Gier o wikingach zrobiło się ostatnio mnóstwo. Co ciekawe do tematu krewkich Skandynawów nawiązują nie tylko gry planszowe ale też i małe karcianki o bardzo klasycznej mechanice, jak np. Królestwa Wikingów. W tym roku na łamach GF poza Królestwami  recenzowani byli jeszcze m.in. Najeźdźcy z Północy, Wikingowie na Podkład, Jorvik czy Uczta dla Odyna. Trudno wybrać ten jeden właściwy tytuł bo każda z tych gier posiada swoje zalety, żadna z nich nie jest jednak też pozbawiona mniejszych lub większych wad. A jakie miejsce w tym planszowo-wikingowym świecie zajmują Wojownicy Midgardu, którzy pojawili się niedawno na polskim rynku za sprawą wydawnictwa ...

W ostatnim czasie na skutek udanych wymian na MatHandlu moją kolekcję zasiliła kolejna gra o wikingach. Był nią Jorvik wydany w Polsce przez wydawnictwo Hobbity. Jorvik to nowe (w tym roku trafiło na polski rynek) –  stare (jest reimplementacją Miasta Spichrzów) dzieło Stefana Felda. W grze wcielamy się w wodza plemienia wikingów, który będzie dążył do zwiększenia swoich wpływów.

Ostatnie spotkanie przed wakacjami Mądre Sowy poświęciły dwóm grom od wydawnictwa Egmont z serii Rodzinka wygrywa – Mali detektywi i Wyprawa do babci. Obie gry są autorstwa jednego pana – Jima Deacove, obie to gry kooperacyjne, obie też są przeznaczone dla dzieci już od 3 roku życia. O czym są i jak sprawdziły się w przedszkolu? Zapraszam do recenzji.

Taki paradoks. Proste gry rodzinne zazwyczaj przed recenzją ogrywam 6+ razy, mimo że już po 3-4 rozgrywkach czuję, że wiem wystarczająco dużo do napisania recenzji i gra nie jest w stanie mnie niczym więcej zaskoczyć (abstrahując od tego czy jest dobra czy nie). Przy bardziej złożonych tytułach staram się zagrać minimum 5 razy przed napisaniem recenzji, żeby wychwycić wszystkie niuanse, wypróbować kilka strategii, sprawdzić jak działają przy różnej liczbie graczy. Cięższe tytuły zajmują jednak więcej czasu więc i o każdą partię trudniej, a jak komuś gra jeszcze nie podejdzie to już zupełna kaplica. Zazwyczaj jednak te założone minimum rozgrywek uda ...

Pojutrze poznamy laureatów tegorocznych nagród Spiel des Jahres i Kennerspiel des Jahres. Kilka tygodni temu dowiedzieliśmy się natomiast która gra została zdobywcą Kinderspeil des Jahres 2017, czyli nagrody najlepszej gry dziecięcej 2017 roku w Niemczech. Tym razem miano to przypadło grze zręcznościowej, wydanej w 2016 roku przez łotewskie studio Brain Games – Ice Cool. Laureatem zeszłorocznej edycji nagrody była gra Stone Age Junior. Mimo wielkiego sentymentu i sympatii jakimi darzyłem oryginał, dziecięca Epoka Kamienia (stanowiąca de facto wariację na temat gry memo) nie przypadła mi szczególnie do gustu. Z Ice Cool miało być inaczej, bo zanim otrzymałem swój egzemplarz recenzencki zdążyłem ...

Któż z Was nie chciałby mieć 10-ciu miliardów dolarów? Ja chciałbym. A jakbym miał już taką kasę to mógłbym sobie kupić dosłownie wszystko. Jakie więc wtedy miałbym pragnienia? Zapewne marzyłbym o tym, co jest nieosiągalne, co wyróżniłoby mnie spośród innych podobnych mi miliarderów. Na przykład … róg jednorożca czy legendarny Święty Graal. A co, jeżeli te rzeczy okazałyby się bardziej osiągalne niż mi się wydawało? Cóż, z pewnością starałbym się je zdobyć.

Ostatnio zauważyłem modę umieszczania przez wydawców gier w trochę mniejszych niż standardowe (vide Ticket to Ride czy Osadnicy z Catanu) pudełkach. W pudło o rozmiarach nieco mniejszych niż to od Dixita zapakowano już Piranie, nIQczemnych, a teraz także i Tajemnica Whitehall. Cieszę cię, że wydawnictwa pomyślały o graczach-kolekcjonerach i postanowiły ograniczyć nieco wielkość pudełek, a co za tym idzie, często i zawartość powietrza ukrywanego (lub nie) pod mniej lub bardziej funkcjonalnymi wypraskami.

Poznajcie Carlosa. Biedak z niewiadomych przyczyn trafił na bezludną wyspę. Na dodatek nie umie pływać, a wokół wyspy krążą piranie. Na szczęście Carlos ma nas – graczy. Niczym opaczność czuwamy nad tym, żeby Carlos nie wpadł do wody, ani żeby nie stał się pokarmem dla wygłodniałych rybek. Czuwamy, żeby Carlos nie zginął … A przynajmniej nie w naszej kolejce, bo wtedy dostaniemy punkt karny lub nawet przegramy rozgrywkę. Ach, ci bogowie i ich zabawy ze śmiertelnikami.

Przyznana po raz pierwszy w tym roku nagroda w kategorii Najlepszy Debiut przypadła w udziale Klemensowi Kalickiemu za stworzenie rewelacyjnego Domku. Rok 2017 dopiero w połowie, ale już wiadomo, że jednym z kandydatów do laurów w przyszłorocznej edycji konkursu będzie Rafał Pabierowski, który właśnie zadebiutował grą Wojowoce.

Zanim jeszcze w 1900 r. bohaterowie Ticket to Ride zaczęli sobie radośnie i beztrosko podróżować koleją po Ameryce, ktoś musiał dla nich tory, po których podróżowali, położyć. Byli to robotnicy i specjaliści, którzy nie tylko położyli tory, ale też wybudowali w miastach stacje i wznieśli biura telegraficzne, co by w kraju łączność zapewnić. Ich zadanie było ciężkie i wymagające, tak jak i ciężkie i wymagające będzie zadanie gracza, który pragnie odnieść zwycięstwo w grze Railroad Revolution.