Tym razem Mikołaj zabierze was swoimi saniami na podróż przez Afrykę. Podróż, podczas której ujrzycie i uwiecznicie w aparatach piękno afrykańskiej przyrody, spotkacie poszukiwaczy diamentów i przeżyjecie najróżniejsze przygody. Ale też podróż, która przypomni wam czasy dzieciństwa i wasze pierwsze planszówkowe wyzwania.

Dzisiaj w „Mikołajowym poradniku” gra dla trochę większych dzieci niż tytuły opisywane dotychczas, bo według pudełka „dozwolona” od lat ośmiu. Tak naprawdę jednak spokojnie można ją kupować i naszym sześcioletnim pociechom, a i mój mający niecałe pięć lat syn spokojnie sobie w nią radził. A że gra jest przepięknie wykonana, ma urocze grafiki i bajkową tematykę, nasze dzieci powinny nią być zachwycone.

NSKN Games to wydawca mający formalnie siedzibę w Rumunii (w Bukareszcie), ale myślę, że spokojnie możemy powiedzieć, że także z silnymi polskim powiązaniami. Firma ma swoje biuro w Warszawie, trzon zespołu stanowią m.in. Polacy, a wśród gier wydanych przez wydawnictwo znajdziemy także tytuły polskiego autorstwa (Błażej Kubacki jest twórcą gry Mistfall, a Agnieszka Kopera była współautorką Exodusa). I właśnie Błażeja Kubackiego udało nam się namówić do wywiadu, w którym opowiada on m.in. o wrażeniach z Essen, przybliża  nam krótko hitowe pozycje wydawnictwa – Simurgh i Mistfall oraz mówi o najbliższych planach wydawniczych NSKN.

Lato już dawno przeminęło, zimno na dworze i wieje, ciemno szybko się robi, na dyskoteki człowiek już za stary, więc czy można wymyślić coś lepszego na ten jesienny sobotni wieczór niż zasiąść ze znajomymi w klubie, pubie czy w domu przy dobrym piwku? I nie żebym do alkoholizmu namawiał. Proponuję raczej partyjkę w Dice Brewing.

Kawerna miała swoją polską premierę we wrześniu tego roku za sprawą wydawnictw Lacerta. Trochę się u mnie przeleżała zanim zabrałem się do pisania recenzji, ale stało się tak dlatego, że po każdej rozegranej partii (a o te też nie było łatwo biorąc pod uwagę czasochłonności rozgrywki) czułem, że wciąż zbyt mało wiem o grze, żeby zabrać się do jej rzetelnego opisu. W końcu jednak mnie oświeciło, że gra ma tyle opcji, tyle możliwych strategii czy tyle dróg prowadzących do zwycięstwa, że poznanie ich wszystkich to kwestia nie kilku lecz kilkunastu, a może i kilkudziesięciu partii. Zebrałem więc do kupy wszystkie ...

Czy grę Dobble trzeba komuś przedstawiać? Jeżeli tak to proszę: jest to zamknięta w małym metalowym pudełku, przezabawna i megagrywalna imprezówka. To gra na refleks i spostrzegawczość, w której musimy odszukiwać (i wykrzykiwać) takie same obrazki na kartach. Kieszonkowe rozmiary, stosik okrągłych kart, bardzo proste zasady, a przy tym godziny dobrej zabawy. Dobble stało się przez kilka lat od swojej premiery na tyle lubianą i popularną grą, że Rebel (myślę, że bez większego wahania) zdecydował się wydać w Polsce jej wersję dla dzieci – Dobble Kids. Akurat idealnie w czasie, żeby Mikołaj miał co włożyć do skarpety, w kapcie czy ...

Oath of the Brotherhood upatrzyłem sobie na Targach Essen opierając się jedynie na kilku grafikach dostępnych wówczas w sieci i znalezionym na BGG komentarzu, że gra to taki worker placement przypominający Epokę Kamienia. Moja podświadomość odczytała te informacje mniej więcej tak: „lekka, nieskomplikowana, niezależna językowo gra rodzinna z ładną oprawą graficzną, w której możemy trochę pokombinować, ale generalnie para z uszu nam nie poleci tudzież paznokci obgryzać nie będziemy”. Dzięki uprzejmości kilku osób już niecały tydzień po Targach gra z niemieckiego miasteczka przywędrowała do mojego mieszkania i mogłem zweryfikować moje wyobrażenia o niej z planszową rzeczywistością.

Kolejna polska gra, kolejny polski debiutant. Fajnie. Ale gra o śmieciach, na dodatek o nazwie „Śmierdzący interes”? Kogo interesują śmieci, kogo one przyciągną? Co innego piraci, podbój kosmosu czy kierowanie starożytnymi cywilizacjami. Nic bardziej mylnego – śmieci, przynajmniej w tej grze, są bardzo interesujące. Codzienna praca wśród skórek po bananach, ogryzków jabłek, potłuczonych butelek czy aluminiowych puszek po napojach energetycznych – to jest dopiero życie.

Ticket to Ride: Europa to (obok 7 Cudów Świata) moja ulubiona gra. I mimo, że nie jestem zbyt „pro-dodatkowy” (uważam, że dodatki są za drogie i że zawsze lepiej jest zainwestować pieniądze i czas w poznanie jakiejś nowej gry niż rozszerzenia do już ogranej), to na tegoroczne TtR: Wielka Brytania & Pensylwania czekałem jak na szpilkach. A że w uwielbieniu do „Pociągów” nie jestem osamotniony, to kiedy już się doczekałem, gra w pierwszą dobę pobytu w moim domu trafiła na stół aż 4 razy. W kolejnych dniach udało mi się zagrać jeszcze pięciokrotnie i uznałem, że po 9 partiach (5 ...

Czy gra o tym, jak ukraść milion dolarów, może być dobra? G3 zapewne uznało, że tak, bo postanowiło wydać mającą premierę 4 lata temu karciankę pt. Big Deal (lub, jak kto woli, Grandpa Beck’s Cover Your A$$ets) na rynku polskim. No i teraz dzięki G3 to my – gracze – możemy się przekonać, czy łatwiej jest zarobić pierwszy milion, czy go ukraść.