W zeszłym tygodniu spotkała mnie straszliwa tragedia. Nieodwołalnie skończył mi się urlop. Nieszczęsny, dręczony codziennym rozkładem dnia siedzę i wspominam: w co pograłem na wakacjach. Ze sterty ze zdjęcia widocznej na zdjęciu wprowadzającym poszło w ruch więcej tytułów niż myślałem, a oczywiście mniej niż chciałem. Jak sortowałem? Kolejnością rozgrywania.

Są słowa, które wywołują pewne skojarzenia. I tak gdy usłyszałem o kompetetywnej, napędzanej historią grze eksploracji w mojej głowie automatycznie wybrzmiało RPG. Nie było to skojarzenie do końca nietrafione, niemniej do Destinies trzeba nastawić się trochę inaczej. Jak właściwie?

Gdy otrzymywałem Gigaton do opisania nie wiedzieć czemu połączenie haseł: wyścigi, wertepy, pustynia wytworzyło we mnie oczekiwania: spluwy i psucie krwi oponentom. Niczym nie poparte spodziewania zostały jednak spełnione w ciekawy sposób. Zapraszam do czytania.

Są momenty (raczej długie) gdy potrzebujemy gier o czasie godzina+. Są takie gdy pragniemy połamać nasz mózg gąszczem zasad, by lepszym zrozumieniem luk w nich zawartych zmiażdzyć nieogarniających przeciwników. A są też chwile, gdy koło kwadransa chcemy pograć coś z poziomu kamień-papier-nożyce na sterydach. I wtedy 7 Złotych Miast czeka na nas w pełnej gotowości.

Ragusa zafascynowała mnie… wstępem fabularnym. Orłem z historii nie jestem, niemniej wiem co nieco. Tu zaś dostaję informację o ważnym XV-wiecznym ośrodku handlowym. Zachęcony zanurkowałem w odmęty wikipedii. Opis w polskiej zawiera jedynie spis barokowych zabytków miasta, angielska jednak daje nam dużo obszerniejszą wersję. Do XV wieku od starożytności następował można powiedzieć rozwój stolicy regionu, w XV w. zaś w wyniku rewolucji straciła swój status. Czy był to przewrót po którym uzyskała niezależność, czy też spadek znaczenia internet milczy. Dość powiedzieć, że jeśli w grze jesteśmy budowniczymi jej potęgi w tymże okresie, to coś mi zgrzyta i byłbym wdzięczny za ...

To ja zacznę nieskromnie: Muzo! Męża wyśpiewaj, co nowy typ gry zobaczył, wszelako przed nim nie stchórzył, a wypróbować raczył, w rozgrywce swojej siła znalazł trudów, mimo że niemałe nie przyćmiły cudów puzderka pełnego tajemnic, małego escape roomu! Gdy dostałem propozycję recenzowania Escape Tales: Dzieci Żmijowego Lasu nie kryłem, że jest to pierwsza moja przygoda nie tylko z planszówkową, ale i realną wersją takiej zabawy. Stwierdziłem jednak, że czas poszerzyć swoje horyzonty! W co ja się władowałem…

Po kilku nie do końca przemyślanych decyzjach zakupowych, wynikających z braku doświadczenia, wpadłem na pomysł podzielenia się swoimi przemyśleniami z początkującymi instruktorami zajęć o planszówkach. Było to jakieś siedem lat temu. Zajęcia oficjalnie nie odbywają się teraz nigdzie, ale może jakiejś dobrej duszy tekst przyda się na przyszłość.

Hurra! Nowa gra przed premierą! Klimaty Azteków (potem przeczytałem że Majów)- rzadko używane, a lubię. Hype na grę słyszę od pół roku, z KS (na którym było wydanie pierwotne) mam dobre doświadczenia, tak samo z wydawnictwem Portal. Szybko przeczytam instrukcję i wesoło rozpracujemy grę na najbliższym spotkaniu! Cóż…

Czasami nie trzeba wiele do szczęścia. Naszą dopaminę pompują nie tylko arcydzieła sztuki wszelakiej (tych wszakże często nie rozumiemy), lecz również rzeczy proste i ulotne. Jak więc zazwyczaj ciągnie mnie do tytułów długich, o nadętych pudełkach, tak nie mogę nadziwić się przyjemności jaką odnalazłem w Fantastyczne Światy.

Ostatnie na co patrzę przy odbiorze gry to wydawnictwo. Niemniej nawet ja mogę stwierdzić, że większość gier TMG łączy raczej prosta szata graficzna oraz oryginalna mechanika, biorąca elementy znane z innych gier, po czym mieszająca je w nowy twór niekoniecznie przystępny dla nowicjuszy. Nie inaczej jest z Downfall.