Po kilku latach recenzowania, nagrywania gameplay’ów i cyklu Gra Miesiąca Piotrek Piechowiak postanowił samemu zabrać się za tworzenie gier. Jego debiutancki projekt – Nanaki – recenzowała już na etapie prototypu Agnieszka, mi dzisiaj przyjdzie się zmierzyć z ostateczną, sklepową wersją tej gry.

Gier o piratach na rynku jest całkiem sporo, jednak tytuły o kosmicznych piratach zdarzają się chyba dość rzadko (na tyle rzadko do tej pory nie miałem okazji zagrać w ani jeden tytuł osadzony w takim settingu). I tu naprzeciw oczekiwaniom graczy lubiącym uniwersa pirackie i SF wyszli panowie Michael Loyko i Denis Plastinin, autorzy deck-buildingowej gry Tortuga 2199, którego polskie wydanie zaproponował nam Phalanx.

Opisać grę po czterech dniach od premiery wydaje się niezłym czasem jak na recenzenta. Tymczasem kiedy zasiadałem w sobotę do swojej partii w internecie o Mezo już grzmiało i huczało. Opinie – wiadomo – różne, ale wyłaniała się z z nich pewna prawidłowość: słaba instrukcja, nie najlepsze wykonanie, ale grywalność świetna. Postanowiłem się jednak nie kierować opiniami innych tylko sam sprawdzić i podzielić się z Wami moją własną. Pamiętajcie jednak, że zagrałem póki co tylko raz więc to będą jedynie pierwsza wrażenia, a nie szczegółowa analiza.

Dość modne w grach ostatnimi czasy stały się wszelkiego rodzaju reimplementacje, big boxy czy kolejne edycje starszych gier. Szukać nie trzeba daleko, bo chociażby zwycięzca nagrody Zaawansowanej Gry Roku sprzed 5 lat – Marco Polo doczekał się niedawno reimplementacji w postaci Marco Polo II: W służbie Khana. Niektórym tytułom takie odświeżenie wyszło zdecydowanie na dobre. Wystarczy spojrzeć na bgg-ową pozycję Brass: Birmingham czy Cywilizacji 3. Niektóre gry jednak, mimo wszelkich predyspozycji do sukcesu, przeszły bez większego echa. Jednym z takich tytułów jest opisywany dzisiaj Caylus 1303, czyli odświeżona wersja hitu z roku 2005.

Pierwsza partia w Terrors of London za mną. Zagrałem Lilith przeciwko Fenrisowi. Postanowiłem iść drogą czyszczenia decku z bletek i zakup silnych potworów zapewniających kombosy. Mój przeciwnik tymczasem zainwestował w relikty.

Ten rok był dosyć skromy w moje planszówkowe osiągnięcia zarówno pod względem liczby pisanych recenzji, jak poznawanych nowości. Kilka gier zapadło mi jednak w głębiej pamięć. Na pewno wśród nich wysoką pozycję zajmuje Viticulture: Essential Edition, wydane w tym roku przez Phalanx. Nic więc nadzwyczajnego w tym, że na, tak chwalony dodatek, jakim jest Tuscany, czekałem z niecierpliwością.

Mikołajki już za chwile a Ty nie masz prezentu? Trzeba szybko coś wybrać. Tylko co, skoro dziecko głównie siedzi przed komputerem i tłucze w CS-a, Fortnite czy Minecrafta? Może grę planszową? Ale czy zwykłe Grzybobrania lub Monopoly, które nas tak zachwycały lata temu, zdołają dziecko zainteresować i odciągnąć od ekranu? Śmiem wątpić. A jakby tak mieć grę, która nawiązuje do jakiegoś komputerowego, dobrze znanego dziecku klasyka? Na przykład takiego Minecrafta? To mogłoby się udać. Tylko, że w planszówkę dziecko nie pogra samemu. Pewnie będzie trzeba z nim siedzieć i się bawić, a z gier planszowych dawno już człowiek wyrósł. Czy ...

Od momentu pojawienia się pierwszych zapowiedzi do chwili kiedy piszę tę recenzję Wielki połów wywołał u mnie szereg skrajnych emocji. Zaczęło się od:  „o, jaki ciekawy temat.. muszę tę grę wypróbować”. Potem było: „24 strony instrukcji? Trochę dużo jak na lekką grę..” i „push your luck?… nie przepadam za tą mechaniką”, następnie: „ale jest draft kości, można trochę nimi manipulować i pokombinować z akcjami finezji. To może być ciekawe”. Po pierwszej partii: „całkiem fajna, trochę losowa, ale zasady w sumie nietrudne i mechanika fajnie się klei z tematem”. Aż w końcu … ale do tego dojdziemy w podsumowaniu recenzji. Tymczasem ...

Podwodne miasta – jeden z najlepszych eurosucharów zeszłego roku oczekuje właśnie na polską premierę pierwszego dużego dodatku. Ja miałem okazję już w Podwodne miasta: Nowe odkrycia zagrać i jakbym miał go określić jednym zdaniem to „jest to ewolucja nie rewolucja”. Czyli to co ja lubię najbardziej.

Nigdy nie myślałem o Simone Lucianim w kategoriach mojego ulubionego projektanta. Zawsze pozostawał on dla mnie drugim nazwiskiem na pudełku obok innych autorów, jak Daniele Tascini, Flaminia Brasini czy Virginio Gigli. Z drugiej strony jednak, pan Luciani maczał palce w wielu świetnych i lubianych przeze mnie tytułach, jak Tzolkin, Marco Polo czy GAH i tak po prawdzie każda pozycja tworzona z jego udziałem trafiała na mój radar. Nie inaczej było w przypadku Barrage, wydanego w Polsce przez Portal Games. Ostatnio miałem okazję zagrać dwie partie dwuosobowe (w tym jedną z dodatkiem) więc chciałem się na gorąco podzielić z Wami moimi ...