To miała być naprawdę negatywna recenzja. Zaczęło się od tego, że narobiłem sobie smaku na Statki, Łupy, Kościotrupy. Klimat bardzo mi pasował, zapowiedzi innowacyjnej mechaniki zachęcały, hype rozkręcony był na całego. Wprawdzie wiedziałem, że gra ma być familijna i mocno losowa, ale przecież skoro już byłem na to przygotowany, nie mogło mnie to negatywnie zaskoczyć.

Jeśli na wieczku pudełka z grą znajdujemy informację, że „za chwilę zobaczycie coś, co za chwilę zobaczycie”, wiadomo, że nie będzie to tradycyjne, suche euro albo śmiertelnie poważny ameritrash. Jeśli ponadto z tegoż wieczka spoglądają na nas cwane facjaty Skippera, Kowalskiego, Rico i (nieco mniej cwana) Szeregowego, pewnym staje się, że w środku znajdziemy coś mocno odjechanego. Wszak to Pingwiny z Madagaskaru, a im normalność nie przystoi.

Mechanika draftu kości przerodziła się w ostatnich czasach z innowacji w trend, który coraz częściej gości w zasadach gier planszowych. Jednak sam popularny pomysł mechaniczny gry nie czyni. O jej jakości często decyduje to, czym i jak ów centralny pomysł został obudowany. W przypadku Grand Austria Hotel obudowa ta jest dość bogata i pojemna, trzeba zatem przyjrzeć się uważnie konstrukcji hotelu, tak fundamentom, jak i wykończeniu. Tak by wiedzieć, czy warto spędzić w nim jakiś czas, czy też lepiej unikać go i zainteresować się innymi przybytkami.

Odległa przyszłość. Na pokład starożytnego, pełnego zaawansowanej technologii statku kosmicznego wkraczają badacze należący do rozmaitych ras zamieszkujących poznany wszechświat. Każda rasa pragnie przechwycić tajemnice statku tylko dla siebie. Ani chybi skończy się to jatką. Na szczęście nad wszystkim czuwa Galatyczna Rada Starszych, która nie pozwala konkurentom skoczyć sobie do gardeł. Bezpośrednia eliminacja oponentów nie wchodzi w grę – co nie oznacza, że nie można utrudnić im życia na wszelkie inne sposoby…

Upłynęły już dwa lata, a pamiętam, jakby to było dzisiaj. Na łamach Games Fanatic recenzowałem zyskującą coraz większą popularność grę CV. Rok później usiadłem przy dodatku do niej, czyli Plotkach. Upłynęło kolejne dwanaście miesięcy, a zatem nadszedł czas dodać do mojego recenzenckiego portfolio kolejną pozycję z literkami CV w tytule. I tak trafiamy na CVlizacje.

W większości gier klasyfikowanych jako eurosuchary o wygranej decydują tak zwane punkty zwycięstwa. W tych grach, które choćby aspirują do posiadania jakiegoś tematu, punkty te reprezentują jakąś wartość związaną ze światem przedstawianym w danej pozycji. Najczęściej nie ma w tym wielkiego polotu – zbieramy pieniądze, punkty chwały, prestiżu czy innej królewskiej łaski. Czy jednak graliście kiedyś w planszówkę, w której punktami zwycięstwa są… odpusty? Ja miałem właśnie okazję, a gra nazywa się Domus Domini, czyli Dom Pana.

Wyobrażacie sobie Dziki Zachód bez dzielnych wierzchowców? A jednak w nagradzanej i docenianej grze Colt Express ich brakowało. Aby naprawić to karygodne niedociągnięcie, możemy zaopatrzyć się w pierwszy dodatek do tej pozycji o tytule, ni mniej ni więcej, Konie i dyliżans. Jak można się zatem domyślić, w środku znajdziemy nie tylko czworonożne środki transportu, ale i inne elementy. A jakie, to nie zwlekając już ani chwili dłużej przestawię poniżej.

Z kampaniami na Kickstarterze bywa tak, jak ze sztuczkami iluzjonistycznymi. Wielki szum i graficzne fajerwerki służą temu jedynie, by ukryć przed obserwatorami prawdę o projekcie. Mimo że potencjalni wspierający doskonale wiedzą o takich technikach i tak dają się oszukać oprawą i pozwalają odwrócić swoją uwagę nieistotnymi detalami. Całkiem jak w iluzji. Na szczęście zdarza się również i tak, że za kampanią, zapowiedziami i stretch goalami kryje się prawdziwa magia. Skoro już zacząłem o iluzjonistach i magicznych sztuczkach, płynnie przejdę do obiektu mojej recenzji, czyli gry Trickerion: Legends of Illusion. A odpowiedź na pytanie: sztuczka to czy magia, pozostawię jeszcze przez ...

Na Falkonach bywam regularnie od samego początku ich istnienia, czyli od roku 2000. Moja znajomość z tym konwentem zaczęła się zatem dużo wcześniej niż moje zainteresowanie i zaangażowanie w gry planszowe. Dlatego (i nie tylko dlatego) będąc co roku gościem lubelskiego zjazdu miłośników fantastyki zawsze koncentrowałem się znacznie bardziej na prelekcjach i konkursach niż na gamesroomie czy prezentacjach gier. I tym razem nie odmówiłem sobie spotkania z tematami ogólnokulturowymi, ale starałem się również jak najdokładniej przyjrzeć się planszówkowej części festiwalu. Hasłem tegorocznej edycji było „Falkon versus”, a zatem rozpocznijmy: Falkon versus Planszówki.

Każdy z nas był kiedyś w sytuacji, w której po prostu nie miał pomysłu, co zrobić z pieniędzmi, dysponował posiadłościami rozsianymi po całym regionie, kontakty z wyższych sfer pchały się do jego salonu drzwiami i oknami, a wpływy polityczne w zasadzie pozwalały mi rządzić krajem. OK, może nie każdy. A skoro większość z nas nie miała możliwości zakosztować takiej sytuacji, z pomocą przybywa nam najnowszy tytuł Czech Games Edition, zaprojektowany przez Vladimira Suchego (tego pana od Shipyard i League of Six między innymi). Tytuł ten jest zarówno niezależną grą, jak i dodatkiem do poprzedniej kreacji twórcy, czyli Last Will, wydanego ...