Gdy lata temu poznawałem Go, mój nauczyciel porównywał je do Szachów… Według niego te ostatnie symulowały bitwę, zaś Go – wojnę. Trudno się z nim nie zgodzić, gdyż jest to gra, w której wykorzystuje się poświęcenie, a lokalną stratę można próbować nadrobić w innym miejscu planszy. Nie, moim zadaniem nie jest opisywanie Go, lecz innego tytułu, dokładniej: Gyges, którego autorem jest Claude Leroy, ale do powyższego porównania jeszcze wrócę.

Jednym z punktów, które wyznaczyłem sobie na ubiegłoroczne targi w Essen, było zapoznanie się z ofertą gier logicznych francuskiej firmy Jactalea. Interesowało mnie pięć tytułów, które były powiązane dwoma elementami: abstrakcyjną tematyką i wykonaniem. Planszę do każdej z nich zrobiono ze skóry (tak, ze skóry) – a piony albo z tego samego materiału, albo z pianki. Z tego powodu, już na wstępie ochrzciłem te gry nazwą „skórzane”, co jest łatwiejsze do zapamiętania niż „gry firmy Jactalea”.

Pracuję obecnie nad czterema grami… to u mnie norma. Właściwie jeśli chodzi o wymyślanie gier to ograniczają mnie dwie sprawy: brak czasu i brak możliwości wydawniczych ;-)

Przyjaciel to duże słowo. Nie lubię go nadużywać, znam kilka osób o których mogę tak powiedzieć, ale lista nie jest zbyt długa. Na pewno jest to moja żona Iza, na pewno jest to Robert – z którym wspinałem się po górach i jaskiniach, od którego zależało moje życie, na liście znalazłoby się kilka osób z lat szkolnych, z rodziny… wczoraj po powrocie z Pionka zacząłem się zastanawiać jak określić grono osób które poznałem w różnych miejscach, które związane są z naszym hobby. Koledzy – to takie słabe określenie, Towarzysze – źle mi się kojarzy, Druhowie, Kompani, Kumple… wszystko takie banalne… ...

W bieżącym roku w Norymberdze miało swoje stanowisko między innymi wydawnictwo Granna. Poniżej zamieszczamy jeszcze ciepłe i bardzo kolorowe zdjęcia z tej imprezy.

Po raz pierwszy zainteresowałem się Wikingami za sprawą mało znanego komiksu, który lata temu znalazłem w magazynie Relax i który opowiadał od czarnowłosym Thorgalu. Nie była to miłość od pierwszego wejrzenia, ale z czasem dałem się ponieść historii opowiadanej przez Rosińskiego i Van Hamme. Działo się to wiele lat temu, obecnie jedną z moich półek zajmuje 30 tomów komiksu, którym zachwyca się moja córka. Ja już nie jestem fanem Thorgala, ale zainteresowanie światem rudobrodych barbarzyńców pozostało.

Do napisania tego tekstu zainspirowała mnie opinia na forum gry-planszowe. Dotyczyła loga „Gry Roku” i braku profesjonalności wydawnictwa, które wykorzystało jego złą kopię. W trakcie czytania zapaliło mi się światełko. Portal i profesjonalizm, coś tu nie gra…

Jak co roku, pierwszego sierpnia w mediach pojawiło się sporo informacji na temat Powstania Warszawskiego. Chociaż nie pochodzę z Warszawy, mam ogromny szacunek do ludzi którzy brali w nim udział, bez względu na to czy było potrzebne, czy też nie. W tym roku moje myśli podążyły przy okazji w innym kierunku… oczywiście gier, a dokładnie gry o powstaniu. Wiem że istnieje wojenna gra na ten temat, wydana bodajże w jednym z numerów Strategii i Taktyki. To chyba wszystko.

Tegoroczne wakacje spędziłem w kraju gier, w odwiedzinach u siostry. Nie byłem tam już od dobrych paru lat, więc z dużym zainteresowaniem i nadzieją jechałem do kraju Kramera i Knizii. Byłem ciekawy jak wyglądają sklepy zabawkowe w zwykłych małych miasteczkach, jaki jest asortyment i ceny w większych supermarketach. Zastanawiałem się również, jak wygląda te hobby wśród zwykłych mieszkańców Niemiec. Na kilka pytań znalazłem odpowiedzi, na niektóre niestety nie… poniżej kilka moich spostrzeżeń.

Czas jako część mechaniki wykorzystywany jest w grach rzadko. Jest elementem kontrolującym zabawę – np. zegar w szachach, go, scrabblach itp., dość ciekawie został wykorzystany w Space Dealerze, gdzie odmierza czas wykorzystywanych przez graczy akcji. Jeszcze inaczej został użyty w Squad 7. Tam gra toczy się w danym obszarze czasu określonym przez ścieżkę dźwiękową na płycie. Losowe rozmieszczenie dźwięków zamyka pewne okresy rozgrywki. Jednak najbardziej rewolucyjnie do tematu jego wykorzystania podszedł Kris Burm w swojej drugiej grze projektu GIPF – TAMSKu.