Dobra kooperacja musi odznacza się dwoma rzeczami – odpowiednim poziomem trudności, aby gracze nie zanudzili się przy stole, oraz ciekawym tematem, który sprawi, że naprawdę zaangażujemy się w rozgrywkę. Drugi z tych wymogów Horrified wydany w naszym rodzimym języku przez wydawnictwo Ravensburger spełnia od razu. Polowanie na potwory z klasycznych filmów studia Universal? Od razu bierzcie mnie do drużyny! Niemniej tym, co najważniejsze nadal jest mechanika. Czy były emocje? Zwycięstwo o włos? Smutek porażki? Czy w tym wszystkim naprawdę dobrze się bawiliśmy? Wyregulujcie odbiorniki i czytajcie dalej.

Mam wrażenie, że Grzegorz Rejchtman ciągle robi tę samą grę. I nie chodzi mi wcale o kolejne warianty Ubongo. Nowa Gwinea dostarczyła mi podobnych odczuć z rozgrywki, co Papua. Już słuchając zasad wiedziałam z czym będę miała do czynienia. I znów niby było podobnie, a jednak inaczej. Coś tam razem układamy, w czymś tam się ścigamy. Brzmi enigmatycznie, ale każdy kto miał okazję zagrać w oba tytuły z pewnością się ze mną zgodzi. Jednakże, czy danie zaserwowane kolejny raz, ale w trochę inny sposób, ma jeszcze szanse zaspokoić gusta graczy?

Daimyo: Odrodzenie Imperium to zeszłoroczna projekt z Kickstartera wydany w naszym rodzimym języku przez Games Unplugged.Cała otoczka fabularna nie jest znowu taka typowa. Niby mamy tych samurajów, japońskie klimaty, ale wszystko zostało przefiltrowane przez apokalipsę oraz zaawansowane technologię przyszłość. Jednak jak kataklizm to kataklizm. Jako gracze wcielamy się w jeden w rodów, kierujących się pokręconą interpretacją kodeksu Bushido, ocalałych na Archipelagu Sześciu Wysp i oczywiście staramy się zyskać splendor, szacunek i władzę, czyli punkty zwycięstwa (czyt. popularności). Jednak jak w tym całym miksie broni się sama rozgrywka? Znajdziemy w tym wszystkim trochę frajdy?

Wydanie przez Galaktę pierwszej gry z serii Paxów jest z pewnością wielkim wydarzeniem. Jeszcze kilka lat temu nikomu nie przyszłoby do głowy, że ktoś mógłby sprowadzić taką grę na nasze stoły. A jednak się udało i teraz możemy cieszyć się Paxem Pamir w naszym rodzimym języku. Jednakże o Paxach krążą legendy. Że trudne, że ciężko załapać o co w nich chodzi, że czacha przy tym dymi, ale mimo wszystko rozgrywka jest przeznaczona tylko dla prawdziwych hardcorowców. Jak te wyobrażenia mają się do rzeczywistości? Czy Pax Pamir sprawdzi się tylko u tych graczy, którzy zjedli zęby na niejednym zaawansowanym tytule?

Martin Wallace po prostu nie bierze jeńców. Nie jest tym typem autora, który  dostarcza nam względnie dobrych gier, a raz na jakiś czas stworzy jakiegoś niewyróżniającego się średniaka. Jego tytuły to dla mnie drastyczne albo-albo. Albo hit, którym będę zagrywać się w nieskończoność, albo totalny gniot i wstyd mi w ogóle wyciągać go na stół. Jak zatem wyszło mu z Cynowym Szlakiem wydanym w naszym rodzimym języku przez Phalanx ?

O Brazil: Świt Imperium było głośno już na długo przed jej pojawieniem się na rynku. Ze Mendes miał stworzyć grę z lekką nutką 4x, która byłaby na tyle dynamiczna i krótka, że bez problemu zamknie się w około 1,5 godziny. Oczywiście pudełko było coś jeszcze poza tymi obietnicami. Wznoszenie budynków, zarządzanie surowcami, eksploracja, handel, specjalne zdolności przywódców… i naturalnie walka, bo co to za imperia bez zbrojnego konfliktu. Kiedy Lucrum Games nareszcie dostarczyło nam polską edycję, to w końcu możemy się przekonać, co w rzeczywistości zagości na naszym stole, gdy zdecydujemy się wyruszyć ku dzikim ostępom Brazylii.

Mitropia to gra dystrybuowana przez wydawnictwo Moria Games, która jak dotąd nie zdobyła należytej uwagi. A szkoda (i to nie dlatego, że wśród twórców znajdziemy kilka polskich nazwisk), gdyż już znalazła się na wyprzedażach. Ten abstrakt osadzony w „starożytnym” świecie jest nie tylko ciekawą wariacją na temat klasycznej gry – Go, lecz także w dość ciekawych sposób podchodzi do mechaniki area majority. Skoro poruszamy się w takich klimatach, ja również zagaje klasycznie: zajrzyjmy do pudełka i zobaczmy, jak spisuje się rozgrywka.

Ostatnio mam wrażenie, że każdą moją recenzję muszę zaczynać od zaznaczenia miłości do danego gatunku. Tak się jakoś dość fortunnie składa. I tym razem przyznaje się bez bicia – jestem fanką wykreślanek, zwłaszcza tych zmyślnych oraz precyzyjnie skrojonych. A jak jeszcze temat jest oryginalny i ciekawy, to w to mi graj. Jakiś czas temu na rynku pojawił się Trek 12 od wydawnictwa Rebel. Nie było o niem zbyt głośna, a szkoda, gdyż jest to naprawdę sprytny i bardzo przyjemny filler, który niejednym może nas zaskoczyć.

Kolejny tydzień i kolejne zmagania w wampirzym świecie. Powoli coraz bardziej poznajemy mechanikę gry oraz poszczególne klany. Czasami jest ciekawie, czasami jest dziwnie, nierzadko zaś ponoszą nas emocje. Zapraszam zarówno miłośników spoilerów, jak i tych, którzy chcą poznać tylko ogólne wrażenia z rozgrywki w Wampira:Maskaradę – Dziedzictwo. 

Bardzo lubię gry abstrakcyjne. Zazwyczaj spotyka się w nich nowe, ciekawe mechaniki, a proste i klarowne zasady sprzyjają wielokrotnym partiom. Brak klimatu całkowicie mi nie przeszkadza, gdyż o wiele bardziej liczy się dla mnie samo starcie umysłów. I to nie tylko w rozgrywkach dwuosobowych – w końcu zawsze im więcej ludzi, tym lepiej. Jednakże dobry abstrakt musi charakteryzować się niezwykłą precyzją, a wręcz i kunsztem. Broni się przecież samą mechaniką. A przy zalewie coraz to nowych gier bez prądu powinien mieć jeszcze to „coś” błysk, który sprawi, że wyróżni się na tle innych, podobnych tytułów. Czy tak jest w przypadku Holi:Festiwal ...