Wystaw ludzika, wykonaj akcję, kolejny gracz … wystaw ludzika, wykonaj akcję … nakarm, rozmnóż, zabierz z powrotem pracowników, kolejna runda. "Ile razy tak można panie Uwe? Przecież to banalne, płytkie, w końcu stanie się nudne”…. Ale jeszcze nie tym razem …

Pulsar 2849 – zdobywca nagrody Zaawansowana Gra Roku 2019 (tytuł niesłusznie niedoceniany i zapomniany) – zapoczątkowała moje zainteresowanie grami Vladymira Suchego. Nie licząc rzeczonego Pulsara, do tej pory miałem okazję poznać jeszcze 5 gier tego autora – Ostatnią Wolę, Podwodne Miasta, Pragę: Caput Regni, Messinę 1347 i opisywanego dzisiaj Woodcrafta. Zostały ze mną Pulsar, Podwodne Miasta i Praga i mają one pewne miejsce w mojej kolekcji. A jak sprawa będzie się miała w przypadku Woodcrafta?

Nie ukrywam, że Półeczką zainteresowałem się (już przed Essen) ze względu na nazwisko autora, Phila Walkera Hardinga (Kakao, Lamaland, Imhotep). Choć zdarzały mu się gorsze tytuły, to kilka jego gier pozostaje w topce moich ulubionych gier rodzinnych. Po cichu liczyłem, że Półeczka do nich dołączy. A jak wyszło?

Doświadczenia z grami Vitala Lacedry mam niewielkie. Miałem przez chwilę CO2, potem miałem też Mercado de Lizboa. CO2 chyba nawet nie zagrałem, ale MdL zapadło mi w pamięć zdecydowanie negatywnie. Do Bot Factory podchodziłem więc z pewnymi obawami, ale też z ciekawością. I już po tych pierwszych partiach mogę powiedzieć że jest zdecydowanie lepiej, choć jednak nie idealnie.

Kryptyda to mitologiczne zwierzę, którego istnienie jest obiektem badań lecz nie zostało potwierdzone przez zoologię. Kryptydy to zwierzęta uznane za dawno wymarłe bądź znane jedynie z przekazów. Dzieli się je pod kątem środowiska życiowego na lądowe (np. Yeti lub Chupacabra), wodne (np. Nessie, Kraken) i powietrzne (np. Diabeł z New Jersey). Poszukiwaniem kryptyd zajmują się kryptozoolodzy. To właśnie w tych dzielnych badaczy wcielają się gracze w najnowszej grze od Lucrum Games.

Są tu jacyś fani muzyki? Jeżeli tak, to z góry serdecznie ich przepraszam, bo ja się na muzyce nie znam zupełnie i o Mozzarcie widziałem do niedawna tylko tyle, że był wybitnym kompozytorem, Austriakiem z pochodzenia i żył w XVIII wieku. Teraz – dzięki grze Lacrimosa – na jego temat wiem trochę więcej, ale nie oszukujmy – nie po to brałem ten tytuł do recenzji, żeby poszerzyć swoją wiedzę muzyczną lecz żeby przekonać się, jakie ciekawostki mechaniczne zafundowali nam Gerard Ascensi i Ferran Renalias i czy w ogóle warto tą grą się zainteresować.

Graliście kiedyś gry z mechaniką Quick Time Events (Heavy Rain, Detroit: Become Human, Until Dawn)? Niby grasz, a jakbyś oglądał film. Nacisk na fabułę jest tu wyraźny, ale kosztem rozwiązań mechanicznych. Tak się właśnie czułem rozgrywając kolejne partie w Betrayal at House on the Hill, dystrybuowane w Polsce przez wydawnictwo Rebel.

O grach wydawnictwa Piatnik na polskim rynku jest dość cicho. Zupełnie niesłusznie, bo to ten wydawca dzięki współpracy z Queen Games wydał polskie (spolszczone) wersje m.in. Luxor, Rune Stone, Kokopelli, a ostatnio też 80 Days, Old London Bridge czy najnowszego printu Alhambry. Nie samą współpracą z QG jednak Austriacy żyją i od czasu do czasu zdarzy się im też stworzyć całkiem udany tytuł własnym asumptem, jako chociażby Mozzaroller z 2021 r. czy wydany w końcówce zeszłego roku Pot Pourri.

Chcieliście być kiedyś sprzedawcami pamiątek? Ja chyba nie. No, ale cóż. Skoro nadarzyła się okazja, a człowiek żadnej pracy się nie boi to może warto spróbować. Tym bardziej że pamiątki to nie byle jakie. Nie jakieś tam pocztówki, magnesiki czy kubeczki, a prawdziwe relikty, które pozostały po rasie ludzkiej setki lat po jej wyginięciu.

Miniony rok wypadł całkiem nieźle. Zanotowałem 469 partii w 236 tytułów, z których około płowa była nowościami. Z tego tylko 4 gry doczekały się dwucyfrowej liczby partii – Gra w zielone (15), Wirus (11), Wyspy Tukana (11) i Ekosystem (10) – a w aż 133 przypadkach zasiadłem tylko do jednej rozgrywki