Niełatwo dziś o oryginalne pomysły. Nowe propozycje wydawnictw planszówkowych raz za razem spotyka fala krytyki za wtórność i brak świeżych i zaskakujących rozwiązań. Ale na szczęście ciągle zdarzają się wyjątki. Gry których autorzy wymyślili coś, na co nie wpadł nikt przed nimi. W dodatku to coś okazało się bardzo dobrze sprawdzać jako mechanika gry planszowej. Wyprzedzając nieco fakty mogę zdradzić, że trzej autorzy Nefertiti byli wśród tych szczęściarzy, choć temat gry jednak nic takiego nie zapowiadał. Na pierwszy rzut oka to nic szczególnego – ot, kolejna z wielu gier o Egipcie.  

Firma G3, m.in. dystrybutor gier wydawnictwa Abacusspiele przesłała nam ciekawy wywiad z Joe Nikischem, jednym z założycieli tego wydawnictwa. W 1989 roku z inicjatywy dwóch przyjaciół powstało w Niemczech wydawnictwo ABACUSSPIELE, znane dzisiaj m.in. dzięki wielu doskonałym grom karcianym czy familijnym grom planszowym. Do najbardziej znanych produktów tego niemieckiego wydawnictwa zalicza się Zooloretto – zdobywca Spiel des Jahres 2007. Zapraszamy do przeczytania wywiadu, w którym jeden z założycieli firmy oraz jej obecny właściciel Joe Nikisch opowiada o początkach działalności, rozwoju wydawnictwa, wydawanych grach, wskazówkach dla autorów oraz o wielu innych fascynujących rzeczach.

Batik to technika barwienia tkanin, polegająca na pokrywaniu kolejnych fragmentów materiału warstwą wosku. Następnie całość jest zanurzana w zimnej wodzie z barwnikiem. Barwnik zmienia kolor części tkaniny nie pokrytej woskiem. Powtarzając te czynności można prowadzić interesującą grę nakładających się na siebie kolejnych barwników i tworzyć tajemnicze i klimatyczne wzory, a na końcu wyprasować tkaninę przez papier wytapiając z niej wosk i otrzymując skończone dzieło. Pora na recenzję kolejnego tytułu z oferty wydawnictwa Gigamic i kolejnej gry przeznaczonej dla dzieci. Również w tym przypadku jest to tytuł, przy którym równie dobrze mogą bawić się dorośli. Wprawdzie tym razem gra jest oferowana ...

Niedawno dostałem od kolegi z pracy takie pytanie: jakie gry mógłbym polecić dla dzieci w wieku 3-5 lat. Zrobiłem krótki wywiad, o jaki typ porady mu chodzi i przygotowałem listę tytułów, które wydają mi się właściwe. Chociaż nie mam bezpośrednich doświadczeń, lista wyszła całkiem spora, a i roboty było z tym trochę. Ponieważ takie dylematy ma pewnie wielu rodziców, pomyślałem że upublicznienie listy na blogu może być niezłym pomysłem. Przy okazji dam możliwość sugerowania kolejnych tytułów i polemizowania z moimi wyborami. Częściowo sugerowałem się poradnikiem Odiego na forum serwisu gry-planszowe.pl, ale tylko częściowo.

Uwe Rosenberg ma ostatnio swoje pięć minut. Po latach gnuśnego odcinania kuponów od genialnych Fasolek, wreszcie zaprezentował nowe pomysły. Agricola i wszystko co wyniknęło z jej przygotowywania spotyka się jak na razie z bardzo ciepłym przyjęciem. Le Havre, które (jak przyzna chyba każdy kto zagrał) również prawdopodobnie wyewoluowało z prac nad Agricolą jest uznawane za dobrą, przemyślaną i dopracowaną grę. Co będzie dalej? No cóż, co nieco już wiadomo. Co ciekawe, jest to gra, której pomysł powstał przed Agricolą i przyjrzenie się mechanice pokazuje brakujące ogniwo w ewolucji od… Fasolek do Agricoli. 

W listopadzie pisałem krótkie wstępne podsumowanie Essen 2008, narzekając na poziom gier które na tych targach się pojawiły. Na końcu tamtego artykułu zamieściłem jednak listę tytułów, które jeszcze mogą odmienić moje zdanie o targach. Pierwszy na tej liście był Leader 1, gra o wyścigach kolarskich, moja największa nadzieja na uratowanie honoru ostatniej edycji targów Spiel. Jako że udało mi się w tę grę zagrać, pora na rzut okiem.

Gdyby ktoś spytał mnie wcześniej, nigdy bym nie zgadł. Czy wiecie kto jest autorem jednej z planowanych na ten rok gier wydawnicta Granna? No kto? Reiner Knizia. Powiedzie „niemożliwe”? Ja też się zdziwiłem. Ale to nie wszystko. Tę grę pierwotnie wydało wydawnictwo Repos Production, znane z szalonej serii Ca$h’n Gun$ czy równie szalonego Santy Anno. Reiner Knizia i szaleństwo? Nie wierzycie? To czytajcie dalej. W piątek zagrałem w tę grę dzięki uprzejmości Michała Stajszczaka.

Miałem niedawno okazję zagrać w pewną starą grę. Jej właściciel (dzięki waffel) reklamował ją jako grę negocjacyjną, co natychmiast wzbudziło moją niechęć. Ech, grało się kiedyś w Fasolki, ale od tego czasu negocjowanie w planszówkach raczej mi przeszkadza niż zachęca. Jednak nie było akurat nic innego do roboty, więc powstrzymałem się od manifestowania swoich wątpliwości i grzecznie usiadłem do gry.

Trzy sekundy zabawy, potem trzy minuty szukania elementów gry, potem trzy sekundy zabawy i tak w kółko – w ten właśnie sposób podsumował grę Street Painball Tom Rosen z serwisu BoardGameNews. Brzmi jak Jenga, wariant Godzilla kontra Mechagodzilla, prawda? Jednak chodzi o zupłenie coś innego. Street Painball jest bliżej takim grom jak Jungle Speed albo Squad Seven.

Przyszła w końcu pora, żeby jasno sobie odpowiedzieć na to pytanie – lubisz blefować, czy nie lubisz? Gdy pierwszy raz czytałem opis gry Xe Queo!, porwał mnie i zachwycił. Gra zbudowana wyłącznie na blefie – to dopiero oryginalne zjawisko. Wprawdzie mój zapał lekko osłabł gdy zauważyłem że to gra tylko dla dwóch osób, ale intrygująca mechanika została gdzieś w głowie i czekała na swój moment. Czekała, czekała i doczekała się.