Wiedząc że Thunderstone to gra oparta na dominionowej mechanice budowania talii, ale sięgająca po typowo ameritrashowy temat, czyli przeszukiwanie lochów i mordowanie hord potworów przez herosów miałem mieszane uczucia. Z jednej strony, jako fan Dominiona, chciałem sprawdzić kolejną grę wykorzystująca ten świetny mechanizm, z drugiej – obawiałem się kolejnej kiepskiej, skrajnie losowej produkcji typu Anima. Od razu śpieszę z informacją – obawy były bezpodstawne!

Dirk Henn należy do kategorii niezbyt płodnych autorów planszówek. Ma jednak w swoim dorobku wielkie hity jak Alhambra, czy Shogun. Gdybym miał scharakteryzować go jako autora powiedziałbym również, że tworzy gry różnorodne. Każdy z jego tytułów jest inny od poprzedników, nie mamy wrażenia kolejnej kopii, czy eksploatowania wciąż i wciąż jakiejś konkretnej mechaniki. Dlatego siadając po raz pierwszy do partii Eketorpa nie miałem zielonego pojęcia czego się spodziewać.

Mechanika stanowi szkielet każdej gry planszowej. O ile sam temat gry i jej dynamika nadają jej charakter, są jej sercem i duszą, to dla projektanta właśnie mechanika stanowi prawdziwy przedmiot pracy. I choć w zależności od podejścia może ona pojawić się przed lub po temacie, być jajkiem lub kurą, to nie zmienia faktu że stanowi podstawę gry. Dziś chciałbym opowiedzieć wam o tym jak rodziła się mechanika Małych Powstańców.

„Jesteś pewien swojej wiedzy – stawiaj na siebie, wierzysz w mądrość innych – stawiaj na nich”. Takie zdanie rzuca nam się w oczy gdy bierzemy do rąk pudełko z grą Gambit 7. Trzeba przyznać że idealnie oddaje ono sens i smak tej gry. Spróbuję w tym wstępie do recenzji być równie enigmatyczny i „w pigułce” jak wydawca. „Szukasz gry quizowej w której wiedza to nie wszystko, a zagrać możesz nawet w 21 osób? Jeśli tak – czytaj dalej, bo Gambit 7 może być grą dla ciebie.”

Gdy niemal rok temu wybuchł dominionowy szał wiadomo było że najdalej na kolejnych targach Essen pojawią się gry wykorzystujące nowatorski mechanizm budowania swojej talii w trakcie gry. Jednym z pierwszych potwierdzeń tej tezy jest zapowiedziana przez wydawnictwo Alderac Entertainment Group gra karciana Arcana.

Gdy kilka lat temu zainteresowałem się grami planszowymi, mocno zaskoczyły mnie dwie sprawy. Po pierwsze zszokowała mnie ilość dostępnych gier – setki tytułów o najprzeróżniejszym stopniu skomplikowania i tematyce. Dla człowieka, którego dzieciństwo przypadało na okres późnego PRLu rzędy półek wypełnione kolorowymi pudełkami przeznaczonymi dla ludzi w każdym wieku i oferujące przeróżne rodzaje rozrywki wzbudzały zachwyt i były czymś nowym.

Spośród wielu mechanik gier planszowych są dwie które bardzo lubię: dice rolling (rzucanie kośćmi) i worker placement (wysyłanie robotników). Gra Alea Iacta Est od początku zaintrygowała mnie faktem, że stworzyła z nich niespodziewany koktajl. W grze rzucamy naszymi robotnikami, czyli kośćmi, aby potem umieszczać je w różnych miejscach na planszy. Koktajl ten należałoby więc raczej nazwać worker rolling, lub dice placement. Czy jest on jednak smakowity?