W okresie wakacyjnym małe karcianki zyskują na wartości, a w stronę gier podczas podróży zerkają nie tylko wytrawni gracze, ale i laicy. W ich przypadku im prościej, tym lepiej. Jedną z propozycji dla tej grupy osób mogłaby być gra Jinx od wydawnictwa Piatnik. 

Mariposas to kolejny gra stworzona przez Elisabeth Hargrave, autorkę Na skrzydłach, która zabierze nas do królestwa zwierząt. Po zapoznaniu się z ptactwem obu Ameryk, a następnie poszerzeniu wiedzy o osobniki zamieszkujące Europę i Oceanię, przyszła kolej na motyle. 

Bardzo lubię gry kafelkowe, choć niewiele jest takich, które przypadły mi do gustu. Nadal jednak szukam kolejnych tytułów, które zagrzeją na dłużej miejsce na mojej półce. Zoo New York to nowość wydawnictwa Bard i pierwsze informacje o grze wskazywały na to, że być może właśnie to pudełko mieści w sobie to, czego szukam w tej kategorii. 

Po pozytywnych odczuciach po spotkaniu z Kronikami zbrodni: 1400 nie miałam wątpliwości, że kolejne części też muszę wypróbować. Czy przeniesienie się 500 lat w przyszłość dostarczy lepszych czy gorszych wrażeń? 

Jeśli urzekły Was Odjechane jednorożce, to na pewno zwróciliście również uwagę na To ja go tnę. Autorem, a zarazem ilustratorem, jest ta sama osoba – Ramy Badie. Przedstawione postaci są równie urocze co wspomniane koniowate, ale tym razem wydają się bardziej wojownicze. Czy rozgrywka również taka jest? 

Małe karcianki mają tę przewagę nad większymi tytułami, że można je włożyć do kieszeni lub plecaka i zabrać w podroż lub na spotkanie ze znajomymi. Jedną z nich jest gra 6. bierze!, która obchodziła niedawno swoje 25. urodziny. Natomiast za niedługo roku swoje ćwierćwiecze świętować będzie jej młodsza siostra, która dopiero w tym roku pojawiła się w polskim wydaniu, a powstała w 1998 roku. Czy 5. bierze! jest lepsze od swojego pierwowzoru? 

Cooper Island to prawdziwa gratka dla fanów cięższych gier euro. Od momentu, w którym wydawnictwo Portal Games zapowiedziało wydanie tego tytułu, wielu graczy niecierpliwie czekało na kolejne informacje o premierze.  

Gdy pierwszy raz zagrałam w Splendor tuż po jego premierze, pomyślałam, że jest to gra, którą mogłabym co jakiś czas wyciągnąć na stół. Jedna z towarzyszących mi wtedy osób tak zachwyciła się tym tytułem, że od razu nabyła własne pudełko, więc miałam okazję rozegrać kolejne partie. Niestety z każdą kolejną moja opinia była coraz gorsza. Rozgrywki były dla mnie nudne i zbyt proste, a temat nieciekawy. Kompletnie nie rozumiem, dlaczego Splendor trafił do grupy gier polecanych wszystkim, wszędzie i na każdą okazję. Doczekał się nawet dodatku, ale szczerze przyznam, że nie miałam ochoty sprawdzać, czy polepszył on podstawkę. 

Na wiadomość, że autor Domku tworzy nową grę, zareagowałam bardzo entuzjastycznie. Ten familijny tytuł zrobił międzynarodową karierę i nadal jest przeze mnie często polecany znajomym, którzy szukają ciekawej, ale niezbyt trudnej gry dla całej rodziny. Dlatego Łąka od razu trafiła na moją listę nadchodzących premier i z przyjemnością odbierałam paczkę z niespodzianką w środku. 

Ostatnie lata są dla graczy coraz lepsze – wydawanych jest więcej gier niż można ograć w wolnym czasie, a i tak mówimy tylko o polskim rynku. Wysyp nowości zmusza kolekcjonerów, poszukiwaczy planszowego Graala, recenzentów, ale także i zwykłych graczy do pogoni za kolejnymi tytułami. Niektórzy muszą mieć, innym wystarczy zagrać. Jednak wiele z nich zostaje zapomnianych po paru miesiącach, nie mówiąc już o latach. Dlatego dziś parę słów o tytule, który nie ma skomplikowanych zasad, jest stary, a ja z sentymentu odnalazłam go w piwnicy moich rodziców i z łezką w oku położyłam na mojej półce.