Nieco ponad rok temu miałem przyjemność recenzować grę Filipa Miłuńskiego „CV”. Gra na tyle zadomowiła się na mojej półce, że bez żadnych wątpliwości wyraziłem zainteresowanie dodatkiem do niej. Dodatkiem, którego większość graczy się spodziewała, bo „CV” aż prosi się o rozszerzenie. Bynajmniej nie dlatego, że gra bez niego jest niekompletna albo wymaga natychmiastowej naprawy – po prostu jest to typ gry, której urozmaicenie wprost zależy od przychodzących kart. A że w „CV” podczas jednej rozgrywki uczestniczą niemalże wszystkie karty, więc prędzej czy później pojawia się chęć, by było ich więcej.

Ogromny sukces portali i kampanii finansowanych społecznościowo sprawia, że coraz częściej gry trafiające na nasze stoły zaczynają swoją karierę na takim właśnie portalu. Ledwie kilka dni temu opowiadałem o ufundowanym na Indiegogo „Assault on Doomrock”, a już przychodzi kolej, by zająć się jeszcze bardziej spektakularnym sukcesem. „Tiny Epic Kingdoms” zebrało na początku tego roku na Kickstarterze niemal trzysta tysięcy dolarów. Sukces był wystarczający, żeby Fullcap Games zadecydowało o wydaniu polskiej wersji językowej gry, czyli „Małych Epickich Królestw”.

„Assault on Doomrock” to gra ufundowana tego lata na portalu crowdfundingowym Indiegogo. Ufundowana ze sporą nadwyżką względem wymaganej kwoty, co dowodzi, że zainteresowanie projektem było niemałe. Autorem gry jest Polak, Tom(asz) Stasiak, ale projekt wydany jest w całości po angielsku i, według słów autora, perspektywa wydania w naszym języku, choć istnieje, jednak jest dość odległa. „Assault on Doomrock” to gra bardzo specyficzna. To przygodówka składająca się niemalże wyłącznie z kart, ale z taktyczną walką a’la gra bitewna. To gra w pełni kooperacyjna, która już na pudełku ostrzega dwuipółgodzinną rozgrywką, a ma potencjał na więcej. To planszówka, w której element losowy ...

Korrigan jaki jest, każdy widzi – chociaż nie do końca. Wiadomo, że pochodzi wprost z Bretanii i wywodzi się z tamtejszego folkloru, ale dalej napotykamy już wiele rozbieżności. Według jednych wersji są to kobiety, rodzaj pięknych, kuszących syren, według innych paskudne karły. W jednych podaniach są zagubionymi duszami, w innych podstępnymi upiorami. W jednych tańczą wokół fontanny, w innych wodzą nieostrożnych ludzi do zguby. Na szczęście w najnowszej grze wydawnictwa Matagot spotkamy najbardziej przyjazny wariant korriganów. Pocieszny knypek w śmiesznym kapeluszu, coś w rodzaju irlandzkiego leprechauna, taki krasnal uganiający się po co zieleńszych łąkach w poszukiwaniu czterolistnej koniczyny. I złota. ...

Nadszedł czas ogłoszenia wyników kolejnego konkursu – Wojny Narodów. Dziękujemy bardzo za wszystkie nadesłane odpowiedzi, ich czytanie dostarczyło nam wiele śmiechu, a i niemało podziwu dla Waszej pomysłowości. Wybór trzech nagrodzonych prac nie był łatwy, a decyzja pomiędzy kilkoma cywilizacjami z finałowej elity zmieniała się kilkukrotnie. Tym niemniej ostateczny rezultat jest nam już znany, a teraz przedstawiamy go również Wam.

Kolejny poniedziałek, kolejna rywalizacja. Tym razem, dzięki współpracy z wydawnictwem REBEL.pl, do wygrania naprawdę spore pudła. Trzy egzemplarze Wojny Narodów (Nations) czekają na kreatywnych uczestników naszego konkursu.

Kiedy zbliża się termin targów w Essen jedną z ważniejszych rzeczy, które sprawdzam, jest nowa gra mojego ulubionego projektanta – Vlaady Chvátila. Niemal nigdy się na nich nie zawodzę, nawet jeśli wstępnie wyglądają, jakby miały mi się nie spodobać – patrz „Tash-Kalar”. Nietrudno wyobrazić sobie zatem, że Spiel 2014 nie był dla mnie pod tym względem udany, ponieważ żadna taka premiera nie miała miejsca – Chvátil ograniczył się do dodatku do wspomnianego „Tash-Kalara”, a dla mojego głodu nowości to zdecydowanie zbyt mało. Ale zaraz zaraz – patrzę sobie, a Czech Games Edition ma w ofercie coś, co wygląda kropka w ...

„Ta Ziemia” to tytuł, którego pojawienie się na łamach Games Fanatic może stanowić pewne zaskoczenie. Nieczęsto zdarza się, by gra powstała w celach promocyjnych trafiała w obszar zainteresowań miłośników planszówek. Istnieje ciche założenie, czy też podejrzenie, że produkty tego typu, realizując swoje zamierzone zadanie, zupełnie pominą jakże istotną dla nas cechę – bycie dobrą grą. Innymi słowy – są to często produkty nieprzeznaczone dla graczy. Trochę inaczej mają się sprawy, jeśli wydawnictwo zbudowało sobie wcześniej wśród graczy kredyt zaufania, jak dajmy na to Fabryka Gier Historycznych czy IPN. Ale Centrum Myśli Jana Pawła II? Mocno ryzykowne.

Z rana była relacja tekstowo-fotograficzna, teraz czas na materiał wideo z pierwszego pełnoprawnego dnia targów w Essen. Oczywiście przed i za kamerą ekipa Board Game Girl.

Opisywanie nowości, czyli chleb powszedni recenzenta, to dość standardowa procedura. Oczywiście można od niej odchodzić, popisywać się fantazją i kreatywnością czy też nietypową formą, ale czytelnik będzie wymagał pewnych stałych konkretów. Paru słów o wykonaniu gry (bo nie tak wiele osób miało ją wcześniej w rękach), zarysowania zasad i przebiegu rozgrywki (bo nie każdy wie, co to właściwie za mechanika i dla kogo), wreszcie właściwej części analityczno-wartościującej. Trochę inaczej sprawy będą się miały tym razem, bo na moim blacie-warsztacie znalazła się gra, o której każdy* słyszał. Wielu widziało. Niejeden grał. Ta gra z wieżą.