Wakacje w pełni, więc zapraszam na wycieczkę po safari! Skupienie, koncentracja, szybkość, spostrzegawczość… i może uda nam się upolować jakieś bongo! Przed Państwem mała gra autorstwa Bruno Faiduttiego – Bongo!

O mój Zboże! – patrząc na to małe pudełeczko, myślisz sobie dwie rzeczy. Po pierwsze: o, jaka fajna nazwa! A po drugie: czyżby to była nowa gra Uwe Rosenberga? O ile pierwsza myśl jest zgodna z prawdą – nazwa rzeczywiście jest oryginalna i zapadająca w pamięć (lubię takie gry słowne), o tyle druga myśl to pomyłka. To nie jest gra Rosenbegra, ale Alexandra Pfistera. A pomyłka wynika z tego, że ilustratorem jest Klemens Franz, ten sam, który odpowiada za grafiki w Agricoli czy Ora et Labora. Nie da się zatem ukryć, że O mój Zboże! nawiązuje do żywieniówek Uwego tak ...

Wakacje rozpoczęły się radośnie i upalnie! Mamy nadzieję, że macie fantastyczne plany na lato i że oczywiście gdzieś pomiędzy leżeniem na plaży i górskimi wędrówkami znajdzie się trochę czasu na gry planszowe! Mamy dla Was wspaniałą propozycję na planszówkowe zakończenie tegorocznych wakacji. Co prawda jeszcze do tego sporo czasu, ale warto już dziś zanotować w kalendarzu: 26-28 sierpnia Konwent Gier i Fantastyki GEEK EXPANSION w Grójcu!

Kiwi znudziły się życiem w Nowej Zelandii i zapragnęły podróży. Ale mają spory problem – nie mogą latać. Wpadły za to na genialny pomysł! Będą udawać owoce kiwi i tak przemierzą świat w skrzyniach na owoce. Zapraszam do recenzji zręcznościowej gry od wydawnictwa Egmont – Kiwi. Leć, nielocie, leć!       

Już w sobotę startuje kolejna Nowa Gralicja. To już dwunasta edycja krakowskiej imprezy planszówkowej. Jeśli planujecie weekend w Krakowie, nie zapomnijcie zajrzeć na os. Piastów! Zerknijcie na program i zobaczcie, co Was czeka.

Szeregowy Pingwin – pewnie nie zwróciłabym większej uwagi na tę karciankę, gdyby nie dwie rzeczy: nazwisko autora (mój ulubiony Bruno Cathala!) i przeurocze grafiki prostokątnych pingwinów na rewersach kart! Cóż, szybki rzut oka i kupili mnie! Stwierdziłam, że trzeba to sprawdzić. Czy tym razem powiedzenie „nie oceniaj gry po okładce” ma rację bytu?

Przeciętny człowiek zdenerwuje się, jeśli powie się mu, że jego ojciec był nieuczciwy, ale będzie się nieco przechwalał, jeśli odkryje, że jego pradziadek był piratem. /Bern Williams/ Piraci parali się zawodem trudnym, niebezpiecznym i cóż… niezbyt chwalebnym. Napady, mordy i rabunki to ich chleb powszedni (suto popijany rumem). A mimo to we współczesnej kulturze mają swoje ważne miejsce i są postrzegani dość pozytywnie. Któż nie lubi barwnych filmów z piratami – opaska na oku, papuga na ramieniu, drewniana noga, a do tego wszechobecny dym unoszący się z dział, zapach prochu, barwne sceny walki na morzu i abordaże. Jakie by nie ...

„Pora na dobranoc, bo już księżyc świeci… Dzieci lubią misie, misie lubią dzieci…” Tak śpiewał swego czasu Miś Uszatek na „jedynce” o 19:00 podczas dobranocki. Niedawno ze smutkiem odkryłam, że dobranocek już nie ma… a Misia Uszatka można pewnie spotkać co najwyżej w Muzeum Dobranocek i ewentualnie na YouTube… Zaczynam tak nostalgicznie, ale właściwie chcę wam opowiedzieć o całkiem sympatycznej grze. Cóż, skoro nie ma już wieczorynek, to może jakaś planszóweczka na dobranoc? Na przykład Tata Miś, przecież dzieci lubią misie…

Kiedy pierwszy raz wzięłam do ręki pudełko z grą Pędzące ślimaki, nasunęła mi się jedna myśl… „Zlituj się pan, panie Knizia! Ileż można robić gier o pędzących zwierzakach”!? Były żółwie, były jeże, przyszedł czas na ślimaki. I pewnie mogłabym trochę ponarzekać o odgrzewanych kotletach, gdyby nie jeden mały szczegół… a mianowicie taki, że Pędzące ślimaki są super! A zatem, zamiast tradycyjnej recenzji, zapraszam do lektury tekstu Pięć rzeczy, za które kocham Pędzące ślimaki.    

Dziś prezentuję kolejną i już ostatnią (jak na razie!) grę z serii Bajkogry od 2Pionków. Tym razem przed wami Żółw i Zając, czyli wariacja na temat Pędzących żółwi.