Niewielka firma Fragor Games, założona w 2004 roku przez dwóch braci Lamont w krótkim czasie stała się znana w środowisku planszówkowym. Ich gry są rozpoznawalne na pierwszy rzut oka – nie dzięki unikalnej grafice pudełka, nowatorskim zasadom, czy monstrualnym rozmiarom. Zawdzięczają to przeuroczym figurkom bohaterów, których wykonanie stoi na najwyższym poziomie i których uroda sprawia, iż nikt nie jest w stanie przejść obojętnie obok toczącej się na stole rozgrywki.

O Pionku napisano już wiele. Chyba wszyscy miłośnicy gier planszowych wiedzą, że jest to najlepsza, najlepiej zorganizowana, najbardziej niepowtarzalna i najbardziej integrująca impreza z grami planszowymi w tle. Wreszcie i mi udało się przybyć do Gliwic. I śmiem twierdzić, że Pionek jest dla maniaków planszówkowych tym czym Mekka, dla muzułmanina – musisz choć raz tam zawitać. A na jednym razie pewnie się nie skończy.

Zgodnie z nową świecką tradycją i przy okazji ŚGP #4 macie wyjątkową okazję przedpremierowo przeczytać tekst, który w ostatniej chwili nie zmieścił się w numerze. Zatem zanim otworzycie nowy numer Waszego ulubionego magazynu zapraszam do lektury…

Ciężko pisać na blogu jakiekolwiek posty po ostatniej wiadomości od Marka. W jej obliczu wszystkie sprawy zwykle tu omawiane wydają się błahe. Tym niemniej postanowiłem wrzucić poniższy tekst licząc, że kontynuowanie (choć niewątpliwie w znacząco gorszej formie) funkcjonowania bloga będzie kolejnym ze sposobów na okazanie Mu wsparcia.

Pola Naftowe to kolejna gra wydawnictwa Imperium, która trochę z zaskoczenia (przynajmniej dla mnie) ukazała się na naszym rynku. Firma ta przyzwyczaiła mnie, iż jej produkcje wypuszczane są regularnie i punktualnie, ale przy dopracowanym wykonaniu charakteryzują się problemami z mechaniką, czy też brakiem testowania. Tak było w przypadku Piratów, którzy przy większej cierpliwości ze strony twórców mogli stać się bardzo dobrym tytułem. W przypadku Pól Naftowych jest niestety jeszcze gorzej.

Tym razem mnie przypadł zaszczyt krótkiego przedstawienia jednego z głośniejszych tytułów ostatnich tygodni. Obiecałem Pancho, że tekst powstanie w czwartek, ale weekendowe lenistwo okazało się silniejsze i dopiero dzisiaj zmotywowany pracowitością Pancho dzielę się z Wami moimi wrażeniami.

Piątek to koniec męczącego tygodnia. Piątek to dzień, kiedy wieczorem można wreszcie odpocząć mając w perspektywie dwa długie, leniwe dni. Piątek to dzień, kiedy gram w planszówki… Eurogry, które w ostatnich latach zdobyły tak dużą popularność stawiają na ciekawą, pozbawioną losowości rozgrywkę, często wymagającą długiego planowania, pamiętania o wielu możliwościach punktacji, obserwowaniu poczynań przeciwników…

Początki są zawsze piękne. Wspomnienia Magii i Miecza lub innych gier Encore, czy Sfery kołaczą się gdzieś w podświadomości. Nowoodkryty świat planszówek przytłacza bogactwem, każda gra to hit, każda wydaje się rewelacyjna. Rewolucyjne w stosunku do Monopoly mechanizmy, śliczne wykonanie, olbrzymie spektrum tematów – entuzjazm zdaje się nie mieć końca. Do czasu…

Czas najwyższy przestać być tylko nickiem z prawej strony ekranu, a zacząć ku chwale ojczyzny pomnażać zasób tekstu na naszym (sic!) blogu. A zatem niniejszym witam serdecznie i dziękując Pancho za tak miłe wprowadzenie niniejszym zaczynam przekuwać możliwość pisania tekstów w ich rzeczywistą obecność.