Z Ruchem Oporu polscy gracze mieli okazję się już spotkać w 2011 r., również za sprawą wydawnictwa Portal i gry The Resistance: Agenci Molocha. Pierwsze wydanie spotkało się z bardzo ciepłym przyjęciem graczy i recenzentów. Pod koniec marca tego roku do sklepów trafiło drugie, odświeżone wydanie gry. Co się zmieniło, czy warto się tytułem zainteresować, jakie przyniosłem wrażenia z misji? Poczytajcie.  

Trzeba dbać o zęby. Wiedzą to wszyscy dorośli (mam nadzieję), dzieci oraz … smoki. Te ostatnie postanowiły o higienę jamy ustnej zadbać w nietypowy (a może i typowy dla smoków) sposób. Postanowiły, pod groźba spalenia okolicznych osad, zmusić ich mieszkańców do czyszczenia swoich zębów. Nam więc nie pozostało nic innego, jak wcielić się w wodzów tychże wiosek i wysłać najdzielniejszych wojów do tej jakże brudnej roboty.

Podoba mi się cykl „Ze starej półki”. Po pierwsze dlatego, że Veridiana pisze naprawdę niezłe i zabawne teksty, a po wtóre, ponieważ można poczytać o starszych tytułach, które premierę miały jeszcze zanim zacząłem się interesować planszówkami. W sumie i na mojej półce leżą gry mające już swoje lata, które nie doczekały się obszerniejszych recenzji na GF, więc postanowiłem dołożyć tu i swoje 3 grosze. Zacznę od Kameleona, lekkiego fillera autorstwa Michaela Schachta.

Ta gra znalazła się na wielkanocnym stole (bynajmniej nie w charakterze jednej z potraw) w zasadzie rzutem na taśmę. Wielkanocny Zajączek Treflik, przytachał ją do mnie bodajże w Wielki Czwartek. Biedaczysko musiał się sporo namęczyć, bo dźwigał na grzbiecie lwa, żyrafę, słonia, antylopę i zebrę oraz … stado smoków (ale to już zupełnie inna bajka). A że pogody w Święta nie było, trzeba było sobie jakoś rozrywkę po świątecznym obżarstwie zorganizować. I udało się to  za sprawą – nomen omen – Pogody. Łukasza.

Jestem miłośnikiem rankingów i różnego rodzaju zestawień czy przeglądów. Interesuje mnie jakie gry polecają inni, dlaczego je doceniają, co w tych tytułach jest godnego uwagi, jakie ciekawostki mechaniczne oferują. Wydawało mi się, że w tym temacie nie ma co dodać. A jednak coś znalazłem (a w zasadzie nie znalazłem). Nikt nie zrobił na GF szerszego przeglądu polskich gier planszowych z podziałem na ich rodzaje (rodzinne, strategiczne, karciane, itd.). A nawet jeżeli zrobił, to nie ostatnio, a ponieważ nasz rynek w tym segmencie rozwija się całkiem prężnie to takie rankingi sprzed kilku lat są już mocno nieaktualne. Postanowiłem więc tego tematu ...

Ginet: No, proszę. Pierwszy mój miesiąc w Redakcji nie minął, a już przyszło mi spór toczyć. Na szczęście taki niegroźny, merytoryczny i to na temat gry. Otóż mnie i Joasi przyszło przetestować Demoludy, a testy te doprowadziły nas do rożnych wniosków. W moim gronie gra się spodobała, wśród znajomych Joasi już niekoniecznie.

  Zbliża się Równonoc. Początek wiosny, topienie Marzanny, Dzień Wagarowicza. Święto budzącej się przyrody, radości, nadziei. Nie zawsze jednak tak było. Tysiąc lat temu ziemie Pomorza w czasie równonocy przemierzały najróżniejsze poczwary i bestie, a najdzielniejsi śmiałkowie wybierani z zamieszkujących te ziemie klanów stawiali im czoła. Po wiekach historię tych zmagań postanowił spisać na kartach potomek jednego z najznamienitszych wojów walczących ongiś ze złem  – Marcin Wełnicki. Tak powstała Slavika Równonoc (Equinox). I jej historię przyszło mi dzisiaj Wam przybliżyć.

Niedawno obchodziłem urodziny. Wśród fajnych i fajniejszych prezentów, które dostałem znalazłem niewielkie, kwadratowe pudełeczko z uśmiechniętymi twarzami bohaterów znanych mi z czasów dzieciństwa (dobrze, przyznaję młodości i dorosłości również) za sprawą twórczości Rene Gościnnego. A że kilka dni później Redakcja GF zrobiła mi dodatkowy, niespodziewany prezent, przyjmując mnie do grona współpracowników, postanowiłem na początek przybliżyć Czytelnikom właśnie grę Asteriks i spółka.