Linia 2Pionków ma nowego członka rodziny. A w zasadzie nie jednego, lecz wielu. Są to krówki, takie szalo… znaczy się wesołe. I to przypominające opakowany w łaciatą skórę prostopadłościan z oczami wielkimi niczym te kota ze Shreka. A tak w ogóle to te krówki były kiedyś świnkami. Niezły galimatias, co? Jeżeli chcecie wiedzieć coś więcej o tej zakręconej grze, to zapraszam do recenzji.

Pierwsze informacje na temat Not Alone nie wzbudziły we mnie żadnych emocji. Początkowo przeszedłem obok tej gry zupełnie obojętnie uznając ją wyłącznie za jedną z wielu premier z Essen, o których nigdy więcej nie usłyszę. Pierwsze wątpliwości na temat słuszności mojej oceny wywołała recenzja Gambita. Mimo bardzo pozytywnej opinii, którą grze wystawił w dalszym ciągu nie byłem w stanie jednak zrozumieć fascynacji prostą i losową mechaniką, polegającą na zabawie w chowanego. Kolejne pochlebne informacje na temat Obecności skłoniły mnie jednak w końcu do sięgnięcia po ten tytuł.

Dzisiejsza recenzja jest moją setną opublikowaną na łamach Games Fanatic. Skoro więc okazja jest szczególna, to wypadałoby zrecenzować grę godną tego jubileuszu. Z drugiej strony kalendarze pokazuje mi, że najwyższy czas zabrać się do przygotowania recenzji gry Orlean podesłanej przez wydawnictwo Baldar. Czy więc gra autorstwa Reinera Stockhausena sprosta roli przeze mnie stawionej? A przede wszystkim czy warta jest uwagi graczy?

Jeżeli czytaliście moją recenzję Sushi Go, to może pamiętacie, że lubię gry Phila Waltera-Hardinga. Mimo że jego gry nie są długie czy skomplikowane, często zawierają ciekawe rozwiązania pozwalające sporo pokombinować i sprawdzić kilka dróg prowadzących do zwycięstwa. Tak było zarówno przy kafelkowym Kakao, jak i przy karcianym Sushi Go. Teraz dostałem do recenzji Imhotepa – grę nominowaną w zeszłym roku do nagrody Spiel des Jahres. Udało mi się już całkiem sporo partii, więc zapraszam Was do poczytania moich wrażeń z rozgrywki. 

Rozpoczął się właśnie marzec. Każdy już biegnie myślami raczej ku zbliżającej się wiośnie niż patrzy w stronę minionym roku. Czas podsumowań minął i prawdopodobnie czekacie już na tegoroczne premiery. Ja jednak cofnę się jeszcze do roku 2016, żeby zerknąć na polskie gry, które były wówczas wydane. Mimo, że podsumowań w różnych serwisach było już aż nadto, zachęcam Was do przyjrzenia się jeszcze temu jednemu. Nie dlatego, że akurat ja je napisałem, ale z tego powodu, że polscy autorzy ponownie mają się czym pochwalić i warto poświęcić chwilę, żeby przyjrzeć się ich dziełom.

Dziękuję wszystkim za pomoc. Wasze rady okazały się bardzo przydatne i dzięki nim bez trudu mogłem uporządkować recenzje, które pomieszał niesforny niedźwiadek. Niestety mamy tylko 1 egzemplarz gry Automobile: Początki motoryzacji do oddania więc zwycięzce trzeba było wybrać przez losowanie. Zanim jednak ujawnię kto nim został przyjrzyjmy się temu, jakie recenzje ukryły się w przedstawionym Wam tekście.

Najpierw była angielska wersja z polską instrukcją, następnie miała być polska wersja. Później miało jej nie być, aż w końcu jednak jest. Było Five Tribes, miało być Pięć Plemion, ostatecznie zostało Pięć Klanów. I chwała wydawnictwom, że się dogadały i skończyły tę telenowelę, bo dzięki temu gracze mogą nareszcie cieszyć się tą zacną grą autorstwa Bruna Cathali w polskiej wersji językowej. Zapraszam do recenzji Pięciu Kalnów: Dżiny Naqali od wydawnictwa Rebel.

Po serii konkursowych poniedziałków z Pingwinem, dzisiaj Joasia daje Wam odpocząć od zadań konkursowych. A skoro macie wolny czas, to mam do Was prośbę. Otóż – jak widać na załączonym obrazku – z pudełka z grą Zooloretto uciekł mi niesforny MIŚ POLARNY dopadł AUTOMOBILA mojego syna i zrobił wielki bałagan w naszych recenzjach. Teraz ja muszę je posprzątać. I tu moja prośba. Pomóżcie mi ustalić z jakich recenzji pochodzą pomieszane fragmenty. Zadanie jest na szczęście o tyle prostsze, że niedźwiadek narobił bałaganu jedynie w recenzjach gier od wydawnictwa G3. Osoba, która poda mi najwięcej tytułów planszówek, których dotyczą poniższe fragmenty recenzji ...

Zooloretto trafiło do mnie do recenzji z kilku powodów. Po pierwsze lubię gry rodzinne, które mogę pokazać osobom nie grającym lub mało grającym w planszówki. Po drugie gry Michaela Schachta do tej pory spełniały moje oczekiwania. Po trzecie podoba mi się mechanika Kameleona, na której oparte zostało także Zooloretto. Po czwarte jestem zbieraczem. Lubię coś kolekcjonować, a ostatnio postanowiłem skompletować gry, które zdobyły nagrodę Spiel des Jahres.

W ostatnim czasie na łamach serwisu Games Fanatic pojawiły się recenzje dwóch gier citybulidingowych – Capital, autorstwa Filipa Miłuńskiego oraz Quadropolis stworzonego przez Francoisa Gadano. Już kilkukrotnie spotkałem się w sieci i wśród znajomych z opinią, że te dwa tytuły są do siebie podobne. Nie podzielam tej opinii do końca, postaram się jednak porównać oba tytuły, nie tylko pod względem mechaniki, ale też w innych aspektach, które uważam za istotne. Może pomoże to komuś rozwiać wątpliwości i dokonać właściwego wyboru przy zakupie prezentu dla siebie, osoby bliskiej lub znajomego.