Zanim choć raz dotknąłem pudełka Szczurów z Wistar, już wiedziałem jaką recenzję napiszę. Słyszałem o ,,rozczarowaniu". Jeszcze inni mówili o średniaczku. A potem wreszcie rozegrałem kilka partyjek i wykształciłem własną opinię. Czy Szczury są grą doskonałą? Nie, ale zasługują na własną recenzję.

Czasami recenzent w swej pracy natyka się na zupełnie niespodziewane trudności. Na przykład gra okazuje się dwuosobowa :-) Nawet jeśli się taki skład zbierze, to istnieje multum ogranych tytułów w które można grać również na dwie osoby. I tak Syndykat Zbrodni leżał i zbierał kurz...

Twilight Imperium. Pozostawia w umyśle niezapomniany ślad, który ciągnie się za człowiekiem przez wszystkie planszówki. Nieważne zatem jaka będzie zawartość pudełka, choćbym dostał soczek jabłkowy z napisem Twilight Imperium, po zawartości będę oczekiwać nie smaku owocu, lecz polityki, zdrady, 4X* i space opery. Cóż zatem dostałem po otwarciu ,,wykreślanki w uniwersum Twilight Imperium„? Spełnienie, czy rozczarowanie? Zapraszam do lektury :-)

Kiedy prosiłem o The King is Dead nie miałem oczekiwań sprecyzowanych. Miałem je wygórowane. Chciałem polityki jak w Twilight Imperium. Chciałem bitew jak w Blood Rage. Chciałem intryg jak w Crusader Kings III. Nie spodziewałem się raczej spełnienia tych pragnień, lecz pomarzyć zawsze można prawda? Cóż więc dostałem?

Czasami praca recenzenta to sama radość- ogrywanie przedpremierowo świetnego tytułu, przeżywanie wszystkich emocji z rozgrywki ponownie podczas pisania artykułu. A czasami dostajemy Imperium: Antyk.  I biedź się recenzencie wiedząc, że jedyne na co możesz liczyć to następne gry, które wcale nie muszą być lepszej jakości...

Czy próbowaliście kiedyś opisywać makao? Mówiło się kumplom- chodź, zagramy w fajną grę. I tyle. Tak samo z chińczykiem, warcabami i masą innych gier dzieciństwa, w których tłumaczenie zasad nie przekraczało 5 minut. Oriflamme:Pożoga wydaje się wpisywać w poziom tych gier. Czy jednak osiągnie ten poziom sukcesu co Uno, Dobble, czy Pędzące Żółwie?  

Pisząc o Potworach w Tokio nie da się nie wspomnieć, że gra miała już dwa wydania, że stara, imprezowa, etc., etc... Kiedy Ginet rzucił hasło ,,niech się zgłosi ten, który miał do czynienia ze starym wydaniem" cieszyłem się na możliwość podróży w czasie do Egmont 2013 i spotkania z Cyber Bunnym. Niestety (dla mnie) ,,stare" oznaczało w tym przypadku tylko Egmont 2016, którą to edycję Portal postanowił ożywić- a czy wiernie i słusznie? Wpierw napiszę krótkie porównanie wydań potem zaś przejdę do opisu dla tych, którzy jeszcze w Potwory nie mieli okazji zagrać.

Fantastyczne Światy to gra, która stanowi kategorię samą w sobie. Filler angażujący zarówno wyjadaczy jak i osoby raczkujące w hobby. Wymagające kalkulacji, szacowania ryzyka, nieprzesadnie premiujące doświadczenie a do tego jedna partia trwa około dwudziestu minut. W przeciwieństwie do innych różne ekipy grają w niego u mnie raz po raz. Czy grając z dodatkiem owe boskie proporcje zostaną utrzymane, czy też zabawa ulegnie rozwodnieniu?

Pewnego pięknego dnia otrzymałem mail do wydawnictwa Nasza Księgarnia z fragmentem: ,,Jesteśmy przekonani, że Monster City zachwyci każdego fana potworów! Kto z nas nie uwielbiał filmów o potworach niszczących miasta ;)” . Jako zagorzały fan Potwory w Tokio od razu zgłosiłem się do recenzji. Po lekturze instrukcji wiedziałem już, że nie będę przechadzał się między budynkami, zmiatając je z powierzchni ziemi. Może zatem będę bohaterem walczącym z potężnymi kaiju? Nie. Czy zatem rozgrywka okazała się rozczarowująca? Zapraszam do recenzji.

O ile nie należycie do będącej błędem statystycznym grupy geniuszy, lub nie zaczęliście dopiero co grać w planszówki, to z pewnością zdarzyło Wam się znaleźć w niewłaściwej części zestawienia ,,zwycięzca i przegrany”. W niniejszej refleksji chciałbym przyjrzeć się rozwiązaniom mechanicznym proponowanym przez gry te kilka rund przed zakończeniem, kiedy jednak ,,wszystko wiadomo”. Zapraszam.