Od jakiegoś czasu myślę sobie, że robienie listy najbardziej oczekiwanych gier Essen to bardzo nieciekawa i wtórna robota. Wszyscy wiedzą, jakie są najgłośniejsze tytuły, większość jest nimi mniej lub bardziej zainteresowana. Oszukiwałbym sam siebie pisząc, że taki ze mnie koneser, że mnie to nie dotyczy. W związku z tym moja lista najbardziej oczekiwanych byłaby bardzo podobna do dziesiątek innych list najbardziej oczekiwanych, a także do odpowiednio posortowanej listy wszystkich zapowiedzi, jaką możecie znaleźć na BGG.

Na pudełku Dice Settlers odnaleźć można logo dwóch wydawnictw. Jedno z nich to Board & Dice (połączone od niedawna z NSKN Games). Wydawnictwa, których działalność śledziłem z uwagą i sympatią, ale gdyby ktoś zapytał mnie wprost o konkretny, największy ich hit, który szczególnie przypadł mi do gustu, miałbym z tym niejaki problem. Być może ujawnię przedwcześnie pointę tego tekstu, ale jest realna szansa, że o takim produkcie właśnie czytacie.

Ukończyłem kampanię Charterstone. Zajęło mi to ponad rok, co samo w sobie może sugerować charakter moich odczuć odnośnie gry. Faktem jednak jest, że na tak długi czas rozgrywki wpłynęło przede wszystkim kilka pozagrowych czynników, zatem proszę o niewyciąganie zbyt pochopnych wniosków. Bardziej istotną informacją jest to, że całą kampanię rozegrałem w trybie dwuosobowym bez wspomagania się mechanizmami automy (a jedynie procedurami symulującymi poczynania pozostałych graczy zawartymi we właściwej grze) i moje odczucia co do tego, czy taki układ jest odpowiedni dla poznawania historii państewka Greengully będą stanowiły znaczącą część poniższego tekstu. Oczywiście postaram się poruszyć też nieco innych kwestii.

Nie widać tego gołym okiem, ale w naszej głowie nieustannie odbywa się bezpardonowa walka. Sprzeczne emocje ścierają się o kontrolę nad kluczowymi sferami naszej osobowości, by realizować swoje ambicje i podstępne cele. Cerebria to wieczne pole bitwy dla konfliktu, który odbywa się w ukryciu – w naszej głowie, w naszej psychice.

Gdy siadałem do pisania recenzji Monolith Arena dopadły mnie rozterki. Jak w ogóle podejść do tego tekstu? Traktować grę jako zupełnie nowy tytuł? Jako remake Neuroshimy Hex? Pisać dla tych graczy, którzy Hexa nie znają? Czy w ogóle tacy odbiorcy się znajdą? Dodatkowym osobistym smaczkiem jest fakt, że Neuroshima Hex jest w gronie tych tytułów, które wprowadziły mnie w nowoczesne planszówki i są dla mnie fundamentem, na którym opierało się poznawanie kolejnych pozycji. Jest dla mnie trochę jak szachy – a jak tu pisać recenzję szachów?

To miała być recenzja. Zacząłem nawet pisać ten tekst jako recenzję. Jednak na pewnym etapie musiałem uczciwie stwierdzić, że recenzja nie powstanie. Dlaczego? Gdyż nie poznam gry wystarczająco, by rzetelnie napisać tego typu tekst. Wysiłek, który musiałbym w to włożyć (ja i namówieni przeze mnie współgracze) jest zbyt duży, by napisanie recenzji niszowej gry go wynagrodziło.

Kiedy mówimy o grze „klasyczne euro”, czego się przeważnie spodziewamy? Worker placementu. Zasobów, które będziemy przetwarzać w inne zasoby. Wydawania tych zasobów by zdobyć punkty albo kupić/zbudować coś, co pomoże nam efektywniej zdobywać zasoby i punkty. Raczej wyścigu, niż konfrontacji i wysokiej interakcji. Nie wszystkie wszystkie powyższe warunki muszą być spełnione, ale realizacja kilku z nich zbliży nas do klasycznego euro.

Głowę bym dał, że jeden z moich tekstów na temat Martina Wallace’a albo jednej z jego gier rozpoczynałem już nawiązaniem do słynnego cytatu o definicji szaleństwa. Definicja ta bowiem (szaleństwo to powtarzanie wciąż tych samych działań w oczekiwaniu na odmienne rezultaty) dobrze obrazuje moje podejście do kolejnych dzieł tego autora. Od dobrych kilku lat i od dobrych kilku premier każdy jego kolejny tytuł testuję i każdy okazuje się być mniejszym lub większym zawodem, a jednak z uporem maniaka biorę kolejne gry na warsztat w złudnej nadziei, że tym razem będzie to zmiana trendu i odbicie się na właściwy, oczekiwany od ...

Uwe Rosenberg znany jest z dwóch rzeczy: z uprawy roślin i układania tetrisa. Odstępstwa od tych dominujących zajęć są pomijalnie rzadkie. Dziś zajmiemy się wyłącznie wątkiem tetrisowym, który jest tym młodszym z prądów, którymi podąża projektant.

Wydawnictwo Mindclash Games nie wprowadziło jeszcze na rynek wielu tytułów, ale już na tym etapie jest w pewien sposób rozpoznawalne. Mindclash wydaje przez Kickstartera. W jego asortymencie znajdują się gry euro o bardzo silnie podkreślonym, oryginalnym settingu. Należą do pozycji złożonych, czasem sprawiają wrażenie, że koncepcja okrajania mechaniki i wycinania nadmiarowych elementów do wydawnictwa nigdy nie dotarła. Mają rozliczne warianty i moduły oraz mnóstwo elementów zapewniających regrywalność na poziomie zmiennego setupu.