Pokój 25 to jedna z moich ulubionych gier. Najbardziej pasuje mi tryb semikooperacyjny polegający na tym, że teoretycznie wszyscy razem uciekamy (poruszając się po planszy próbujemy znaleźć komnatę wyjścia a następnie doń dotrzeć i wypchnąć się poza obszar gry), ale najprawdopodobniej – a czasem nawet na pewno (zależy to od liczby graczy) jest wśród nas zdrajca, któremu wcale na ucieczce nie zależy i zrobi wszystko, by do tego nie dopuścić. Wszystko…  np. wypchnie kogoś do komnaty, w której czyha śmierć. Albo po prostu będzie tak przesuwał kafelki, by ucieczka się nie udała. Nie jest łatwo opuścić budynek w tym trybie ...

Otóż to. Jak w temacie. Jest to gra w całości oparta na mechanice deckbuildingu i to mocno zaawansowanego. Ideą jest rozbudowa swojej talii aby za jej pomocą zdobywać punkty zwycięstwa poprzez atak na budynki innych graczy, obronę własnych budynków oraz wykonywanie misji. Przy czym od razu należy zaznaczyć, że ów atak jest elementem niezbędnym – bez niego trudno mówić o jakiejkolwiek szansie na zwycięstwo. Co ciekawe – zaatakowani niewiele tracą (może poza pewną liczbą surowców – ale też tylko od czasu do czasu) więc mimo silnej interakcji nie jest ona bardzo bolesna.

Droga na szczyt zakończona sukcesem. Kiedy zaczęłam opisywać projekt GIPF wspominałam o jego autorze, jako zagorzałym alpiniście. O tym, że inspiracją do tworzenia gier była wspinaczka wysokogórska. Teraz można powiedzieć, że cel został osiągnięty. Szczyt zdobyty. Projekt zakończony. LYNGK jest ostatnią grą z serii GIPF. Tak naprawdę nie powinno jej tu być. GIPF miał być początkowo kompletem 6 gier, ale … zrobiło się ich 7 (albo nawet 8 jeśli nieformalnie doliczyć TAMSK, który został zastąpiony przez TZAAR). Co szczególnego jest w LYNGK?

Znowu nieznana szerszej publiczności para projektantów z Dalekiego Wschodu (jeśli się nie mylę to chodzi o Tajwan). Znowu gra na spostrzegawczość. I znowu strzał w 10! Fabryka Robotów - podobnie jak opisywane przeze mnie wcześniej Mrówki - została przetematowiona, zilustrowana od nowa - i wyszło jej to zdecydowanie na dobre.

Ta niewielka gra zupełnie mi nie znanych koreańskich twórców niesamowicie mnie zaskoczyła. Niby zwykła gra na spostrzegawczość, a jednak tak niezwykła. Bo wymaga nie tylko ślepego patrzenia - trzeba być uważnym, sprawdzać kolory i sprawnie dodawać niewielkie sumy do wylosowanej wartości.

FUSE to gra kooperacyjna, w którą pogracie zarówno samemu jak i w 5 osób. I nie będzie to prosta gra… 10 minut wypełnione rzucaniem kostkami ale też myśleniem i dogadywaniem się.  10 minut, po których czujecie się jakbyście przerzucili tonę węgla ;)

Gry typu Ego nie należą do preferowanego przeze mnie gatunku.  Nie tyle nawet nie lubię ich co są mi obojętne. I na dobrą sprawę mogłabym nigdy o tej serii nie usłyszeć gdyby nie fakt, że miałam pokazać studentom pedagogiki jakąś ciekawą planszówkę, którą można byłoby wykorzystać w procesie poznawczym..

Krótki bryk dla tych, którzy chcieliby się zaprzyjaźnić z Najemnikami, ale nie wiedzą, od której części zacząć. Kompletny zestaw kart najemników wszystkich trzech części.

Sześciokątna plansza z dziwnymi dziurkami oraz brak dobrze znanych z poprzednich gier okrągłych pionów. Pünct to najciekawsza, najtrudniejsza i zarazem chyba najmniej pasująca do całego projektu pozycja.

Uwaga! Może skraść mózg! Albo co gorsza serce! Rok szkolny już za nami. Ale zanim się skończył do naszych rąk trafiły Kieszonkowce.