Pamiętacie ten szok, kiedy Uwe Rosenberg, zamiast kolejnego pięciokilowego rolniczego monstrum, zaprezentował światu Patchwork? I ten drugi szok, kiedy Patchwork, zamiast słabym skokiem na familijną kasę, okazał się hitem? Cottage Garden dla nikogo szokiem już nie będzie, bo powszechnie określany jest sequelem Patchworka. Wszak również układamy w nim tetrisopodobne puzzle na niewielkiej planszy, w przytulno-uroczej atmosferze i z prostymi zasadami. Na ile zatem Cottage Garden jest Patchworkiem 2, na ile nową grą, a przede wszystkim – czy zachował jakość oryginału? Sprawdźmy.

Kiedy pojawiła się możliwość zrecenzowania Zwierzaków na pokład, najpierw pomyślałem: o, kolejna gra dla dzieci, nie moje portfolio, zignorować. Kolejna myśl: pamiętam, że słyszałem bardzo pozytywną opinię o grze Animals on Board i to od jakiegoś zaufanego zagranicznego recenzenta, czy to przypadkiem nie jest ta właśnie gra? To wystarczyło, żebym sięgnął do instrukcji, a w niej znalazłem… grę opierającą się na jednym mechanizmie, a właściwie na jednej prostej zasadzie. Zapowiadającej się na tyle dobrze, że zdecydowałem się ją zweryfikować. A wraz z nią – całą grę Zwierzaki na pokład.

Ewolucja, mutacje, geny, chromosomy – ta tematyka od wielu lat w niewyjaśniony sposób przyciąga mnie i pociąga, choć bynajmniej nie jestem w niej ekspertem ani nie mam z nią do czynienia na co dzień. Bardzo niewiele było zatem potrzeba, by gra Chromosome zwróciła na siebie moją uwagę i wywołała graniczącą z koniecznością chęć poznania i zbadania tej nowej pozycji. Mutujące mikroby na odizolowanej stacji badawczej? Modyfikacja organizmów podczas rozgrywki? I jeszcze jakieś zdjęcie wywołujące luźne skojarzenie z Neuroshimą Hex? Ok, jestem kupiony.

Kiedy w wasze ręce trafi planszówka Zombiaki Ameryki, pierwszą myślą może być: ktoś się pomylił, wydawca coś spartaczył. Tył pudełka jest przecież z jakiejś innej gry – czyżby błąd drukarni? Jeśli jednak zajrzycie do środka może was czekać jeszcze większy szok. Przecież te karty są w tragicznym stanie? Poplamione, poprzecierane, kto tak traktuje gry? Egzemplarz ewidentnie do reklamacji!

Jak co roku, tak i tym razem w listopadzie udałem się na Falkon. Konwent, który przez ponad półtorej dekady swojego istnienia wyewoluował z małego, szkolnego spotkania fanów fantastyki do jednego z największych festiwali fantastyczno-popkulturalnych w Polsce. Oczywiście wśród spektrum tematów Falkonu nie mogło zabraknąć też planszówek, które śmiało zagarniają dla siebie coraz większą część tego typu imprez. Nie inaczej było i tym razem – jeśli brać pod uwagę zajmowaną powierzchnię, gry planszowe z pewnością byłyby na pierwszym miejscu w rankingu dziedzin, z którymi można się było spotkać na terenie Targów Lubelskich. Z dwóch dużych hal wystawienniczych jedną przejęły niemal w ...

Adrenalina, jeden z głośniejszych tytułów ostatnich targów w Essen. Tytuł,  który usiłuje oddać na planszy oszałamiająco szybkie rozgrywki komputerowych strzelanek online. W takich grach nie ma czasu na myślenie, nie ma czasu na skomplikowane strategie, trzeba po prostu biegać i strzelać. Dlatego w recenzji będzie podobnie – nie ma czasu na długie wstępy i eleganckie przejścia z akapitu do akapitu: trzeba działać szybko i konkretnie. Akcja i kontra, strzał za strzał, pytanie i odpowiedź.

“Cry ‘Havoc’, and let slip the dogs of war”, wykrzykuje Marek Antoniusz w “Juliuszu Cezarze” zwiastując “wojnę bez końca i bez miłosierdzia”*. To chyba najbardziej znane źródło, z którego możemy wywieść nietypowy tytuł nowej gry Portalu (nie zmienił się w polskim wydaniu). Wezwanie do walki bez zasad i pardonu sugeruje brutalną rozgrywkę, której oś stanowić będą bezwzględne starcia. Czy faktycznie tak będzie? Wbrew sugestii  Cry Havoc nie skupi się na prezentowaniu okropieństw wojny (od tego mamy inny nadchodzący tytuł), ale z pewnością konflikt stanowić będzie główny jego temat.

Gdzieś na pograniczu naszego hobby, tam, gdzie spotkać można szalone imprezówki, gry czasu rzeczywistego czy wszelkie odmiany gier quizowych, trafiamy też od czasu do czasu na pozycje zręcznościowe. Czy słusznym jest zaliczanie ich do szerokiego spektrum gier planszowych, czy też nie, nie jest tematem na dziś, szczególnie gdy konsensus w tej kwestii będzie raczej trudno osiągnąć i wobec braku jednoznacznej definicji dyskusja rozbiłaby się prawdopodobnie o indywidualne poglądy poszczególnych osób. Tak czy inaczej istnieje taka grupa gier, nie będących zabawkami dla dzieci, którą zaliczamy (choćby przez skategoryzowanie w sklepach z planszówkami) do naszego spektrum zainteresowań. W niej również możemy zidentyfikować ...

Z dziełami Martina Wallace’a związany jestem na dobre i na złe. W mojej karierze gracza miałem okazję usiąść przy blisko dwudziestu jego tytułach. W karierze recenzenta wiążę z nim zarówno te najlepsze chwile (Boże Igrzysko), jak i największe wpadki (Hobbit). W ostatnich latach Wallace dostarczał nam gier, które wzbudzały więcej dyskusji i wątpliwości niż jednoznacznych zachwytów. (Aeroplany, Wiedźmy, Studium w Szmaragdzie, Mythotopia). Mimo to starczyło jedno określenie wychwycone gdzieś na BGG przy przykuć moją uwagę do najnowszej pozycji, czyli Via Nebula. Określenie brzmiało: „Brass Junior Junior”, a do Brassa długo mnie namawiać nie trzeba. Nauczony jednak ostatnimi wahaniami formy podszedłem ...

Vlaada Chvátil nie rozpieszcza nas ostatnio świeżymi tytułami. Jeśli czegoś nie pominąłem, Tajniacy są jedyną zupełną nowością, licząc od roku 2013. Wygłodniały recenzent, który chciałby popisać nieco o swoim ulubionym projektancie, musi się zatem chwytać półśrodków, czyli dodatków, reedycji czy polskich wydań staroci . Tak będzie i tym razem – na mój warsztat trafia najnowsze rozszerzenie do gry, która rozszerzeń miała już niemało. Mam na myśli wydane przez Rebel Cieżarówką przez Galaktykę i dodatek Misje.