The Resistance i Avalon – gry, które budzą we mnie emocje tak skrajne, że aż trudne do opisania. Z jednej strony jawna niechęć - bo jak można cieszyć się rozgrywką, w której wygrywa ten ktoś, kto głośnie krzyczy i lepiej kłamie (no chyba, że jest się politykiem), zmieszana z bezradnością – bo ja ani głośno nie krzyczę, ani specjalnie kłamać nie umiem więc w większości przypadków przegrywam. Z drugiej strony wielki sentyment – bo pierwsza z tych gier to też pierwszy tytuł, który dostałem do recenzji w ramach GF i gra zdecydowanie najpopularniejsza na wspólnych wyjazdach i spotkaniach z przyjaciółmi w większym gronie. Efekt tego taki, że na moim prywatnym koncie BGG obie gry oceniłem na 5/10, z ale też rozegrałem w nie łącznie od 2015 roku 88 partii, co jest wynikiem ustępującym jedynie serii Ticket to Ride. A co wspólnego z tym wszystkim mają Słowołaki?

Klasyczne gry karciane były dla wielu graczy powodem, dla którego zainteresowali się oni nowoczesnymi planszówkami. U mnie w domu karcianki jakoś niespecjalnie gościły przy stole. Owszem grywałem z kolegami w tysiąca, remika czy 3-5-8 ale były to raczej epizody. Może dlatego gry trick takingowe nie budzą u mnie takiego sentymentu. Ale jest jeden wyjątek, dla którego każdemu kolejnemu tytułowi z tej kategorii chcę dać szansę.

Zapoczątkowany w latach 2019 bum na wykreślanki w ostatnim okresie jakby nieco przycichł, po to tylko, żeby w drugim półroczu tego roku uderzyć ze zdwojoną siłą. Poza papierowo-ołówkowymi implementacjami takich hitów jak Twilight Imperium i Lost Cities, pojawiły się też m.in. Wyspy Tukana, Proszę wsiadać, Super Mega Fajna Gra, Wykreślane podziemia czy  Demeter. W ten ostatni tytuł miałem okazję zagrać na Planszówkach w Spodku i mnie wówczas zachwycił. Czy mój zachwyt nie minął po rozegraniu kilku kolejnych partii? Odpowiedź znajdziecie w poniższej recenzji.

„W co gramy?”,  „W Super Mega Fajną Grę”, „Ale jaką?” „No mówię: W Super Mega Fajną Grę”. Kolega przewraca oczami, tymczasem przychodzi kolejna osoba. „W co gramy?”. „W jakąś super mega fajną grę, ale nie chce powiedzieć tytułu”. W tym momencie udaje mi się dogrzebać do pudełka. „Aaaa” …

Draftozaur, laureat nagrody najlepszej Dziecięcej Gry Roku 2021  w pełni zasłużył na to wyróżnienie. Świetna, lekka rodzinna gra autorstwa Antoine Bauzy i spółki od pierwszej partii zaskarbiła sobie moją sympatię, dlatego też żywo zainteresowałem się wydanymi w zeszym tygodniu przez Naszą Księgarnię dodatkami – Plezjozaury i Pterodaktyle. Jestem już po pierwszych rozgrywkach więc chętnie podzielę się z Wami moimi wrażeniami.

Już za tydzień odbędzie się premiera Virtu. Paczki ruszyły do osób, które zamówiły grę w przedsprzedaży. Pierwsze egzemplarze trafiły też do recenzentów i patronów medialnych tytułu (w tym do Games Fanatic). O czym jest Virtu, jakie mechaniki wykorzystuje, komu ma szanse się spodobać? Przeczytajcie rzut okiem i nasze przemyślenia po pierwszej rozgrywce.

Jeszcze dobrze nie zeszła u mnie ze stołu jedna mała gra autorstwa dra Knizii, a już trafiła na niego następna. Tym razem jest to kolejna wariacja na temat kultowych Lost Cities. Tym razem w wersji kościano-wykreślanej.

Za każdym razem kiedy biorę do ręki dodatek jakiejś gry zastanawiam się czy mam się po nim spodziewać rewolucji czy ewolucji. Jeżeli zdarza Wam się czytać moje recenzje to zapewne wiecie, że wolę ewolucję. W końcu, jeżeli zainteresuje mnie dodatek do jakieś gry to oznacza ni mniej ni więcej, że ta gra mi się podoba. A jeżeli mi się podoba, to boję się wywrócenia tego co lubię na drugą stronę nieudanymi zmianami rdzenia rozgrywki czy zbytnim jej skomplikowaniem. A jak jest w przypadku gry Łąką i dodatku  Łąka: Z biegiem strumienia?

Wczoraj odbyła się premiera polskiej wersji Messiny 1347. Dotychczasowe dzieła Vladimira Suchego spotykały się z ciepłym przyjęciem polskiej społeczności eurograczy. Wystarczy wspomnieć nagrodę Zaawansowanej Gry Roku dla Pulsar 2849 czy szereg pozytywnych recenzji Ostatniej Woli i Podwodnych Miast. Jak będzie tym razem?

Co łączy gry o tak niewiele mówiących o mechenice tytułach jak Spór o bór, W pył zwrot czy Ryki Afryki? Wbrew pozorom bardzo dużo. Po pierwsze autor – wszystkie te gry wyszły spod ręki dra Reinera Knizii. Po drugie polski wydawca – wszystkie je na rynek polski wypuściło Muduko. Po trzecie metryka – wszystkie pierwotnie wydane były w latach 90-tych XX wieku. Po czwarte tematyka – wszystkie traktują o zmaganiach uzbrojonych po zęby przedstawicieli fauny. Mógłbym tak jeszcze długo, ale do rzeczy. O czym są Ryki Afryki, do kogo trafią, a kto raczej powinien mijać je z daleka?