Swego czasu w artykule o polskich grach dwuosobowych wyraziłem nadzieję, że nadejdzie chwila, kiedy na łamach serwisu Games Fanatic ukaże się recenzja gry Altaria: Starcie Wymiarów. Nadziejom tym wyszło naprzeciw wydawnictwo Axel, które niedługo potem przekazało nam grę do recenzji.

Niestety nie udało się powtórzyć sensacyjnego wyniku sprzed prawie roku i ponownie ograć czy chociażby zremisować z reprezentacją Niemiec na ich terenie. Nie jest jednak źle. Po poniedziałkowym zwycięstwie 8:1  z Gibraltarem mamy najlepszy bilans bramek w grupie, lepszy bilans bezpośrednich spotkań z mistrzami świata i w dalszym ciągu spore szanse na awans do Mistrzostw Europy we Francji… Wróćmy jednak do konkursu.

Kilka tygodni temu nakładem wydawnictwa Rebel trafiła do sklepów polska (a w zasadzie międzynarodowa) edycja dodatku do europejskiej wersji Wsiąść do Pociągu, czyli Europa 1912. W zeszłym tygodniu mogliście poczytać o podstawce, teraz przyszła więc kolej na recenzję rzeczonego dodatku.

Już za tydzień, 4 września piłkarska reprezentacja Polski  będzie miała okazję po raz kolejny skopać zadki mistrzom świata – Niemcom i udowodnić, że zeszłoroczne zwycięstwo nie było tylko dziełem przypadku, a początkiem budowy drużyny co najmniej na miarę Orłów Górskiego. A my z tej okazji postanowiliśmy zaproponować Wam mały „zakładzik”, o tyle fajny, że na nim możecie tylko zyskać, a nic nie ryzykujecie.

Bardzo trudno jest mi zmierzyć się z opisem gry, którą mam już ponad dwa lata i darzę  takim sentymentem jak Wsiąść do Pociągu: Europa. Wielkie emocje już opadły, każda kolejna (już ponad 120) partia, chociaż w dalszym ciągu bardzo przyjemna, to nie wywołuje już takiej euforii jak za pierwszym, drugim czy … dziesiątym razem.  A mimo to chciałbym, żeby ta recenzja oddała całe moje uwielbienie dla tej gry, przekazała wszystkie moje zachwyty nad tytułem, który tak ubóstwiam, ukazała wiele, wiele bardzo przyjemnych chwil spędzonych nad tą planszówką, zachęciła do zagrania w Tickety każdego, kto tylko jeszcze nie miał okazji ich ...

Minęło już trochę czasu od premiery Kakao zanim tytuł ten trafił do mnie do recenzji. Do tego czasu wiedziałem już więc mniej więcej czego mogę się spodziewać, jak gra się prezentuje i jak wyglądać będzie rozgrywka. Podejrzewałem też z góry czy Kakao mi się spodoba czy nie. Tak wielu pozytywnych emocji po tym tytule jednak się nie spodziewałem.

Swego czasu naczytałem się wiele ciepłych słów o Pandemii. Kupiłem więc grę, kilka razy zagrałem – nie spodobała mi się, więc puściłem ją na najbliższym Manhandlu i o grze zapomniałem. Po jakimś czasie jednak znowu przeczytałem o niej kilka pochlebnych recenzji (m.in. świetny tekst Veridiany) i znowu dodałem do swojej wishlist. Ale, że lista życzeń od poprzedniego czasu sporo urosła, póki co nie dane było wrócić Pandemii do mojej kolekcji. Niemniej jednak okazji, aby pograć i zrecenzować jej kościaną wersję nie mogłem przegapić.

Już jakiś czas gracze mogą się cieszyć nową edycją Dominiona, świetnej gry Donalda X Vaccarino, laureata Spiel des Jahres, trzydziestej (obecnie) gry w prestiżowym rankingu serwisu Boardgamegeek.com. Odświeżone wydanie w niedalekim czasie doczeka się oczywiści recenzji na naszym portalu, będzie też konkurs, w którym Dominion będzie nagrodą. Zanim to wszystko jednak nastąpi przypomnijmy sobie lub dowiedzmy się czym ten Dominion jest, bo nie znać tej gry to naprawdę wielka strata.

Minął już około miesiąc od rozdania tegorocznych nagród Spiel des Jahres, w Polsce pełną parą ruszyły przygotowania do wyboru Gry Roku 2015. Na zachodzie autorzy Colt Expressu pękają z dumy, wydawcy szykują dodruki i liczą przyszłe zyski, jedni gracze googlują tytuł i szukają recenzji na temat laureata, inni już sprawdzają zawartość portfeli. U nas natomiast organizatorzy plebiscytu GR’2015 dopinają wszystko przed rozpoczęciem I etapu konkursu. A ja? Ja postanowiłem sprawdzić jaką moc mają planszówkowe Oscary i jak bardzo decyzje jurorów pokrywają się z gustami grających.

Od jakiegoś czasu chodziło za mną żeby zagrać w KAKAO, ale jakość nie było okazji go zdobyć. W końcu jednak się udało – od G3 przyszło pancernie zapakowane pudełko egzemplarza recenzenckiego. Podkradliśmy więc z żoną synkowi po cztery łyżeczki jego ulubionego Puchatka, zalaliśmy gorącym mlekiem, otworzyliśmy gorzką czekoladę i zabraliśmy się do rozpakowywania pudełka.