Trafiłem dzisiaj na niesamowity wykład na temat kości i metod ich produkcji, udostępniony za pośrednictwem serwisu YouTube. Został on nakręcony na tegorocznym konwencie GenCon, na stanowisku producenta kości, Lou Zocchi’ego. Można na niego patrzeć jak na zwykłą marketingową gadkę, podobną do tych które słyszymy w supermarkecie przy prezentacji magicznych robotów kuchennych, czy lamp które uzdrawiają, ale przyznam się, że na mnie zrobił wrażenie. Lou Zocchi jest wygadanym gościem, świetnie znającym temat i nie mającym złudzeń co do jakości produktów konkurencji, a wiarygodności dodaje mu fakt, że na tym samym konwencie ogłosił, że wycofuje się z rynku producentów kości do gry.

Wraz z renesansem gier planszowych daje się zauważyć także renesans różnej maści łamigłówek. Nie chodzi mi tylko o świetnie prosperujący Łamiblog pana Marka Penszko, ale raczej o łamigłówki, które możemy kupić w sklepach i się nimi bawić. Będą wśród nich wszelkie wydawnictwa poświęcone odmianom Sudoku, opisywane niegdyś na GamesFanatic łamigłówki Thinkfun (1, 2), łamigłówki Cast Puzzle recenzowane w Świecie Gier Planszowych, śliczne i pomysłowe łamigłówki wydane przez Grannę oraz wiele innych przyjemnych pretekstów do intensywnego myślenia. Bardzo dociekliwy poszukiwacz intelektualnych przygód dostrzeże wśród tej oferty także łamigłówkę wydaną przez znakomite wydawnictwo Gigamic. Będzie nią kolorowe, drewniane cudo opatrzone tytułem Katamino.

Rorschach to nowa gra wydawnictwa Bucephalus Games, zaprojektowana przez czterech bardzo ostatnio aktywnych autorów. Zaprojektowana to może zbyt mocne słowo, gdyż zasady gry są niezwykle proste. Jednak nie można odmówić im pomysłowości. Co więcej, po zapoznaniu się z pomysłem sami przyznacie, że Rorschach mimo przerażającej nazwy zapowiada się na gwiazdę wielu imprez. 

Otrzymałem wczoraj niezwykle miły i wręcz wzruszający list od jednego z czytelników Świata Gier Planszowych. Pozwalam sobie (za zgodą autora) podzielić się z wami jego treścią:

Trzeba przyznać, że tytuł tej gry jest efektowny. Kwadrat złożony z tych pięciu słów już od wieków inspiruje do mistycznych skojarzeń i urzeka swoimi właściwościami. Nie tylko można go czytać we wszystkich kierunkach, nie tylko z tych liter można złożyć krzyż ze słów Pater Noster (rozstawiając dwie pary A i O, czyli alfa i omega w ćwiartkach tego krzyża), ale w dodatku jeśli zsumować wartości liter we wszystkich wyrazach, to suma cyfr powstałych liczb (73, 55 i 64) zawsze da 10. Zadziwiające. Czy gra dorównuje elegancją swojemu tytułowi?

Na Pionku udało mi się zagrać w opisywaną niedawno przez Draco grę Die 3 gebote. Siadałem do stołu całkiem ciekaw tego tytułu, z tego co wiedziałem wcześniej, miał on pod pewnymi względami przypominać Zendo, grę która mnie fascynuje, grę jedyną w swoim rodzaju. 

Otrzymałem recenzję w korespondencji od jednego z czytelników i (za jego zgodą) podzielę się nią z wami. Gra: „Namierzyć ŚGP!” Przyjmijmy, że nie odróżniam świata gier od rzeczywistości. Może to była gra, a może real… Dzisiaj znowu grałem w „Zdobyć ŚGP!” na platformie Empix. Pamiętam pierwsze wersje tej gry: pierwotne przeszukiwanie całego terenu Wyspy HOBBY, obszary Wyspy GRY KOMPUTEROWE oraz okolic PUDEŁ Z GRAMI

Artykuł Draco zmobilizował mnie do przyspieszenia prac nad tekstem, który planowałem napisać od dłuższego czasu. Chciałem mianowicie zanurkować w bardzo szeroki i mało znany albo źle wykorzystywany temat związany z serwisem BGG. Drogi czytelniku, zapewne nie raz stawałeś przed dylematem: „kupić – nie kupić – zagrać u kolegi?”. Usłyszałeś gdzieś (zapewne na Games Fanatic) o nowej grze, która na oko wygląda świetnie i jesteś przekonany że będzie ci się podobać. Ale każdy wie, że entuzjastyczne sugestie recenzentów i pierwsza ekscytacja nowością to zły doradca finansowy, więc nie ma nic zdrożnego w tym, że się zastanawiasz. Nie chce ci się czytać ...

Neuroshima Hex zrobiła sporą karierę na świecie. Pewnie największą jaką od czasów szachów heksagonalnych udało się zrobić jakiejkolwiej grze wymyślonej w Polsce. Spotkała się z żywym przyjęciem i zainteresowaniem ze strony wielu osób opowiadających się po różnych stronach planszówkowej barykady – zarówno ameritrashowców, jak i eurograczy. Ponury, postapokaliptyczny klimat, mechanika powodująca wzrastanie napięcia i budowę emocji aż do gwałtownego, pełnego przemocy rozstrzygnięcia, po którym trzeba zaczynać od począku – to wszystko stanowiło w znacznym stopniu nową wartość wśród gier planszowych i przykuło uwagę recenzentów i serwisów planszówkowych ze świata. Ponieważ była to pierwsza gra Michała Oracza, nic dziwnego że fani ...

Powiedzmy sobie szczerze – dla prawdziwego, zapalonego gracza własne dzieci mogą być jeszcze większym szczęściem niż w „normalnej” rodzinie. Zapaleniec ów zawsze ma pod ręką partnera do jakiejś rozgrywki. Nieważne, że nie we wszystko da się pograć, grunt że zawsze można znaleźć jakąś grę na poziomie i rozegrać partyjkę lub dwie. Ale nie wszystko jest takie różowe niestety – aby doczekać się tej idylli trzeba przejść przez kilka ciężkich lat, kiedy bobas jest jeszcze za mały na granie, jest nawet za mały żeby dosięgnąć do stołu i zauważyć rozłożoną tam grę. Raczkuje sobie gdzieś po podłodze, tu sciągnie sobie wazon ...