Pamiętacie, że już w najbliższą sobotę w Koszalinie wystartuje czwarta edycja Planszówek nad Morzem? A na niej masa atrakcji, m.in. wielka wypożyczalnia gier planszowych, konkursy i turnieje z nagrodami,  spotkania z wydawcami, autorami i znanymi recenzentami czy prezentacja figurkowych gier bitewnych. Odbędą się też eliminacje do Mistrzostw Polski w Potwory w Tokio, Neuroshimę Hex czy Dominiona. Ale to nie koniec atrakcji…

Po wydaniu Manhattan przez Fox Games – gry starej, ale ongiś bardzo docenianej i zasłużonej (nagroda Spiel des Jahres w 1994 roku) zacząłem się zastanawiać ile jeszcze zapomnianych laureatów tego prestiżowego wyróżnienia zasługiwałoby na mały lifting i polskie wydanie. Przypomniałem sobie przy tej okazji, że jakiś czas temu obejrzałem jedną z topek Toma Vasela. Dotyczyła ona najgorszych gier, które dostały nagrodę Spiel des Jahres. (Mało) zaszczytne pierwsze miejsce otrzymała gra Cafe international – laureat nagrody z 1989 r. Pewnie taka niezbyt pochlebna rekomendacja odstraszyłaby mnie od tego tytułu na dobre … gdyby nie to, że od kilku miesięcy leżał on ...

Druga edycja Posiadłości szaleństwa od wydawnictwa Galakta jest na polskim rynku dostępna już od 2016 roku. Stąd też pewnie większość zainteresowanych zdążyło już grę kupić, przejść, a może nawet i ograć dodatki, które pojawiły się w sklepach. Tym, którzy jednak nie zdecydowali się jeszcze na nabycie Posiadłości podrzucę kilka argumentów za … i przeciw zakupowi tego tytułu.

W zeszłym tygodniu Fox Games zapowiedziało wydanie polskiej wersji The Mind. Gra to o tyle interesująca, że zdobyła w tym roku nominację do prestiżowej Spiel des Jahres w kategorii głównej (czyli w zasadzie gier rodzinnych). Również w zeszłym tygodniu, na spotkaniu u Foxów mieliśmy okazję zagrać w ten tytuł. Dzisiaj natomiast podzielę się z Wami moimi wrażeniami w (bardzo) krótkim rzucie okiem.

Kilka tygodni temu na rynku pojawiło się nowe wydawnictwo. Funiverse, bo o nim mowa, weszło przebojem do świata planszówkowego zapowiadając dodruk Kemeta i to wraz z dodatkiem Seth. Zanim jednak gracze będą ponownie mogli się cieszyć zmaganiami na egipskich piaskach w naszej rodzimej wersji językowej, Funiverse zapowiedziało wydanie kilku mniejszych tytułów. Trzy z nich już niedługo ujrzą światło dzienne. Poza opisywanymi w ubiegłym Cotygodniku Carta Imperia Victoria (na marginesie, bardzo fajny fillerek) i Paper Tales, do sklepów trafi też gra autorstwa Frédéric Guérard – Ilos.

Całkiem niedawno poznaliśmy zdobywcę tegorocznego Spiel des Jahres. Został nim Azul, wydany u nas przez Lacertę. Jeszcze później, bo zaledwie kilka dni temu do sklepów trafiła polska edycja innego laureata tej nagrody. Manhattan prestiżowe niemieckie wyróżnienie zdobył jednak w … 1994 r., czyli 24 lata temu. Skłania to do refleksji czy warto odświeżać tak wiekowe gry, nawet jeżeli zdobyły kiedyś tak prestiżowe nagrody jak SdJ? Czy świat nowoczesnych planszówek nie posunął się na tyle do przodu, że rozwiązania stosowane w grach sprzed ponad dwóch dekad nie będą już nikogo bawić?

Jako dziecko uwielbiałem grać w Państwa, miasta. Na początku styczności z nowoczesnymi planszówkami sporo grywałem w Słowostwory od Filipa Miłuńskiego. Potem jednak moja styczność z tego typu grami się urwała. Do niedawna, a konkretnie do chwili kiedy Egmont mi przysłał egzemplarz recenzencki gry Łap za słówka autorstwa Hardwiga Jakubika.

Wsiąść do Pociągu, jedna z najpopularniejszych gier rodzinnych, od czasu wydania w 2004 r. doczekała się już bodaj 8 wersji, 6 kolekcji dodatkowych map i sporej ilości mniejszych lub większych fanowskich dodatków. W jedną z nich – WdP: Europa sam zagrywam się od wielu i, mimo niezliczonej liczby partii, wciąż należy ona do moich ulubionych planszówek. Niestety, większość inkarnacji i dodatkowych map, w które grałem potem (poza rewelacyjną Wielką Brytanią) nie zyskało mojej sympatii na tyle, żeby zagościć na dłużej w domowej kolekcji. Ciągle jednak każde nowe Pociągi powodują szybsze bicie mojego serca i rodzą nadzieję, że tym razem rozgrywka ...

Trefl Joker Line nie zwalnia tempa. Po dwóch nowościach, o których mogliście poczytać w jednym z ostatnich Cotygodników – Rzutem do mety i Sherlooku, uraczył nas kolejnym tytułem – Trefle.   Tym razem mamy do czynienia z typową grą karcianą, w którą partię na upartego moglibyśmy rozegrać zwykłą talią kart. W pudełku (które w stosunku do zawartości jest nieco przyduże) znajdziemy notatnik z ołóweczkiem, talię kart w czterech kolorach oraz karty punktów bonusowych. Jedyna różnica pomiędzy klasyczną talia kart, a talią z Trefli polega na tym, że figury zostały tutaj zastąpione kartami z numerami od 11 do 15.

Słoneczna i upalna pogoda, długie dni, wakacje za pasem. Niestety takie warunki wróżą czas rozłąki z planszówkami. Przynajmniej z tymi ciężkimi i średniozaawansowanymi, których miejsce zajmują wówczas lekkie gry imprezowe i gry plenerowe. Żeby więc nie zwlekać do końca lata i powrotu znajomych z wakacyjnych rozjazdów zdecydowałem się przekazać Wam moje wrażenia z kilku pierwszych rozgrywek w Ganges, który wydany został w Polsce przez Egmont w serii Egmont Geek. Tekst umieściłem w ramy rzutu okiem, bo do pełnej oceny zabrakło mi rozgrywki w trybie dwuosobowym oraz partii z opcjonalnymi zasadami zamieszczonymi na końcu instrukcji. Ponieważ jednak Ganges objęty został patronatem ...