Pierwsze wrażenie lubi być mylne. Miewałem już w rękach gry, które po rozpakowaniu i przeczytaniu zasad lądowały na półce, gdzie musiały trochę poczekać, aż znów po nie sięgnę. Potem z kolei kolejna lektura zasad, pierwsze rozgrywki, ogólna konfuzja i wrażenie, że chyba jednak popełniłem błąd włączając do kolekcji ów tytuł. Gra wracała na półkę (albo szła do sprzedaży), by po jakimś czasie znowu wrócić na stół. I okazywało się, że po iluś tam rozgrywkach, gdy udało się opanować zasady, odsłaniała dopiero swoje atuty, stając się tytułem udanym i grywalnym. Krwawe stepy Krymu wydawnictwa Strategmata to niejako modelowy przykład tej sytuacji.

Jakiś czas temu postanowiłem napisać cykl takich relacji z rozgrywek, z których każda skupi się na jakimś konkretnym interesującym aspekcie mechaniki gry Advanced Squad Leader, dobierając scenariusze tak, aby dość łatwo pozwalały one przedstawić te elementy. Nie zamierzam przedstawiać podstawowych zasad gry – są one zbyt obszerne, zaś każdy kto jest ASL zainteresowany, powinien samodzielnie poznać Starter Kit, który świetnie wprowadza do systemu, a dla ułatwienia przetłumaczyłem je na język polski. Skupić się chciałbym zaś na tych elementach, które wychodzą poza podstawową mechanikę ASL:SK. Bowiem większość graczy zaczyna swoją przygodę z tym największym i najbardziej rozbudowanym światem planszowych gier wojennych od ...

Wielkie historie mają częstokroć banalne początki. Pewnego dnia, kilka ładnych lat temu, podczas przeglądania ofert używanych gier trafiłem na coś o nazwie Advanced Squad Leader Strarter Kit 1, z ceną obniżoną o ponad połowę ze względu na „kiepski, choć kompletny stan”. Choć, jak się potem okazało, stan był zaiste kiepski, to jestem wdzięczny sprzedającemu, bo niska cena skusiła mnie do zapoznania się z nieznanym mi wówczas tytułem. Kilka dni później gra była u mnie. Ujrzałem obraz nędzy i rozpaczy, wgniecione pudełko oraz żetony o barbarzyńsko nierówno poprzycinanych rogach. Acz fakt faktem, niczego nie brakowało, a część żetonów nadal tkwiła w sztancach. Jeśli ...

Przyznam, że gdy wydawnictwo Strategmata ogłosiło, że jego kolejna gra będzie poświęcona bitwie pod Małujowicami, przyjąłem to z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony zadowolenie, bo lubię, gdy dostaję do ręki grę o bitwie, o której wiem mało i której do tej pory nie miałem okazji rozgrywać. Z drugiej strony były jednak wątpliwości, bo specyfika XVIII-wiecznych bitew z ich charakterystycznym szykiem liniowym sprawiała, że do najciekawszych (w moim odczuciu) nie należały – ot, stawały naprzeciwko siebie dwie linie wojska i strzelały. Na dobrą sprawę zmienili to dopiero Francuzi za czasów Napoleona. Inna sprawa, że ten temat też nigdy specjalnie mnie nie interesował, więc ...