Skusiła mnie kreskówkowa, miła dla oka grafika i krótki fluff zamieszczony na stronie gry u wydawcy. W mojej głowi pojawiła się więc myśl, że będę miał do czynienia z czymś w rodzaju Szeryfa z Nottingham. Czy miałem rację?

Yokohama, jak na grę utrzymującą się w pierwszej setce (lub w jej okolicach) rankingu BGG, dosyć długo pozostawała poza zainteresowaniem polskich wydawców. Musiała jednak czekać na odświeżoną wersję, do której druku – w polskiej wersji językowej – dołączyły się Szczęśliwe Kaczki.

Miodny Bzyk pozwolił na siebie czekać. Na ten, zapowiedziany jeszcze w zeszłym roku tytuł, wielu graczy czekało od kilku miesięcy. Czekałem i ja, bo z niewyjaśnionych dotąd powodów lubię gry o pszczołach, a Miodny Bzyk zapowiadał się jako wyjątkowo ciekawa gra o pszczołach.

Jeszcze na początku 2023 roku nazwisko Adama Strzeleckiego niewiele mi mówiło. Sytuacja ta uległa zdecydowanej zmianie na przełomie wiosny i lata. Najpierw na sprawą zgłoszonej do tegorocznej edycji Planszowej Gry Roku, całkiem przyjemnej gry rodzinnej, jaką jest UpTown, a zaraz potem za sprawą jednej z najlepszych planszówek, jakie miałem okazję poznać w tym roku czyli Pięć szczytów.

Powszechną wiedzą jest że Włosi znają się na makaronach, pizzy, winach. Nieco mniej powszechną wiedzą jest to, że znają się na planszówkach. Szczególnie na ciężkich lub  średnio-ciężkich euro. Niemniej jednak po przyjrzeniu się faktom trudno temu stwierdzeniu zaprzeczyć. Sami panowie Tascini i Lucani mają obecnie 5 gier w pierwszej setce rankingu BGG, co jest wynikiem nader imponującym zważywszy na ogromną obecnie konkurencję na rynku. Czy ich najnowsze wspólne dzieło – Tiletum - ma szansę osiągnąć popularność i podziw równe Tzlk'inowi czy Marco Polo.v

Natura kocha Pyrkon. Po raz kolejny w weekend, w który odbywały się Targi pogoda dopisała. Ba, było jeszcze lepiej niż rok temu, bo tym razem temperatura oszczędziła nieco uczestników przebranych w szczelne i nieraz grube lub nieprzepuszczające powietrza kostiumy. 22-24°C było zdecydowanie znośniejsze niż zeszłoroczne 30°C z hakiem. Trzeba też przyznać, że organizacja imprezy wydała się zdecydowanie lepsza, bo, mimo że wewnątrz tłumy wydały mi się porównywalne, to na zewnątrz, próżno było szukać zeszłorocznych kolejek do wejścia.

W zeszły czwartek premierę miało Age of Steam … Wróć. Gra Age of Steam miała premierę w 2002 roku. W zeszłym tygodniu zadebiutowało jej polskie wydanie w wersji Delux. Co skłoniło Portal Games Polska do odświeżenia tego tytułu i czy było warto? Mam nadzieję, że odpowiedź znajdziecie w tej recenzji.

Czym kierujecie się nabywając grę planszową? U mnie jest z tym bardzo różnie. Czasem zaciekawi mnie mechanika, czasem nazwisko autora,  a czasem po prostu zagram u kogoś lub na jakimś konwencie i gra przypadnie mi do gustu. Niekiedy zdarza się też jednak tak, że gra trafi na mój radar, mimo że nic specjalnego o niej nie wiem, bo po prostu odpowiada mi tematyka i setting gry. Tak było właśnie w przypadku Encyklopedii.

Panowie Eduardo Baraf i Steve Finn to chyba zapaleni działkowicze. To za ich sprawą polscy gracze mogą cieszyć się m.in. takimi tytułami jak Niezłe ziółka, Moje skarby i – wydany ostatnio – Pachnący ogród (S. Finn jest ponadto autorem Kwiaciarenki), W Moje skarby nie grałem, ale co do pozostałych trzech tytułów mogę powiedzieć, że łączą je kieszonkowy rozmiar pudełka oraz prosta i szybka rozgrywka z jakimś niebanalnym pomysłem w zasadach.

Zauważyłem, że w ostatnim czasie w osiedlowym klubie, do którego chodzę Sąsiedzkie Planszówki dosyć często lądują na stole gry sygnowane logiem Queen Games. Powód tego wydaje się być oczywisty – są to tytuły o relatywnie prostych i łatwych do tłumaczenia zasadach, a jednocześnie niepozbawione ciekawych i intrygujących nowych graczy rozwiązań. Jedną z takich gier w które graliśmy niedawno był Old London Bridge, wydany w Polsce przez Piatnik.