Gra Roll Player swoja premierę na rynku w Polsce miała w 2017 r. Wówczas ten tytuł jakoś niespodziewanie umknął uwadze naszych redakcyjnych radarów, a potem na jakiś czas zniknął z rynku, przez co jego recenzji na próżno było szukać w naszym serwisie.  Niedawno jednak wydawca wypuścił na rynek dodruk co okazało się idealną okazją do nadrobienia zaległości.

Gra IKI ma już swoje lata. Pierwsze jej wydanie pojawiło się w 2015 r., ja pierwszą odnotowaną partię miałem w sierpniu 2019 r. Ostatnio nastąpił jej reprint co dało naszym wydawcom szansę na rozpowszechnienie jej na polskim rynku. Z okazji skorzystało Lucky Duck Game Polska i to dzięki nim możemy się teraz cieszyć tym tematycznym euro w rodzimym języku i odświeżonej szacie graficznej.

Graliście w Battlestar Galactica? … Nie? … Świetnie, bo ja też nie. Ba, zbiór gier z ukrytym zdrajcą, w które ja grałem ogranicza się jedynie do kilku imprezówek (Avalon, Sabotażysta, Amazonki) i pojedynczych partii w jeden poważniejszy tytuł (The Thing). Opowiem Wam więc o Odmętach Grozy z perspektywy gracza niezbyt ogranego w temacie, starając się unikać porównań do innych tytułów (co nie znaczy, że ich w ogóle nie będzie).

Rozpoczęty kilka lat temu boom na wykreślanki wydaje się powoli uzpokajać. W tym czasie udało mi się poznać całkiem pokaźną liczbę tytułów z tego „gatunku”. W sporą część z nich zagrałem raz i już więcej nie chcę / nie potrzebuję do nich wracać, kilka z nich uznałem za warte posiadania w kolekcji (głównie ze względu na brak ograniczenia liczby osób przy stole), ale zalazły się też takie, które mnie zachwyciły. Do której z tych kategorii zaliczyłbym Wyspy Tukana? Przekonacie się po lekturze tej recenzji.

Seria Kingdomino, od czasu swojego debiutu (w Polsce był to 2016 r.) zyskała niezwykłą popularność co spowodowało, że kolejne tytuły osadzone w jej uniwersum i na jej mechanice zaczęły pojawiać się jak grzyby po deszczu. Dużą sympatię seria zyskała również w naszej redakcji o czym świadczą nie tylko liczne teksty na jej temat, ale też objęcie wszystkich wydanych w Polsce tytułów naszym patronatem medialnym.

Dr Reiner Knizia słynie m.in. z tego, że potrafi oprzeć wymyśloną grę o jeden pomysł, jedną mechanikę, obudować ją „ozdobnikami” i „sprzedać” jako fajny, grywalny produkt. Jak jest w przypadku San Francisco? Co jest tym trickiem mającym przyciągnąć graczy? I czy mu się to udało?

Jeżeli ktoś czytał naszą redakcyjną relację z ostatniego ZGRYW-u, to spoiler dotyczący mojej opinii o Wielkim Murze już ma, a teraz tylko doczyta dlaczego taką, a nie inną opinię sobie o tej grze wypracowałem. A jeżeli ktoś materiału ze ZGRYW-u nie czytał, to polecam do niego wrócić (link tutaj), bo opisujemy tam kilka ciekawych tytułów. Ale dopiero po lekturze tej recenzji, może przynajmniej będzie zaskoczony (o ile nie przewinie od  razu do oceny).

Grę Hansa Teutonica recenzowałem już w 2016 r., kiedy na rynku polskim pojawiła się ona w linii Egmont Geek. Ogrywanie tego tytułu sprawiło mi wówczas duża przyjemności, niemniej natłok nowych tytułów sprawił, że Hansa Teutonica na kilka lat trafiła na półkę. Przed premierą BIG BOX zagrałem sobie jednak partię „przypominającą” i – mimo wielu nowych planszówkowych doświadczeń, jakie miałem w ostatnich 5 latach – zdania nie zmieniam. Hansa Teutonica w wersji podstawowej to niezwykle dobry i elegancki eurosucharek, którego warto mieć na półce. A jak jest z wersją BIG BOX.

Ankh: Bogowie Egiptu jest  trzecią grą z „mitologicznej trylogii” Erica Langa. Pierwsza – Blood Rage, okazał się dużym hitem, choć niektórzy fani autora zarzucali jej zbytnią lekkość względem kultowego Chaosu w Starym Świecie. Druga – Rising Sun zmagała się jeszcze na etapie produkcji z łatką „klonu BR” i „odgrzewanego kotleta”. Szybko jednak te głosy ucichły, gdy okazało się, że RS to całkowicie odrębny mechanicznie tytuł mający własne ambicje zawojowania świata planszówek. Ankh: BE na stoły wkraczał chyba w nieco cichszej atmosferze, nie obciążony aż taką presją środowiska graczy. Ale jak już wszedł to wzbudził sporo kontrowersji. I to tylko jednym ...

Gier imprezowych, a ściślej gier słownych nie darzę jakąś przesadną sympatią. Darzę je jednak szacunkiem i potrafię docenić wkład, który – dzięki prostym zasadom i rozrywkowemu charakterowi -  wnoszą w rozwój i rozpowszechnianie naszego hobby. Sam mam ich sporą  kolekcję i,  o ile wśród doświadczonych planszówkowiczów ich nie zaproponuję, to grywam w nie bardzo regularnie na wszelkiego rodzaju imprezach czy spotkaniach w plenerze. Wcześniej jednak taki tytuł musi przejść moją ostrą selekcję. Czy Gra w zielone ją przeszła?