Lubicie łamigłówki? To świetnie, w takim razie o Enigmie już pewnie słyszeliście, a może i mieliście nawet okazję zagrać. Nie lubicie? Nic straconego! I tak warto przyjrzeć się Enigmie – chodzi w niej tak naprawdę o coś zupełnie innego. Oczywiście tym obrazoburczym twierdzeniem staram się zachęcić Was do zapoznania się z dalszą częścią niniejszej recenzji, ale prawdą również jest, że już dawno nie miałem takiego kłopotu z zakwalifikowaniem gry planszowej. Jednak wszystko po kolei.

Japońskich dokonań w dziedzinie gier logicznych nie sposób przecenić – wystarczy przywołać wkład wniesiony przez Kraj Kwitnącej Wiśni w rozwój go czy shogi. Również na branży łamigłówek Japończycy odcisnęli niezatarte piętno: Nob Yoshigahara ze swoim Rush Hour bez kozery może być uważany za ojca współczesnych łamigłówek wielozadaniowych, zaś mechaniczne brainteasery Akio Yamamoto płynnie wypełniają przestrzeń pomiędzy łamigłówkami, a dziełami sztuki. Kiedy po raz pierwszy usłyszałem o Machi Koro, wydanej u nas jako Metropolia, ciekawość natychmiast zaczęła mnie zżerać, szczególnie, że ciężar gatunkowy w tym przypadku to zupełnie inna kategoria – gra familijna, znacznie lżejsza, wykorzystująca w mechanice rzuty kością i ...

Po rodzinnym, kooperacyjnym tytule od Galakty pora na kompletną zmianę klimatu – dwuosobówkę o militarystycznym wydźwięku, czyli Hobbita: Wyprawę po skarb, autorstwa Rudigera Dorna. To już druga, po Władcy Pierścieni : Bitwie o Śródziemie, gra osadzona w uniwersum Tolkiena o bardziej zadziornej mechanice wydana w ostatnim czasie przez FoxGames w Polsce. Jak ma się do swojego bardziej pokojowo nastawionego poprzednika?

Po prawdziwym wysypie gier z hobbitem w tytule, który towarzyszył pierwszej części ekranizacji Petera Jacksona, założyłem błędnie, że temat został wyczerpany. Nie doceniłem jednak siły rażenia superprodukcji rodem z Nowej Zelandii: wygląda na to, że każda odsłona nieco przerośniętej hobbiciej sagi wywoła podobny efekt w planszówkowo/karcianym środowisku i nie tylko.

Według Rafa Peetersa, belgijskiego projektanta gier logicznych, każda planszówka to tak naprawdę łamigłówka w przebraniu: w swojej turze zostajemy postawieni w konkretnej sytuacji na planszy/ręce, gdzie naszym zadaniem jest opracowanie optymalnej sekwencji ruchów, prowadzącej do zwycięstwa. Ciekawa teoria, której jako miłośnik łamaczy głowy mogę jedynie przyklasnąć, choć dla bezpieczeństwa dodałbym, iż niektóre gry przypominają łamigłówki bardziej niż inne. Tytułem która znakomicie wpasowuje się w nakreślone powyżej ramy są kafelkowo-karciane „Gwiazdy są w porządku”, wydane przez Black Monk Games.

Przywykamy powoli do lokalizacji produktów sprzedawanych na rodzimym rynku gier planszowych. Zaczęło się lata temu od amatorskich tłumaczeń instrukcji publikowanych w Internecie oraz polonizujących naklejek na karty, produkowanych chałupniczo w domowym zaciszu. Później niektórzy dystrybutorzy postanowili wyróżnić się spośród tłumu importerów, dodając do obcojęzycznych wydań drukowaną polską instrukcję. Często korzystali przy tym z oryginalnych plików źródłowych, stąd poziom edytorski nie stanowił zwykle powodów do narzekań. Teraz tłumaczą wszyscy: polscy wydawcy zagranicznych tytułów, europejskie koncerny decydujące się na wydanie lokalnych wersji językowych; tłumaczone są zarówno gry dla dzieci, które nie opanowały jeszcze podstaw języków obcych, jak i skomplikowane eurotytuły, wymagające znajomości ...

Za jedną z pierwszych łamigłówek labiryntowych można z pewną dozą wyobraźni uznać konstrukcję wzniesioną pod pałacem w Knossos przez Dedala. Postawionym przed rozwiązującym zadaniem było bezpieczne wyjście z labiryntu przy jednoczesnym uniknięciu spotkania z Minotaurem. Był to również pierwszy przykład nie do końca uczciwego zerkania na stronę z rozwiązaniami, jakiego dopuścił się Tezeusz wykorzystując niesportowo nić Ariadny.

Trzy lata temu (ależ ten czas leci!) zupełnie szczerze podziwiałem na łamach ŚGP niezwykłą, obrotową wariację na temat poczciwego kółka i krzyżyka. Moja ówczesna wysoka ocena potwierdziła się w ciągu minionego czasu – tytuł nadal dobrze się prezentuje w obliczu konkurencji, z uwagi na ściśle logiczny charakter nie nudzi się szybko a krótki czas rozgrywki powoduje, że bardzo często ląduje na stole. Jakiś czas temu otrzymałem imponujących dość rozmiarów pudło, zawierające klasyczne Pentago w wersji… czteroosobowej! Po kilku dniach czekania na dobrą okazję miałem wreszcie możliwość przetestowania kolejnej (czwartej, według mojej numeracji) iteracji tego tytułu.

Granna idzie za ciosem… i to w 3D! Po niewątpliwie udanym polskim debiucie łamigłówek firmy Smart Games sprzed dwóch lat, sprawca całego zamieszania, firma Granna – rodzimy producent i dystrybutor gier dla dzieci (a czasem także dla dorosłych) – proponuje kolejną odsłonę układanek logicznych belgijskiego producenta. Tym razem wydana została tylko jedna łamigłówka. Ale za to jaka…

Kula jako obiekt geometryczny  jest wykorzystywana w łamigłówkach chętnie i od dawna. Popularne są kuliste puzzle 3D (jigsaw puzzles), w których celem jest ułożenie z dostarczonych płaskich elementów obiektów w rodzaju globusów, piłek futbolowych, golfowych, bilardowych czy map nieba (ekskluzywnym przykładem może być Globe Puzzle z Eureki).  Cała kategoria burr puzzles , w których rozkładamy i składany z powrotem obiekty 3D powstałe z zachodzących na siebie, zwykle drewnianych elementów, wzięła swoją nazwę od kształtu rzepa – owocu łopianu – nie dziwią więc nikogo z grubsza kuliste kształty dominujące wśród łamigłówek tego typu (genialną wariacją na temat zachodzących na siebie kul ...