oka przyda się Wam w ocenie i doborze gier z tegorocznych targów Essen Spiel 2013.

Każdy Geek przechodzi w swoim planszowym życiu fascynacje różnymi rodzajami gier. Swego czasu zagrywałem się grami negocjacyjno-politycznymi, potem miałem fazę na lekkie ekonomie, gry logiczne, ale od dłuższego czasu najbardziej bawią mnie gry w budowanie miasta. Może właśnie dlatego gry po które pojadę do Niemiec w tym roku, oznaczone są przeważnie na BGG etykietką „City Building”. Oczywiście, na mojej geekliście pojawiły się różne tytuły, ale tak wiele już napisano o tegorocznym Essen (że wspomnę tylko o świetnym tekście Vestera, okołododatkowym spisie Squirrel czy dekalogu Inka), że pozwolę sobie skupić się na budowaniu miast.

Niedawny wpis Kwiatosza na jego blogu sprawił, że poczułem się zobowiązany raz na zawsze rozwiązać kwestię mojego gorącego uczucia do gier niemieckich, zwanych też euro zwanych też „tymi sucharami, w które nie da się grać”. Oto konkluzja: