Książka – gra – escape room – tego dowiemy się z okładki. Więc czym to w końcu jest i czy to fajne? Stajesz się bohaterem stworzonej przez Ciebie wirtualnej rzeczywistości. Sztuczna inteligencja, którą stworzyłeś, wymknęła się spod kontroli. Musisz wyruszyć na ratunek milionom użytkowników, którzy zapadli w śpiączkę. Zanurzasz się w przygodzie, która jest rodzajem gry paragrafowej z przeniesionym na karty książki rodzajem escape room’a. 

Właściwie tym jednym zdaniem można byłoby zakończyć recenzję tej kieszonkowej gry, ale jednak trochę się rozwinę i uzasadnię postawioną tezę. W małym pudełku znajdujemy 18 dwustronnych kart, instrukcję i notes do zapisywania punktów. Wszystko bardzo przejrzyste i ładnie wpasowane w opakowanie. Najpierw zajmijmy się awersami kart, gdyż to ich układ będzie nam zaprzątał głowę w czasie rozgrywki. Każda karta jest podzielona na cztery obszary: mieszkalny (pomarańczowy), handlowy (niebieski), przemysłowy (szary) i park (zielony). Układy obszarów na kartach są różne, a dodatkowo są one poprzecinane drogami. Z kart będziemy budować swoje miasto, wedle kilku określonych zasad:

Dziewięć kostek, na każdej z nich sześć obrazków… Brzmi niepozornie, ale okazuje się, że ten zestaw daje mnóstwo wspaniałej zabawy – zabawy w opowiadanie.

Creationary to kolejna propozycja z serii gier LEGO. Jak sugeruje nazwa gra ma związek z tworzeniem, budowaniem, ćwiczeniem wyobraźni. Dzieci budować zwykle lubią, wyobraźni im nie brakuje, więc pomysł na grę wydaje się trafiony w dziesiątkę. Czy tak jest w rzeczywistości? Przekonajmy się. W testowaniu gry pomogło mi sześcioro dzieci w wieku od 5 do 10 lat (3 dziewczynki i 3 chłopców).

Wąż składa się z głowy, węęęęęęężaaaaaa i ogona… No tak, to wszyscy wiedzą, nawet czterolatki, dla których powstała gra Serpentina autorstwa Brigitte Pokornik.

Ile piór w ogonie ma kurczak? Hmmm… Różnie z tym bywa… Na początku wyścigu po podwórzu ma jedno, a potem wszystko się może zdarzyć. Bo albo on oskubie, albo oskubią jego… Któż to wie? Skubane kurczaki są grą dla całej rodziny, a choć wcale nie los decyduje o wygranej, to naprawdę rodzice strzeżcie się – czterolatek oskubie Was jak nic…

Odkąd zaczęła się moja przygoda z planszówkami (a pierwszą grą w którą wsiąkłam byli „Osadnicy z Catanu”) szukam kolejnych tytułów, które mogłyby zainteresować mnie, a także moją rodzinę i znajomych. Niejednokrotnie zamieszczane tu recenzje i rzuty okiem pomagały mi w podjęciu decyzji o kupnie lub nie jakiejś gry. Oczywiście mowa o „poważnych” grach, bo niestety, ku mojemu rozczarowaniu, niewiele mogłam się tu dowiedzieć o grach dla mniejszych obywateli. Jako mama 2 córek – obecnie pięcio- i siedmiolatki – dość dotkliwie odczuwałam ten brak. Ponieważ jednak udało nam się zgromadzić sporą kolekcję gier dla maluchów, które testują nasze córki i inne ...