Gry abstrakcyjne biorą szturmem serca kolejnych graczy. Dopieszczona szata graficzna, niebanalny wygląd elementów oraz bajeczne kolory wydają się rekompensować absolutny brak klimatu. W końcu każdy wie, że te pałace bądź mozaiki, to raczej pretekst niż konieczność. I tak, czy siak układamy przepiękne klocki, wytężając nasze szare komórki.  W tym przyjemnym przegrzewaniu mózgu tkwi przyczyna ich popularności. Bez zgrabnej, prostej do wytłumaczenia, mechaniki, która pozwala pyknąć satysfakcjonującą partię podczas wolnej godzinki, nie byłoby sukcesu Azula, Zamku Smoków bądź seri Gipf. Niemniej wraz z upływem czasu oraz wraz z coraz to nowszymi (i jeszcze bardziej wymyślnymi) planszówkami logicznymi, nasze oczekiwania rosną. Już nie ...

Najnowszy tytuł od Iron Games od samego początku przykuł moją uwagę. Sądzę, że nie będzie większych sporów w temacie fenomenalnej estetyki okładki. Od razu chce się zabrać pudło do domu, niech zdobi kolekcję, raduje nasze oczka itd. Niestety później, jak to bywa w życiu, musimy zmierzyć się z brutalną rzeczywistością. Grafika pozostałych elementów to koszmarna pstrokacizna, bez ładu, składu i jakiegokolwiek planu. Kafle terenu to ilustratorska berbelucha, gdzie nawet nie pomyślano o intuicyjności symboli. Właściwie to nie wiem o czym myślano, bo na pewno nie o przyjemnych wrażeniach. Przechodzę do konkretów, gdyż ponownie czuje niesmak i żal ściska moje serce.

Nie wiadomo, co jest bardziej popularne – filmy czy quizy? Zarówno jedne, jak i drugie od wielu lat łączą rodziny, zakochanych, przyjaciół oraz ratują przed niespodziewaną nudą bądź stanowią ostateczną alternatywę na dogorywającej imprezie. Liczni autorzy starali się łączyć popularność obu, co częściej skutkowało dobrymi grami quizowymi niż interesującymi filmami. Wydawnictwo Sharp Games również postanowiło połączyć obie tendencje, żeby stworzyć Filmomaniaka, czyli (jak sugeruje napis na pudełku) grę dla prawdziwych filmożerców. Tym razem będzie bez żadnych zaskoczeń – po prostu sprawdzę, czy ten miks doczekał się doskonałej rywalizacji. A może pojawiły się jakieś fabularne zgrzyty?

Rudiger Dorn to nie tylko nazwisko, lecz także marka. Co ciekawe jest to marka dość szczególna, która z jednej strony raczy nas świetnymi, niebanalnymi i powszechnie szanowanymi tytułami, podczas gdy z drugiej strony niejednokrotnie zaskakuje nas… pozycjami średnimi, a nawet kiepskimi. Nawet dobrze zapowiadająca się od Dorna gra, okazuje się zupełnie bez polotu. Przy tylu tytułach, to zawsze na dwoje babka wróżyła.  

Nie była to moja gra pierwszego wyboru z tegorocznych targów, jednak japońska tematyka zawsze skłania mnie do, choćby pobieżnego, zainteresowania. A tutaj zaproponowano całkiem interesującą fabularną otoczkę. Shikoku jest najmniejszą z 4 japońskich wysp, ale słynnie z 88 buddyjskich świątyń. W Japonii istnieje przesąd, że każdego z nas czeka rok nieszczęść (mężczyzn w wieku 42 lat oraz w wieku 33 lat dla kobiet) i aby ustrzec się przed złym losem należy odbyć pielgrzymkę do najsłynniejszej z nich – 23 nazywanej Yakuo-ji, w której czci się uzdrawiający aspekt Buddy – Yakushi Nyorai.

Różnorodne wariacje gier abstrakcyjnych są coraz bardziej popularne. Nie tylko zachwycają swoją nietuzinkową oprawą graficzną, lecz także stawiają przed nami interesujące wyzwania. Czasami wymagają od nas logicznego myślenia, niekiedy sprawdzają naszą zręczność, a jeszcze innym razem łączą spostrzegawczość z szybkim podejmowaniem decyzji. Klimat bywa dowolny, lecz nieraz potrafi powiedzieć nam coś o irytujących kłopotach dnia codziennego…

Anachrony jest tytułem, który wywołał wiele szumu i dyskusji wśród graczy. Duży sukces na kickstarterze, mnóstwo pozytywnych opinii po kilku partiach, ale również spora doza krytyki i rozczarowania. Trochę słów popłynęło, ale raczej w dość zamkniętym gronie, gdyż nikt nie spodziewał się, że ktokolwiek wyda ten tytuł w naszym rodzimym języku. Jak widać świat zmierza nie tylko do upadku, lecz także do niespodzianek. Tytuł określany jako bardzo klimatyczne euro już za sekundę zawita pod nasze strzechy.

Starość, wszędzie starość. Z każdą minutą zbliżamy się do nieubłaganego horyzontu śmierci. Fraza „co roku młodsi, co roku szczuplejsi” okazuje się gorzką ironią. A tutaj jeszcze zewsząd atakują nas nowe technologie, pełne werwy młode pokolenia, wszędzie nasycone kolory, kiedy na nas spływa szarość wyblakłych wspomnień. Na szczęście nie musimy się ograniczać do wyświechtanych stwierdzeń – „kiedyś to było!” bowiem nie zawsze przeszłość jest gwarantem jakości. Dzisiejsze gry bez prądu zawierają często ciekawsze mechaniki, lepszą szatę graficzną oraz bardziej zaawansowaną rozgrywkę. Stare czasy niech się kurzą…

Pisanie o tym, że gry planszowe dotykające rzeczywistych konfliktów, nie należą do najpopularniejszych gatunków, nie ma już w sobie żadnej oryginalności. Ba! Często pełni rolę recenzenckiej kokieterii. Człowiek pograł w fajny tytuł, ale są w nim jakieś kosteczki, mapa, współczynniki i wydaje mu się, że wielu nie będzie chciało nawet spróbować, gdyż gatunek ogólnie źle się kojarzy. Dlatego też trzeba się trochę przymilić i pokazać, że wcale nie jest tak trudno, bloczki nie gryzą, a te wojny to w sumie są emocjonujące…

Większość z nas skrywa jakiś wstydliwy sekret. Ja na przykład uwielbiam zdrapki. Nigdy nie wygrałam więcej niż 12 zł, ale z trudem powstrzymuje się przed stratą kolejnej złotówki, kiedy dostrzegam w kiosku kolejny kupon z fikuśną (i jednocześnie toporną) nazwą. Tak w szczenięcych latach poznawałam niebezpieczny smak hazardu.