Ostatnia ofensywa wydawnicza Fox Games wyraźnie pokazała, że wydawnictwo to przerzuciło środek ciężkości swoich prac z gier dla dzieci na gry stricte rodzinne. Wydane w tym roku Łowcy kryształów, Kroniki zbrodni czy Manhattan to gry kierowane raczej do nieco starszego odbiorcy. Z kolei zapowiedziane na rok 2019 r. Kingdomino i Queendomino oraz mająca niedawno swoją premierę Sagrada to gry łączące przy stole różne pokolenie oraz świetne gateway’e przyjemnie chociaż bezlitośnie wciągające w świat planszówek. Dzisiaj przyjrzę się bliżej właśnie Sagradzie, która pojawiła się w sklepach zaledwie w zeszłym tygodniu.

Do tej pory zagrałem w Kroniki zbrodni 5 razy. Przeszedłem w całości 3 z 6 scenariuszy (dwa z podstawki i jeden z dodatku z okularami). Mógłbym pokusić się więc już o ocenę gry. Napiszę jednak tylko rzut okiem powstrzymując się od wystawienia końcowej noty. Powód jest bardzo prosty – zupełnie nie wiem jak tę grę miałbym ocenić.

Niektórzy mówią, że Feld się skończył na Trajanie (2011 r.). Inni do grona jego wybitnych dzieł zaliczają też jeszcze Bora Bora i Amerigo (2013 r.), większość graczy jednak raczej zgodnie uznaje, że spadek formy zaczął się wyraźnie od La Isla (2014 r.). Ja dzieł pana Stefana nie poznawałem chronologicznie więc moje podejście do tego autora ewoluował trochę inaczej. Po Zamkach Burgundii i Wyroczni Delfickiej, Feld stał się z miejsca jednym z moich ulubionych autorów, którego gry byłem w stanie kupować w ciemno. Z czasem mój zapał nieco ostygł i bez większego żalu pozbyłem się kilku jego pozycji. Wciąż jednak z ...

W grach planszowych przeszliśmy już chyba przez wszystkie okresy i sporą część profesje Japonii. Budowaliśmy starożytne państwo w Yamatai, walczyliśmy o wpływy w średniowiecznym Samuraju, prowadziliśmy wojny w renesansowym (przynajmniej w kategoriach europejskich) Szogunie, karmiliśmy pandę na cesarskim dworze w Takenoko, podróżowaliśmy między Kyoto a Edo w Tokaido,  broniliśmy wioski przed duchami w Ghost stories, malowaliśmy obrazy w XIX-wiecznej Kanagawie, aż w końcu rozwijaliśmy przemysł na przełomie XIX i XX wieku w Nippon. Dzisiaj słów kilka właśnie o tej ostatniej grze, wydanej w 2015 r. przez What’s Your Game?

Spiel 2018 Essen się zakończyło. Ponownie impreza okazała się bardzo owocne dla Games Fanatic, tak więc niedługo możecie się u nas spodziewać recenzji wielu essenowych nowości. Zanim to jednak nastąpi, dzisiaj o grze (a w zasadzie dodatku), której polska premiera, przemknęła po cichu, jakby nieco niezauważona w cieniu Targów. A szkoda, bo mowa o dodatku do bardzo dobrej gry – Concordii, czyli o Concordia: Salsa.

W ostatni weekend zasiadłem do partii w polską wersję Charterstone wydaną przez Rebel. Ponieważ cała kampania w Charterstone wymaga rozegrania 12 partii i to najlepiej w tym samym składzie osobowym, może okazać się, że pełna recenzja pojawi się dopiero po nowym roku. Zdecydowałem się więc napisać niniejszy rzut okiem, opisujący krótko podstawowe zasady gry i prezentujący moje wrażenia po rozegraniu pierwszej partii.

Marco Teubner kojarzony jest głównie z tytułami dla najmłodszych adeptów gier planszowych. Z pewnością największy rozgłos przyniosła mu nagrodzona tytułami Kinredspiel des Jahres i  Dziecięca Gra Roku (i kilkoma innymi wyróżnieniami) Epoka Kamienia Junior, ale autor ma na swoim koncie też adaptację innego klasyka – Dzieci z Carcassonne, czy imprezową karciankę Hook!, wydaną w Polsce przez Lacertę. Teraz natomiast na rynku,  dzięki wydawnictwu Granna, pojawił się imprezowo-zręcznościowy Ale cyrk!, czyli polska wersja wydanego w 2017 r. Topito.

Premiera Altiplano: Podróżnik planowana była dopiero na Essen. Odnoszę jednak wrażenie, że Baldar od jakiegoś czasu kultywuje tradycję dostarczania swoich gier graczom przed, a nie po zapowiadanej dacie premiery. I tak dodatek trafił do redaktorów Games Fanatic pod koniec zeszłego tygodnia, a od tego poniedziałku był już też dostępny w sklepach.

Odnoszę wrażenie, ze jestem jednym z niewielu fanów Keltisa. Co prawda przyznanie mu nagrody Spiel des Jahres w roku, w którym w szranki stawała również Epoka Kamienia, uważam za duże nieporozumienie, trudno mi jednak nie przyznać, że w początkach mojej planszówkowej kariery spędziłem z grą Reinera Knizii wiele godzin dobrej zabawy. Skoro więc nadarzyła się okazja poznać prekursora zastosowanej w Keltis mechaniki, nie mogłem odmówić. Tak rozpoczęła się moja wędrówka w poszukiwaniu zaginionych miast w grze Lost Cities: Pojedynek, wydanej niedawno przez Galaktę.

W zeszły weekend w Koszalinie odbyła się czwarta już edycja Planszówek nad morzem. Była to jednocześnie już druga impreza w tym roku i pierwsza zorganizowana na jesieni. Tym razem pogoda dopisała. Było zimno, wietrznie i deszczowo, czyli w sam raz aby zasiąść do stołu i zagrać w jakąś dobrą planszówkę. A było w czym wybierać … Zapraszam na krótką fotorelację z imprezy :)