Odnoszę wrażenie, że większość recenzentów w Polsce ma kota. I to nie tylko tego pozytywnego na punkcie planszówek, ale też jego fizyczną, mruczącą wersję. Ja mam nawet dwa. Nie mogło więc się obyć bez zasilenia mojej planszówkowej kolekcji o grę Wyspa kotów autorstwa Franka Westa.

Gry imprezowe nie są u mnie tytułami pierwszego czy nawet drugiego wyboru. Zdecydowanie wolę pograć w jakąś pozycję rodzinną czy lekką grę euro, nawet wtedy kiedy spotykamy się w większym towarzystwie (np. Sushi Go: Party, Przebiegłe wielbłądy czy 7 Cudów świata). Doceniając jednak lekki, integracyjny charakter party games, staram się, żeby kilka pozycji z tej kategorii zawsze znajdowało się w mojej kolekcji. Stąd też moje zainteresowanie grą Fiesta de Los Muertos od wydawnictwa Granna.  

Dzisiaj swoją oficjalna premierę ma gra Bór objęta patronatem medialnym Games Fanatic. Ja miałem okazję już dwukrotnie zagrać przedpremierowo – raz na Portalconie, drugi raz w egzemplarz recenzencki redakcyjnej koleżanki. Pozwolę sobie więc w kilku żołnierskich słowach napisać Wam co mi się w tej grze podoba a co nie i do kogo – moim zdaniem – gra trafi, a kto winien się jej wystrzegać.

Jeżeli czytujecie moje teksty to zapewne wiecie, że uwielbiam Stefana Felda. Jest on autorem największej liczby gier z mojej kolekcji, a wszystkie jego tytuły, w które grałem oscylują na skali od doceniam do uwielbiam. Nie licząc jednak kilku minidodatków do Zamków Burgundii, nie grałem jeszcze chyba w żadne pełnoprawne rozszerzenie gry tego autora. Przynajmniej do czasu, kiedy Portal Games nie przysłał mi Bonfire: Leśne Stworzenia i Pradawne Drzewa.

Zapowiadana jako jeden z największych zeszłorocznych hitów Portalu gra Khora: Rozkwit Imperium wreszcie w grudniu ubiegłego roku doczekała się swojej premiery. Czy reklamowana jako lżejsza gra cywilizacyjna Khora jest rzeczywiście tytułem na miarę Clash of Cultures: Monumental Edition, na czym polega i czy jest w ogóle tytułem wartym uwagi i portfeli graczy?

Esy Floresy, mała kieszonkowa karcianka wydana w 2020 r. przez Lucky Duck Games, zwraca uwagę nie tylko oryginalnym tytułem czy śliczna okładką ale też (a może przede wszystkim)  umieszczonym na niej nazwiskiem Elizabeth Hargrave – autorki bardzo cenionej gry Na skrzydłach.

Jamajka ukazała się pierwszy raz na polskim rynku w 2016 r., w okresie początków boomu na gry o piratach (Statki, łupy, kościotrupy; Wielka ucieczka, Ahoj piraci, Piraci 7 mórz, Piratoons). Wydaje się, że gra została przyjęta cieplej niż wymieniona konkurencja, niemniej odnoszę wrażenie, że obecnie – w starciu z napływającymi wciąż nowościami – popadła w zapomnienie. Najwyraźniej jednak do tego czasu zdążyła sprzedać się na tyle dobrze, że Rebel zdecydował o wypuszczeniu na rynek polski jej odświeżonej graficznie wersji, która pojawiła się na początku grudnia w polskim sklepach.

Minął kolejny rok. Wystawiona na ciężką próbę w roku 2020 (ze względu na obostrzenia) fascynacja planszówkami na szczęście nie zniknęła. 374 partie w 365 dni to średnio więcej niż jedna partia dziennie. Co prawda do rekordowego roku 2016, w którym rozegrałem 615 partii sporo zabrakło, ale w porównaniu z 213 partiami we wspomnianym roku 2020 jest jednak nieźle.

Lubicie Kroniki zbrodni? Chcielibyście w nie zagrać z dziećmi, ale powstrzymujecie się ze względu na tematykę / stopień skomplikowania zagadek? Kroniki przygody: Wyprawa po księżycowe kamienie to gra dla Was … być może. Zależy, czego szukacie w planszówkach. Bo, jeżeli sposobu oderwania dziecka od szklanego ekranu, to nie tutaj.

Gra Czerwona Katedra była hitem zeszłorocznego Essen. Mimo to jej polska premiera przebiegała raczej bez echa, bo poza Gambitem i Board Games TV, żaden z plaszówkowych serwisów które śledzę nie opublikował jej recenzji. Przyznam, że trochę to dziwne. Ja w każdym razie na ten tytuł czekałem bardzo mocno i spokojnie mogę powiedzieć, że się na nim nie zawiodłem.