21 listopada premierę będzie będą mieli Architekci Zachodniego Królestwa. Ja grą tą mogę się cieszyć już od niemal roku w tym czasie dość dobrze ją ograłem, dzięki czemu mogę się teraz z Wami podzielić moimi wrażeniami.

Już w czwartek ruszają Targi Essen 2019 – święto o którym zapewne słyszał i którym interesuje się każdy miłośnik gier planszowych. A ilu z Was wie, że w już poniedziałek 28 października rusza na wspieram.to kampania gry Fantasy Crystals, autorstwa Macieja Czaplickiego? Bo jeżeli ktoś z Was o tej grze nie słyszał to może warto to nadrobić, żeby w szale essenowego szaleństwa nie przegapić fajnego rodzimego tytułu?

Na Wyprawę do El Dorado  czekałem od dłuższego czasu. Od dawna przecież wiadomo, że dr Knizia potrafi robić świetne gry rodzinne (Pędzące ślimaki, Keltis, Tytus Romek i A’tomek), nie jest też tajemnicą, że Nasza Księgarnia ma smykałkę do wydawania dobrych gier familijnych, z Choinką i Piraniami na czele. Mój entuzjazm podsycały też osoby grające wcześniej w wersję niemieckojęzyczną i wyrażające się o niej w bardzo ciepłych słowach. W końcu dostałem swój egzemplarz, zagrałem i ….

Wolfgang Warsch stał się ostatnio fenomenem świata planszówek. Autor jeszcze niedawno zupełnie nikomu nieznany w zeszłym roku zdobył trzy nominacje do nagród Spiel des Jahres. Do tego jedna z nominowanych gier – Die Quacksalber von Quedlinburg, znana w Polsce jako Szarlatani z Pasikurowic niemiecką nagrodę ostatecznie zdobyła. W walce o tytuł najlepszej zaawansowanej gry roku Szarlatani  pokonali m.in. inny tytuł tego autora, czyli Ganz Schoen Clever, wydane u nas niedawno pod nazwą Rzuć na Tacę.

Ostatnia pozycja Vladimira Suchego mnie zachwyciła. W zasadzie to właśnie Pulsar 2849 zwrócił moją uwagę na tego autora, bo wcześniej ominęła mnie zarówno Ostatnia wola jak i Klub utracjuszy (nie mówiąc już o Shipyard). Zaległości powoli nadrabiam, bo po jednym z Mathandlów do mojej kolekcji dołączył Klub utracjuszy, a teraz od wydawnictwa Portal Games dostałem do recenzji Podwodne miasta.

Rzadko zdarza się mi ogrywać tak lekką grę przez tak długi czas. Chciałem jednak przed napisaniem recenzji wypróbować każdy z możliwych zestawów i zagrać w większość z proponowanych konfiguracji. Zadania nie ułatwiał też fakt, że Sushi Go było kiedyś u nas bardzo mocno ogrywane i, muszę przyznać, że niektórym z moich znajomych gra się po prostu przejadła (nomen-omen). Czy więc warto zainwestować w Sushi Go Party w momencie kiedy ma się już Sushi Go? Czy gra wnosi na tyle nowego powiewu, żeby ponownie  przykuć do stołu na długie godziny? No, i czy warta jest polecenia graczom, którzy z oryginałem nie ...

Century: Korzenny Szlak miał swoje 5 minut (w 2018 r. został nawet nominowany do nagrody Planszowa Gra Roku dla Całej Rodziny). Nośne hasło Splendor-killera przyciągnęło wielu graczy, a prosta i grywalna mechanika zapewniła grze dobre opinie. Tak dużego sukcesu nie powtórzyła już druga część serii – Century: Cuda Wschodu. Gra, mimo dobrych opinii recenzentów (w tym naszej), przemknęła bez -większego echa. Nie pomogła tutaj specjalnie, reklamowana  jako nowatorskie rozwiązanie, możliwość łączenia obu części w jednej rozgrywce. Teraz przyszła w końcu pora na ostatni rozdział trylogii – Century: Nowy Świat.

Alexander Pfister potrafi robić naprawdę dobre gry i to na dodatek nie na jedno kopyto tylko z zupełnie różnymi mechanikami i skierowane do różnego typu odbiorców. Great Western Trail czy Mombasa zadowolą najbardziej wytrawnych graczy szukających prawdziwych wyzwań intelektualnych i skomplikowanych wielowymiarowych łamigłówek. Wyspa Skye i Broom Service (obie to laureaci nagrody Kennerspiel des Jahres) skierowane są do graczy rodzinnych i mogą stanowić wyśmienite  pozycje drugiego kroku. Z kolei  Port Royal to idealna karcianka na podróż czy wakacje – kompaktowa,  prosta, dobrze nadająca się do zainteresowania planszówkami nowych graczy.  A gdzie się w tym wszystkim mieści Blackout: Hong Kong – ...

Ptaszki przyleciały jakby znikąd i szybko poszybowały do pierwszej setki BGG, aby po niecałym pół roku od premiery wylądować na 41 miejscu rankingu (i 1 miejscu wśród gier familijnych), po drodze upolowując jeszcze nagrodę Kennerspiel des Jahres. Krótko mówiąc Na skrzydłach nieźle powymiatało ostatnimi czasy. Pytanie tylko czy zasłużenie.

Gry od wydawnictwa Piatnik do niedawna nie były w obszarze mojego zainteresowania. Jednak kiedy w portfolio wydawcy pojawił się tytuł nominowany do Spiel des Jahres, na dodatek tak dobrego autora jak Rudiger Dorn (Karuba, Istanbul, Goa) to musiało się zmienić. Na mojej półce pojawił się więc Luxor, którego mam okazję Wam dzisiaj recenzować.