Nigdy jeszcze nie wsparłem żadnej zagranicznej gry na Kickstarterze. Zawsze odstraszają mnie koszta przesyłki i trochę boję się kupować diuka kota w worku. Bardzo często potem rzeczywiście okazuje się, że gra, która wyglądała na cud, miód i orzeszki i na którą hype siedmiokrotnie przekraczał dopuszczalne normy stężenia w internecie, jest jednak średniakiem. W najlepszym wypadku. Na szczęście jednak raz na jakiś czas trafiają się prawdziwe perełki, które trafiają potem do regularnej sprzedaży. Jedną z nich jest niewątpliwie gra „The Duke”.

Graliście w szkole w „kropki” – taką grę na kartce, gdzie trzeba było zajmować obszary, obrysowując je dookoła kropkami? A czy lubicie planszówki z przestrzennymi elementami, z których można tworzyć różne konstrukcje? Jeśli odpowiedź na obydwa pytania brzmi „tak”, to nie musicie czytać poniższego tekstu, możecie brać „Castellan” w ciemno. Jeśli jednak macie jakieś wątpliwości, to zapraszam do lektury.

Wydawnictwo Rebel postanowiło sprawdzić, czy gracze łykną prostszą wersję Time’s Up! Wydali więc zielone pudełko z familijną wersją gry, w której zamiast nazwisk znanych (lub nie) postaci, znalazły się typowo kalamburowe hasła. Czy taki ruch ma sens? Czy znając Time’s Up! ktoś będzie chciał bawić się w lżejszą wersję gry? Czy taki produkt ma szanse na jakikolwiek sukces – czy to komercyjny czy wizerunkowy?

Rokoko to nurt w sztuce, zwłaszcza dekoracyjnej, który zakończył barok, kontestując jego przepych i generalne nadądanie na rzecz lekkości, płynności, skromności (choć wyrafinowanej!). Tak przynajmniej mówi teoria. Jak dla mnie, laika, to wielkiej różnicy nie ma – i tu i tu naćkane różnymi cacuszkami, upiększaczami, kolorkami i frędzelkami. W grze Mathiasa Cramera, oraz Louisa i Stefana Malzów przepych widać jedynie w oprawie graficznej, reguły, na szczęście, są już znacznie bardziej przejrzyste. Może właśnie na tym polega prawdziwy rokoko’n’roll?

W naszej redakcji po Essen pojawiła się wielka skrzynia skarbów. RedNacz dokonał prawdziwych cudów w naszej planszowej Nibylandii i przywieźliśmy z niej gigantyczną liczbę gier do recenzji od wielu różnych wydawnictw. Oczywiście, wszyscy redaktorzy rzucili się z błyskiem w oczach na upatrzone wcześniej tytuły i capnęli je, by czym prędzej gry testować i pisać dla Was ich recenzje. Gdy kurz opadł, na stole leżało już tylko kilka pudełek. Do nich jakoś nikt się nie palił. Małe, często brzydkie opakowania, nieznane wydawnictwa, niezachęcające tytuły, generalnie, tak zwany obowiązek. Bo przyjemności już przecież rozdrapaliśmy wybraliśmy. Sipio stanął więc na środku pokoju, chrząknął i ...

Dzisiaj ze swoich planów wydawniczych na rok 2014 zwierzała się nam Granna. Czy pójdą za ciosem i zrobią kolejną grę dla zaawansowanych graczy – po spektakularnym sukcesie CV? Czy może spoczną na laurach i wrócą do gier dla graczy? O zamiarach warszawskiego wydawnictwa opowiada Krzysztof Szafrański.

06:55 UTC + 09:00 Dziś rano obudziłem się w wybornym nastroju. Wczoraj właśnie skończyłem montować zapasowy panel kontrolny g0-dz1-LL4 w prawym ramieniu mojego Króla I Światowego. KrólIŚ, jak go pieszczotliwie nazywam, aż rwał się do akcji, a tak się zabawnie złożyło, że dziś do miasta wpadało kilkoro dawno nie widzianych znajomych. Czas było im przypomnieć, kto tu jest Królem.

Dzisiaj rozpoczynamy cykl zapowiedzi wydawniczych na rok 2014. Będzie to seria artykułów i wywiadów, w których będziemy chcieli opowiedzieć Wam o niemal każdym polskim wydawnictwie i jego planach na najbliższą przyszłość. Na pierwszy ogień idzie wydawnictwo Phalanx, które podsumowuje miniony rok, oraz informuje o nowej wersji Bożego Igrzyska, swojej eurogrze o wojnie Wyścig do Renu, a także wspomina gdzieś cichcem o kolejnej grze Martina Wallace’a, jaką zlokalizuje. A teraz głos oddajemy już przedstawicielom opolskiego wydawnictwa.

Jedną z gier, na które zwróciłem uwagę przed Essen 2013 w mojej citybuildingowej liście był mały, enigmatycznie opisywany tytuł Z-Mana – Blueprints. Z przedtargowych opisów wiadomo było niewiele: Gra miała być oparta na kostkach, z których następnie budować mieliśmy jakieś konstrukcje. Mój citybuildingowy fiź nie pozwolił mi przejść obok tytułu obojętnie i gdy wypatrzyłem go na stoisku amerykańskiego wydawcy w trzeciej hali targów, nie powstrzymałem się i tak wylądował w mojej kolekcji. A co było dalej? Ano było tak…

Ostatnio w jednym z rodzimych serwisów planszówkowych – Board Times – zaszło wiele zmian. Pojawił się nowy naczelny i właściciel, nowi redaktorzy, a wreszcie – nowe pomysły na promocję serwisu, dotarcie do czytelników i rozwój całego Board Times. O to wszystko pytamy Krzysztofa Pilcha.