Czasem trzeba znaleźć właściwe słowo, żeby oddać swoje uczucia wobec gry. Są gry, które lubię. Są takie, które mnie intrygują albo fascynują. Wiele jest takich, które doceniam (ale już niekoniecznie lubię). Terra Mystica to gra, która mi imponuje.

Czasami odnoszę wrażenie, że fanów Tash-Kalar można policzyć na palcach. Jednej ręki. Drwala. Dlatego dziś na łamach Games Fanatic, realizując misję trafiania do najbardziej niszowych nisz, opisuję trzeci dodatek do Tash-Kalara – Etherweave. Sam lubię Tash-Kalar w zasadzie wbrew wszelkiej logice i upodobaniom, bo od abstrakcyjnych gier logicznych przeważnie uciekam po pierwszej partii, a czasem nawet przed nią. A nie ma co się oszukiwać, mimo fantastyczno-magicznej otoczki Tash-Kalar to abstrakt pierwszej wody. A jednak szalenie mi się podoba.

Nie do końca wiadomo, jak recenzować gry legacy. Z jednej strony, żeby recenzja miała sens, trzeba podzielić się informacjami nie wynikającymi jedynie z instrukcji, ale wrażeniami z rozgrywki. Z drugiej – każda informacja wynikająca z rozgrywki może być potraktowana jako spoiler.

Jednym z najprostszych trików, za pomocą których ograny recenzent może „popisać się” swoją wiedzą, jest zidentyfikowanie i wykazanie analogii omawianego tytułu do wcześniejszych pozycji. Piszemy: ten mechanizm podpatrzono od autora X, to rozwiązanie znajdziemy również w grze Y, a ogólne odczucie przywodzi na myśl jeszcze W i Z.

Viticulture (wersja Essential Edition) wspinało się ostatnio bardzo dynamicznie w rankingu BGG i dotarło w ten sposób do pierwszej dwudziestki. Dość nietypowy przypadek jak na grę, której premiera miała miejsce w roku 2013 (wersja podstawowa) albo w 2015 (wspomniane Essential Edition). W dzisiejszych realiach gier wskakujących do pierwszej dziesiątki w przeciągu roku od ukazania się na rynku, pięcioletni produkt to wszak żadna nowość.

Transatlantic to była moja najbardziej oczekiwana pozycja zeszłorocznych targów Spiel. Wszystko to przez Maca Gerdtsa, którego kolejne gry poznawałem, doceniałem, ale z różnych powodów żadna nigdy nie trafiła na moją półkę. Postanowiłem więc, że Transatlantic będzie moją pierwszą. I jak to mam w zwyczaju – po podjęciu postanowienia nie dowiadywałem się o grze już niczego więcej, póki nie znalazła się w moich rękach.

Od dłuższego już czasu (mniej więcej od zaprojektowania Ora et labora) Uwe Rosenberg jest moim absolutnym pewniakiem, którego gry trafiają na listę życzeń niemalże bez weryfikacji (poza Hengistem, co jedynie dowodzi, że recenzenci są potrzebni). Tak też było z najnowszy jego tworem, czyli grą o niełatwej nazwie Nusfjord. Stawiając kolejne pudełko na „rosenbergowej” półce zadałem sobie pytanie, czy nie nadszedł już moment, by przemyśleć takie podejście. Szczególnie, że gra zdecydowanie dała mi do myślenia. A co z tego myślenia wynikło – czytajcie poniżej.

Kiedy ludzkość zdobyła wiedzę, w jaki sposób okiełznać pulsary, przed korporacjami stanęła wizja zdobycia dostępu do niewyczerpanych źródeł energii. Wysłały więc w przestrzeń kosmiczną po jednym statku, aby te dotarły do rzeczonych pulsarów, przejął nad nimi kontrolę, skonstruowały maszynerię zdolną absorbować i przekazywać energię, a jeszcze po drodze zakładały bazy na licznych planetach nowoodkrytych układów. To musiały być naprawdę niezłe statki.

Jeden z największych hitów ostatniego Essen wita nas ilustracją Klemensa Franza, na której znajdziemy to, co na wielu wcześniejszych ilustracjach Klemensa Franza. Rolników i zwierzęta gospodarskie. Jeden z najbardziej nieoryginalnych tematów, jakie może mieć gra planszowa. Co zatem w Clans of Caledonia jest tak ciekawego, że przyciągnęło uwagę sporej rzeszy graczy?    

Nowe gry Uwe Rosenberga staram się pozyskać w zasadzie bez większego namysłu. Mam do niego zaufanie. Mam również przy tym pełną świadomość, że kolejne pomysły autora są często wariacjami na temat tytułów poprzednich i tylko co jakiś czas dostajemy w nich jakąś większą zmianę koncepcji. Rozwinięciem jakiej wcześniejszej gry jest zatem Nusfjord?